56. Apologize

Gdy Leanne znalazła się przy samochodzie, kątem oka zauważyła Jareda wychodzącego ze studia tylnym wyjściem. Chciała jak najszybciej wsiąść do środka, byle z nim nie rozmawiać. Nie dość, że nie miała na to ochoty, to sam widok jego twarzy sprawiał, iż krew zaczynała się w niej gotować.

Jared zaczął rozglądać się nerwowo po ulicy, szukając samochodu swojej dziewczyny. Oczywiście najpierw zauważył ją, a widząc reakcję Leanne jeszcze bardziej pożałował tego, że wystąpił w radiu z piosenką napisaną o Gen. Kiedy dziewczyna wsiadła w pośpiechu do auta, natychmiast ruszył w jej kierunku, nieomal nie wpadając pod pędzącą taksówkę.

Gdy znalazł się przy jej samochodzie, zaczął pukać w szybę, byle z nim porozmawiała. Leanne próbowała wyjechać z parkingu, jednakże Jared blokował jej drogę i nie zamierzał odpuścić.

- Odejdź stąd! - wrzasnęła, minimalnie opuszczając szybę.

- Przepraszam, Lea... Nie wiedziałem, ze tak się tym przejmiesz.

Leanne westchnęła głęboko, starając się opanować nerwy. Spodziewała się, że Jared nie odpuści póki go nie wysłucha, dlatego postanowiła wysiąść z auta i powiedzieć mu coś, co z pewnością zmusi go do odejścia.

- To nie mnie powinieneś teraz przepraszać. Poza tym, Gen na pewno nie zależy na twoich nieszczerych przeprosinach. Ma teraz ważniejsze rzeczy na głowie, ja zresztą też. - powiedziała, odruchowo dotykając dłonią swojego brzucha, na co Jared spuścił głowę ze wstydu. - Żadna z nas nie potrzebuje twoich humorów. I wiesz co? - zapytała, nie oczekując jego odpowiedzi. - Niedługo twoje marzenie może się spełnić i zatańczysz na jej grobie.

Jared spojrzał na Leanne zszokowany. Nie wiedział, do czego zmierza, ale po jej smutnym spojrzeniu domyślił się, że coś naprawdę jest nie tak.

- O czym ty mówisz?

Leanne prychnęła, ponownie otwierając drzwi samochodu.

- Możesz już triumfować, bo Genevieve ma raka. - odparła, zatrzaskując drzwi.

***

Shannon bezskutecznie próbował odwieść Genevieve od pomysłu spotkania się z jego bratem. Dobrze go znał i wiedział, że ta rozmowa nie przyniesie niczego dobrego. Nie spodziewał się jednak, że jego słowa cokolwiek wskórają. Jedną z wielu cech, jakie nie zmieniły się u Gen z biegiem czasu był upór. Wysłuchiwała z cierpliwością wszystkich jego argumentów, jednakże nie brała ich sobie do serca. Cokolwiek by nie powiedział, ona i tak zamierzała zrobić wszystko po swojemu i obydwoje dobrze o tym wiedzieli.

- Poczekam tu na ciebie. - powiedział Shannon, gdy wychodziła.

Genevieve spojrzała na niego z pochmurnym uśmiechem, starając się robić dobrą minę do złej gry.

- Lepiej jedź do siebie i porozmawiaj ze swoją dziewczyną.

Shannon był zaskoczony jej słowami. Nie sądził, by mówiła to złośliwie, ale i tak postanowił choć raz się jej sprzeciwić.

- Będę czekał. - odparł, a Genevieve nie miała nawet siły protestować. Zdobyła się na słaby uśmiech, po czym zamknęła drzwi i ruszyła w stronę wysokiego budynku.

Nie była nawet pewna, czy Jared był już w domu. I choć tak bardzo chciała z nim porozmawiać, w głębi duszy miała nadzieję, że nikt nie otworzy jej drzwi. Nikt nie lubił słuchać ostrych słów na swój temat, a tym bardziej od osoby, która niegdyś była najlepszym przyjacielem.

