47. Past

         Genevieve działała pod presją. Nie chciała go wołać w obawie, że to go tylko wystraszy. Postanowiła więc działać. Szarpnęła za jego koszulkę, szybkim ruchem ciągnąc chłopaka w tył. Shannon wylądował na chodniku, uderzając o niego głową. Dziewczyna przeraziła się, że wyrządziła mu krzywdę. Wydawał się być nieprzytomny, dlatego nachyliła się nad nim, kucając na mokrym podłożu. Odgarnęła włosy za ucho i przybliżyła się do chłopaka by sprawdzić, czy oddycha. Kiedy zobaczyła, jak spogląda na nią z przymrużonych powiek, odetchnęła z ulgą.

         - Shannon, nigdy więcej tego nie rób. Błagam cię. – powiedziała zmartwiona, głaszcząc chłopaka po mokrych włosach. On zaczął się uśmiechać, choć wziął wszystko za halucynację. Wydawała mu się tak rzeczywista, jednakże nawet pod wpływem narkotyków i alkoholu potrafił stwierdzić, że to nie może dziać się naprawdę. Zaczęła płakać, uśmiechając się przez łzy. – Będę zawsze przy tobie, dobrze? Może nie tutaj, ale sercem i myślami zawsze będę z tobą. Będę nad tobą czuwać. Kocham cię, pamiętaj. – dodała, nie mogąc wydusić ani słowa więcej.

         Dostrzegła, jak Shannon zamyka oczy. Wciąż oddychał, po prostu stracił przytomność. Wyczuwała od niego alkohol mieszający się z zapachem tytoniu, jednakże w tej chwili nie miało to znaczenia. Pocałowała go w usta zupełnie tak samo, jak robiła to gdy zasypiał przy niej.

         - Musimy już jechać. Wezwę karetkę z lotniska, jeśli to konieczne. – odezwał się taksówkarz za jej plecami, spoglądając na chłopaka leżącego na chodniku. Deszcz nieco ustał, choć i tak włosy dziewczyny były całe mokre.

         Gen najchętniej wezwałaby Jareda, by mu pomógł. Wiedziała jednak, że nie może tego zrobić. Z ciężkim sercem wsiadła z powrotem do taksówki, cicho popłakując. Mężczyzna spojrzał na jej odbicie w lusterku, zaskoczony reakcją dziewczyny.

         - To ktoś dla pani bliski?

         - Nie. – odparła starając się uspokoić. To słowo ledwo przeszło jej przez gardło. – Zasmuciło mnie po prostu to, co chciał zrobić. To jakiś zwykły pijak.

         - Ludzie to wymyślają po alkoholu. Ja też lubię sobie wypić przy okazji, ale nie aż tak… - taksówkarz starał się ciągnąć gadkę, opowiadając swoją historię. Genevieve już go nie słuchała.

         Gdy wysiadła na lotnisku przypomniała sobie, że ktoś ma na nią czekać przy wejściu. Założyła okulary oraz czapkę i czekała, aż ktoś się pojawi. Starała się opanować emocje, choć przed oczami wciąż miała Shannona próbującego skoczyć z mostu.

         Jej przemyślenia przerwał czarny samochód podjeżdżający pod lotnisko. Miał przyciemniane szyby, dlatego od razu wzbudził jej podejrzenia. Okno od strony pasażera uchyliło się lekko, a ona usłyszała ciche „Naomi, usiądź z tyłu” powiedziane damskim głosem. Dziewczynę zdziwiło, że ma wsiąść do auta, ale zrobiła to bez większego namysłu.

         Kiedy usiadła na tylnim siedzeniu, w lusterku ujrzała znajomą twarz.

         - Ciocia Elizabeth? – zapytała zaskoczona Genevieve. Nie widywała jej zbyt często, jako że mieszkała w Wielkiej Brytanii.

         - Od dzisiaj jestem twoją ciotką Helen. – odparła kobieta, a Genevieve westchnęła niezadowolona. Zauważyła w odbiciu, że ciotka przewraca oczami. – To wymysł twojej matki, nie mój.

         - Przyjechałaś tu specjalnie z Anglii?

         Elizabeth uruchomiła silnik i ruszyła wolno z miejsca.

         - Nie miałam wyboru. Isabelle mnie błagała. Nie chciała angażować w to siostry twojego ojca, w końcu jest psychologiem. Bała się, że zacznie ją umoralniać. Szczerze mówiąc, mi też nie podoba się ta sytuacja. Ale jeśli to ma wam wszystkim pomóc, zrobię co konieczne.

         Genevieve znów westchnęła. Wiedziała, że denerwuje to ciotkę, ale nie potrafiła tego kontrolować. Oparła głowę o chłodną szybę i próbowała odciągnąć swoje myśli od Shannona, kontynuując rozmowę.

         - Dokąd jedziemy? – zapytała, choć było jej wszystko jedno.

         - Na lotnisko, ale nie te, tylko w Arkansas, niedaleko Garland City. – odparła Elizabeth, co jakiś czas zerkając na mapę popisaną czerwonym markerem. – Stamtąd zabiorę cię do Anglii. Jesteś już zapisana do szkoły z internatem w Bristolu. Według dokumentów jesteś o rok młodsza, dlatego powtórzysz klasę.

         - Więc to ty jesteś tą ciotką, która wychowuję biedną sierotę Naomi? – zapytała dziewczyna z przekąsem, rozjuszona całą sytuacją. Nie chciała być nieuprzejma dla ciotki, ale w tym stanie nie potrafiła zachowywać się inaczej.

         Teraz to Elizabeth westchnęła.

         - Dla mnie to też nowa i trudna sytuacja. Tym bardziej, że Andrew i Rebecca nie mogą się dowiedzieć. Nie chcę mieszać ich w sprawy, które ich nie dotyczą. Będę cię odwiedzać raz na jakiś czas, ale od teraz będziesz musiała w większości radzić sobie sama.