Jej prośby nie zostały jednak wysłuchane. Już przy wejściu do budynku jej drogi skrzyżowały się z Jaredem. Nieoczekiwanie, gdy na nią spojrzał, nie widziała w jego oczach tej samej nienawiści, co przedtem. Gestem dłoni pokazał jej, by weszła do środka i przepuścił ją w przejściu. Nawet kiedy znaleźli się razem w pustej windzie, wciąż milczeli, jakby obydwoje w pocie czoła zastanawiali się, co powiedzą sobie gdy znajdą się już w mieszkaniu.

Kiedy Genevieve znów została przepuszczona jako pierwsza, stanęła w przestronnym salonie i zamknęła oczy. Wsłuchiwała się we wszystko, co działo się za jej plecami. Jared wszedł do środka i zamknął drzwi. Stanął naprzeciwko niej cierpliwie czekając, aż się odwróci. Kobieta wzięła głęboki oddech i obróciła się na pięcie, otwierając przy tym oczy.

- Zanim cokolwiek powiesz chcę żebyś wiedziała, że jest mi cholernie przykro za to, co zrobiłem. - Genevieve nie spodziewała się przeprosin z ust Jareda, tym bardziej takich, jak te. Wyglądały na całkiem szczere, przez co zaczęła się zastanawiać, co wydarzyło się po tym, jak opuściła budynek radia. - Nie miałem pojęcia, że jesteś chora.

Gen westchnęła kręcąc głową. Denerwowało ją, że ludzie dowiadując się, iż umiera, zmieniali co do niej nastawienie. I choć teraz skrucha Jareda nie była wymuszona, to zdawała sobie sprawę, że gdyby nie dowiedział się o jej chorobie, prawdopodobnie wciąż by jej nienawidził i sprawiał jej kolejne przykrości.

- Chcę, żebyś porozmawiał ze mną tak, jakbyś nadal tego nie wiedział. - powiedziała krzyżując ręce. - Powiedz mi wszystko to, co próbowałeś mi dzisiaj powiedzieć przez swoją piosenkę. Muszę to usłyszeć żeby zrozumieć, dlaczego tak bardzo mnie nienawidzisz i jako jedyny nie potrafisz mi wybaczyć.

Jared wciąż czuł cały gniew, jakim do tej pory darzył Gen. Ukrył go jedynie pod uczuciem skruchy i zażenowania, ponieważ mimo tego, co twierdził w piosence, nie życzył jej śmierci. Postanowił jednakże spełnić jej prośbę i wyrzucić z siebie wszystkie negatywne emocje, które na nim ciążyły od kiedy dowiedział się, że Genevieve żyje.

- Próbowałem powiedzieć ci, że nie pozwolę ci już więcej skrzywdzić mojego brata. - odparł starając się kontrolować swój głos i nie zabrzmieć zbyt ostro, ale Gen i tak potrafiła dostrzec złość w jego oczach.

- Rozumiem, że to twój brat i zawsze będziesz go chronił, ale...

- W tym sęk, że nie rozumiesz. - przerwał jej stanowczo, znów starając przywołać się do porządku. - Zostawiłaś Leanne samą, chociaż tak bardzo potrzebowała siostry. Prawda jest taka, że nigdy nie zrozumiesz jak to jest mieć kogoś, na kim ci zależy i o kogo musisz dbać. Jesteś na to zbyt samolubna.

Genevieve prychnęła. Nie mogła już dłużej udawać, że rozumie Jareda i jego zachowanie. Wydawało jej się tak irracjonalne, iż poczuła się w obowiązku, by sprowadzić go na ziemię, chociażby miał ją przy tym jeszcze bardziej znienawidzić.

- Uważasz, że sam nie jesteś egoistą? Dla własnej zemsty całkowicie zignorowałeś to, co czuje Leanne i pozwoliłeś, by twoja piosenka skrzywdziła ją bardziej, niż mnie. A twój brat? Naprawdę sądzisz, że starając się usunąć mnie z jego życia sprawiasz, że jest szczęśliwszy?

Genevieve czekała na jego odpowiedź, ale szybko zrozumiała, że jej nie otrzyma. Jared doskonale zdawał sobie sprawę, że miała rację, przynajmniej jeśli chodziło o Leanne. Nie dawało mu spokoju, jak bardzo ją zranił.

- Kiedyś obiecałeś mi, że będziesz opiekował się Leanne, jeśli wyjadę. - początkowo Jared nie wiedział, o czym mówi, jednakże po chwili przypomniał sobie chwilę, którą wcześniej całkowicie wyparł z pamięci. - Przysięgałeś, że nie dopuścisz do niej żadnego faceta, który ją skrzywdzi. Naprawdę liczyłam, że dotrzymasz słowa, ale najwyraźniej się pomyliłam.

- Ty miałaś czuwać nad moim bratem i też tego nie zrobiłaś.

Genevieve nagle zrozumiała, skąd wzięła się u Jareda ta niechęć do jej osoby. I choć odpowiedź przez cały ten czas była na wyciągnięcie ręki, ona uzmysłowiła to sobie dopiero widząc jego spojrzenie. Miał do niej żal i był zły, jednakże nie wyglądał przy tym jakby faktycznie życzył jej najgorszego.

- Tak samo patrzyłeś na mnie, kiedy wyznałeś mi, że mnie kochasz. - rzuciła nagle, a on zamarł. Jej stwierdzenie odebrało mu mowę. Wcześniej nie zastanawiał się, dlaczego tak bardzo chciał ją zniszczyć i zrobić wszystko, by zniknęła. Teraz już zrozumiał. - Mimo, że coś do mnie czułeś, poczułeś się oszukany i chciałeś, bym cierpiała tak jak ty. To o to chodzi, prawda? Nie jesteś na mnie wściekły z powodu Shannona. Wkurzyło cię, że dowiedziałeś się o moim powrocie na końcu, w dodatku nie ode mnie. Poczułeś się oszukany, tak jak wtedy.

Jared spuścił wzrok i wbił go w podłogę. Nie potrafił pojąć, jak po tylu latach Gen wciąż potrafiła bezbłędnie odczytać jego myśli. Kobieta zrobiła krok w jego stronę, ostrożnie się do niego przybliżając, zupełnie tak, jakby miała do czynienia z dzikim zwierzęciem.

- Byłem twoim przyjacielem, znałaś mnie jeszcze przed poznaniem Shannona. Kochałem cię i dobrze o tym wiedziałaś. Rozstałaś się ze mną w o wiele lepszych stosunkach, niż z nim. Miałem takie same poczucie winy, że zginęłaś, co on, bo to ja powiedziałem ci, że był wtedy w klubie. A mimo to nie zasłużyłem nawet na odrobinę prawdy z twoich ust. Powiedziałabyś mi, że żyjesz, gdyby nie zrobiła tego Leanne?

Genevieve widziała, że Jared wstrzymuje łzy. Sama także starała się to zrobić, jednakże szybko wymknęły się spod jej kontroli i zaczęły strumieniami spływać po jej policzkach.

- Właśnie dlatego najbardziej bałam się powiedzieć prawdę tobie. Mimo wszystko podejrzewałam, że Leanne i Shannon mnie zrozumieją. Ale ty... po tym, jak pocałowałam cię na pożegnanie wiedziałam, że musiałeś czuć się podle przez te wszystkie lata. Shannon mógł ci się wyżalać i opowiadać o tym, jak bardzo mnie kochał. Ty nie miałeś tego przywileju. Dlatego obawiałam się, że jeśli poznasz prawdę, odwrócisz się ode mnie i co gorsza, od niego. Poza tym wciąż nie byłam pewna, czy twoje uczucia do mnie wygasły, a widząc, że jesteś z Leanne nie chciałam komplikować wam życia.

Jared poczuł jeszcze większe wyrzuty sumienia z powodu tego, jak wcześniej potraktował Gen. Było mu teraz wstyd, że nawet nie próbował jej wysłuchać i zamiast tego od razu założył, iż jest bezwzględną egoistką pozbawioną uczuć. Wciąż nie zamierzał jej do końca zaufać, jednakże postanowił zakopać topór wojenny.

Genevieve patrzyła, jak Jared robi krok w jej stronę, a za nim kilka kolejnych. Zaczęła się zastanawiać, czy robi to w dobrych intencjach, a jego twarz nie dawała jej żadnych wskazówek. Wydawał się być spokojny, aczkolwiek wciąż miał ponurą minę. Kiedy zobaczyła, jak wyciąga w jej stronę rękę, spojrzała w jego oczy z nieufnością.

- Jest cienka linia między miłością, a nienawiścią i bardzo łatwo ją przekroczyć. Ja właśnie to zrobiłem. Ale wierzę, że zawsze można się cofnąć, chociażby o jeden krok, by przynajmniej zbliżyć się do jej środka. Lub nawet się na nim znaleźć.

Jared zdobył się na słaby uśmiech i cierpliwie czekał, aż Gen doceni jego gest i przyjmie rozejm.

***

Shannon siedział w aucie i odliczał każdą sekundę od kiedy Genevieve zniknęła z jego bratem w mieszkaniu. Co chwilę sprawdzał komórkę w nadziei, że minęło dziesięć, a nie pięć minut. Znał swojego brata i wiedział, że ciężko było zyskać, a co dopiero odzyskać jego zaufanie i szacunek. Mimo wszystko liczył jednak, że nawet, jeśli nie wyjaśni nic z Gen, to przynajmniej jeszcze bardziej jej nie zrani. Kiedy zobaczył, jak kobieta wychodzi z budynku, momentalnie wstrzymał oddech i wypuścił go dopiero, gdy wsiadła do auta.

- Jak poszło? - zapytał poddenerwowany.

Genevieve spojrzała na niego z nieodgadnionym spojrzeniem, które jeszcze bardziej go zaniepokoiło. Kobieta zacisnęła usta i wciągnęła powietrze.

- Pogodziliśmy się. - odparła wybuchając nagłą radością. Shannon natychmiast odetchnął i zaczął śmiać się razem z nią, widocznie ucieszony faktem, że nie będzie musiał znajdować się między młotem, a kowadłem.

- Myślę, że powinniśmy to uczcić. - powiedział odpalając silnik.

- Mam nadzieję, że nie masz namyśli alkoholu. Jeśli tak, to pasuję, bo nie mogę pić. - odparła wpatrując się w świat za szybą, przez co nie dostrzegła zaskoczonej twarzy Shannona. Kiedy zauważyła, że samochód nie rusza, zwróciła swój wzrok w jego stronę. - O mój Boże, Shannon. Nie miałam namyśli ciąży. - parsknęła śmiechem, a Shannonowi zrobiło się głupio, że to było pierwszym, o czym pomyślał. - Przez chorobę mam częste migreny i biorę silne leki, dlatego nie powinnam mieszać ich z alkoholem.

Shannon udawał, że zakończył ten temat, jednakże mimo iż próbował skupić się na drodze, wciąż o tym myślał. Zastanawiał się, co by było, gdyby naprawdę chodziło o ciążę. Zdawał sobie sprawę, że Genevieve ma narzeczonego i nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, a on nie miał w tej sprawie głosu. Dopiero teraz uświadomił sobie, że jego uczucia względem Gen naprawdę nie wygasły i mimo, iż życzył jej szczęścia, wciąż liczył na to, że ona czuje do niego to samo.

- W takim razie w jaki sposób to uczcimy? - zapytał, by przestać się zadręczać.

- Hm, moglibyśmy pojechać do mnie, ale chyba lepiej dać Leanne trochę spokoju i samotności. Z kolei wizyta u ciebie jest jeszcze gorszym pomysłem zważywszy na to, że zapewniłam twoją dziewczynę, że się nie znamy.

Shannon postanowił szybko pominąć temat Emmy. Nie zamierzał teraz o niej rozmyślać, a tym bardziej rozmawiać. Wiedział, że nie może wiecznie trzymać jej w niepewności, jednakże nie czuł się teraz na siłach, by decydować, co dalej.

- Wiesz, gdybyśmy byli teraz w Luizjanie, zabrałbym cię w jakieś miejsce, które lubiliśmy. Niestety jesteśmy na innym kontynencie, przez co mam ograniczone pole do popisu.

Genevieve parsknęła śmiechem.

- Gdybyśmy byli teraz w Luizjanie... - zaczęła, ale głos ugrzązł jej w gardle.Tęskniła za Bossier City i mimo, że nie wiązała z tym miejscem samych dobrych wspomnień, to wciąż był jej dom. - Zresztą nieważne. Nie chcę wracać do tego, co było. Nie ma sensu powtarzać przeszłości. Najlepszym wyjściem będzie zacząć od nowa, od zera. - zaproponowała, uważnie śledząc reakcję Shannona.

Mężczyzna starał się zachować pokerową twarz, jednakże w środku poczuł ukłucie rozczarowania.

- Sugerujesz, że nie powinniśmy kontynuować tam, gdzie skończyliśmy?

Shannon obawiał się, iż dla Gen „od zera” oznacza, że ich relacja odchodzi w zapomnienie. Nie chciał udawać, że nigdy nie byli razem, nie przeżyli swojej pierwszej prawdziwej miłości i nie zostali rozdzieleni. Jednakże nie zamierzał napierać, jeśli Genevieve miała względem ich relacji inne plany.

- Gdybyśmy mieli to kontynuować, musielibyśmy zacząć od naszego rozstania i tego, że ja i Jared... - nie skończyła uświadamiając sobie, że nigdy nie miała okazji wytłumaczyć się Shannonowi z tej sytuacji.

- Jared mi powiedział. Co prawda dość niedawno, ale powiedział. Akurat co do tego zgadzam się, że nie powinniśmy rozdrapywać starych ran. Jeśli chodzi o resztę...

- Nie rozmawiajmy o tym w samochodzie. - Shannon wyczuł, że Genevieve nie chodzi jedynie o miejsce, w jakim odbywała się tak poważna rozmowa. Gołym okiem dostrzegł, że kobieta po prostu ucieka przed tym tematem.

Kiedy znienacka auto gwałtownie zahamowało, Gen oderwała się od przemyśleń i pustego spoglądania przez okno. Spojrzała na Shannona, który patrzył przed siebie twardym wzrokiem. Chciała coś powiedzieć, ale gdy tylko otworzyła usta, mężczyzna wyszedł z auta i zatrzasnął drzwi.

Znajdowali się na wąskiej ulicy, z każdej strony otoczonej kamienicami i bliźniaczymi budynkami. Nie należała ona do zbyt ruchliwych, a pojawiający się na chodnikach ludzie znikali szybko w małych sklepikach.

Genevieve także wysiadła z samochodu, patrząc na Shannona z nieukrywanym zaskoczeniem. Próbowała znaleźć wytłumaczenie dla jego zachowania na twarzy mężczyzny, ale ta była jedynie nieco rozgoryczona.

- O co ci tak naprawdę chodzi? Czego ode mnie oczekujesz? - zapytał podniesionym głosem, ale widząc, że wzbudza zainteresowanie przechodniów szybko się uspokoił.

Gen zaczęła rozglądać się dookoła ze zdenerwowaniem, byle nie patrzeć Shannonowi w oczy. Nie miała pojęcia, co mu odpowiedzieć. Sama wciąż nie była pewna, czego tak naprawdę chce.

Shannon widząc, że nie uzyska odpowiedzi na żadne z zadanych pytań, okrążył samochód i po chwili znalazł się naprzeciwko niej. Kobieta rozglądała się na boki, wciąż nie patrząc mu w oczy.

- Wiem, że się boisz. Obawiasz się, że nie zdążymy nadrobić straconego czasu, dlatego chcesz zacząć od nowa. Szczerze mówiąc, ja też boję się twojej operacji. Ale mimo wszystko myślę, że żaden z nas nie jest w stanie wymazać tego, co było.

Genevieve prychnęła starając się nie rozkleić. Wiedziała, że to, co zamierza powiedzieć będzie trudne, ale nie chciała już dłużej zwodzić Shannona i udawać, iż wszystko jest w porządku.

- Nic nie wiesz. Shannon, ja wcale nie boję się umierać. Szczerze mówiąc, zanim znów pojawiłeś się w moim życiu, ta perspektywa niezmiernie mnie ucieszyła. - Shannon patrzył na Gen z takim samym smutkiem, jaki krył się w jej oczach. - Najbardziej boję się tego, co będzie, jeśli przeżyję. Kiedy się obudzę, wszystko się zmieni. Wiem, że moje życie nie było szczególnie piękne ani szczęśliwe, ale w pewnym sensie było spokojne i proste. Może dlatego, że nie było w nim miłości, a ta zazwyczaj wszystko komplikuje. Jeśli operacja się uda, nie będzie już tak łatwo. Z jednej strony cieszę się, że odzyskałam choć cząstkę mojego poprzedniego życia, z drugiej jednak cholernie boję się zmierzyć z tym, co może mnie czekać. Boję się tych wszystkich komplikacji i decyzji, które będę musiała podjąć.

- Masz mnie. Pomogę ci z nimi zmierzyć. - Shannon zbliżył się do Gen i złapał ją za rękę. - Ale najpierw musisz sama tego chcieć. Przypomnij sobie, jak zawsze o nas walczyłaś. To ty robiłaś wszystko, by między nami było dobrze i nie zważałaś na to, czy było ciężko czy nie.

Jeszcze przed chwilą Genevieve starała się walczyć z płaczem, ale gdy tylko skupiła się na słowach Shannona, zupełnie o tym zapomniała.

- Wtedy nam nie wyszło. Dlaczego teraz miałoby być inaczej?

Shannon westchnął i zdobył się na słaby uśmiech, by ją pocieszyć.

- Bo tym razem zamiast utrudniać ci zadanie, zrobię wszystko by ci pomóc. Okej?

Genevieve uśmiechnęła się przez łzy.

- Okej. - przytaknęła.

Jeszcze przez dłuższą chwilę patrzyli sobie w oczy i stali tak blisko siebie, że dzieliły ich centymetry. Kiedy Shannon zaczął się do niej przybliżać, Gen momentalnie robiła krok w tył i wyślizgnęła rękę z jego uścisku. Korciła się w głowie za to, że posłuchała rozumu, a nie serca, ale nie potrafiła zapomnieć o Emmie, a tym bardziej o Jacku. Wiedziała, że będzie musiała się z tym uporać jeszcze przed operacją, nawet jeśli nie miało to zmienić niczego między nią, a Shannonem.

- Możemy już jechać? - zapytała ocierając łzy rękawem kurtki i uśmiechnęła się do niego, wsiadając do auta.

- Jasne. - odparł z rozczarowaniem Shannon, siadając na miejscu kierowcy. - Chyba już nawet wiem dokąd.

***

Po wizycie Genevieve Jared wciąż zastanawiał się, jak pogodzić się z drugą z sióstr. Nie odbierała jego telefonów, jednakże od Gen dowiedział się, że zatrzymała się w jej mieszkaniu. Po kolejnej nieudanej próbie dodzwonienia się do Leanne postanowił, że przeprosi ją osobiście i liczył, że z takim samym skutkiem jak w przypadku jej starszej siostry.

Kiedy przebrnął przez miasto i wreszcie znalazł się przy mieszkaniu Gen, spróbował zadzwonić domofonem. Tak jak w przypadku telefonu, nikt nie odebrał. Wybrał przypadkowy przycisk i liczył na to, że ktoś uwierzy w jego małe kłamstwo.

- Pan Trammel? - zapytał głos kobiety w domofonie. - Już pan przyszedł?

Jared postanowił, że nie będzie wyprowadzał jej z błędu i wykorzysta to na swoją korzyść.

- Tak. - odpowiedział krótko, by kobieta nie rozpoznała innego głosu.

Po chwili usłyszał piskliwy dźwięk, a drzwi się otworzyły.

Kiedy próbował dobić się do kolejnych, nie poszło tak sprawnie. Na początku tylko pukał w nadziei, że Leanne otworzy myśląc, że to Genevieve. Kiedy nie usłyszał nawet jej kroków w stronę drzwi, zaczął ją prosić, by otworzyła. Nadal nic.

- Okej, nie musisz otwierać, ale chociaż odezwij się żebym wiedział, że wszystko w porządku. - zawołał.

 Zaczął martwić się jeszcze bardziej, kiedy nikt mu nie odpowiedział. Próbował szarpać za klamkę, ale drzwi były zamknięte. Wpadając w coraz większą panikę, zaczął krzyczeć i błagać Leanne, by się odezwała. Nie usłyszał żadnej odpowiedzi.