         Samodzielne życie nie przerażało Genevieve najbardziej. Najgorsze dla niej było wszystko to, co kryło się za tym życiem pełnym nowości – nowego kraju, szkoły, znajomych, tożsamości. Miała stać się kimś innym w zaledwie ułamku sekundy, jednocześnie zapominając o wszystkim, co dotyczyło Genevieve Montgomery. Żałowała, że wspomnień nie dało się wymazać tak łatwo, jak dokumentów. Wiedziała, że jednej twarzy z pewnością nigdy nie wymaże z pamięci.

***

         Shannon obudził się ocucony przez brata. Leżał w kałuży na środku mostu, poobijany i wycieńczony. Powoli jego głowę zaczęły bombardować wspomnienia wczorajszej nocy, a raczej halucynacje wywołane narkotykami zmieszanymi z wódką.

         - Co ty tu do cholery robiłeś? – zapytał Jared, kiedy pomógł mu wreszcie wsiąść do samochodu.

         - Musiałem upaść, kiedy wracałem z pubu. Nie martw się, zostawiłem tam twój motor.

         Shannon nie zamierzał mówić bratu, co robił tej nocy, a raczej co próbował zrobić. Dokładnie pamiętał, że chciał skoczyć do rzeki i popełnić samobójstwo. Wiedział, że to nie było jedynie urojeniem. To, co nastąpiło potem, w jego odczuciu musiało być nieprawdą. Wydawało mu się, że poczuł, jak ktoś szarpie go za koszulkę, ale prawdopodobnie po prostu stracił równowagę i poleciał do tyłu, upadając na ziemię. Wmawiał sobie, że tak właśnie było.

         Nie mógł przecież zobaczyć Genevieve naprawdę. Wydawało mu się wtedy, że znajdują się na sali gimnastycznej, a on upada podczas balu. Dziewczyna nachyla się nad nim, ubrana w swoją balową suknię, umalowana i uczesana dokładnie tak, jak wtedy. Słyszał wypowiadane przez nią słowa, ale odbijały się echem w jego głowie. Chciał coś odpowiedzieć, ale nie był w stanie. Powiedziałby wszystko to, na co nie starczyło mu czasu, ale na jej widok odebrało mu mowę, zupełnie tak jak w dzień balu. A kiedy skończyła mówić, on zobaczył, jak znika. Rozpłynęła się w powietrzu, a on zemdlał.

         Choć wszystko to było jedynie ułudą, Shannon czuł, że Genevieve powiedziałaby mu dokładnie to samo, gdyby tylko mogła. Mimo wszystko jej słowa nim wstrząsnęły. Obiecał sobie, że nigdy więcej nie powtórzy swoich błędów. I choć nie mógł już żyć z nią, postanowił żyć dla niej.

         - Nie obchodzi mnie motor. – powiedział nagle Jared, wyrywając go z przemyśleń. – Obchodzi mnie to, co się z tobą teraz dzieje.

         - Powinieneś myśleć o wyjeździe, ja dam sobie radę.

         - Właśnie widzę, jak dajesz sobie radę. – parsknął ironicznie Jared, spoglądając na brata. Jechał jego jeepem, co jeszcze bardziej przywoływało u Shannona złe wspomnienia. Mógł być idealnie wyszorowany, ale i tak oczami wyobraźni widziałby smugi krwi na zderzaku, a pęknięcie na przedniej szybie sprawiało, że nie potrafił patrzeć w jego kierunku. – Powinieneś wyjechać ze mną do Waszyngtonu.

         - Mama też tam jedzie? – zapytał Shannon, próbując zignorować przytyk brata.

         - Nie. Postanowiła, że pomoże dziadkom w Massachusetts. Jeśli wolisz wyjechać razem z nią…

         - Wolę wyjechać sam. – chłopak przerwał Jaredowi, na co ten spojrzał na niego wilkiem. Zatrzymali się pod domem, ale wciąż nie wysiadali z auta. Shannon patrzył posępnie w stronę domu Genevieve, jednocześnie starając się nie okazywać emocji. Przez dziewczynę wyszedł z wprawy w chowaniu się za maską obojętności. – Muszę pobyć trochę sam. Masz rację, do tej pory nie dawałem sobie rady, ale wszystko dlatego, że wszyscy obchodzili się ze mną jak z jajkiem. Nikt nie poskłada za mnie tego, co zniszczyłem. Muszę zrobić to sam, a jeśli zostanę z którymś z was, będzie tylko gorzej.

         Jared westchnął głęboko i przeczesał dłonią włosy, jak zawsze, gdy się denerwował i intensywnie nad czymś zastanawiał.

         - Dokąd? – zapytał tylko, nie zamierzając go pouczać.

         - Jeszcze nie wiem. Myślałem o kilku miejscach. Pojeżdżę trochę i zostanę tam, gdzie będzie mi odpowiadało.

         - Jak chcesz. – powiedział Jared z rozczarowaniem i wysiadł z auta.

         Shannon został w nim jeszcze kilka minut, starając się w spokoju pomyśleć nad tym, co właśnie oznajmił bratu. Skłamał. Nie myślał o żadnym konkretnym miejscu. Wiedział, że nigdzie nie będzie mu odpowiadać, bo nigdzie nie było Genevieve. Jednakże pamiętał, że dziewczyna będzie nad nim czuwać, gdziekolwiek by się nie udał.

***

         Genevieve myślała, że gdy znajdzie się w nowym otoczeniu, będzie jej łatwiej. Nic bardziej mylnego. Czuła się milion razy gorzej uświadamiając sobie, jak daleko jest od wszystkiego, co kocha.

         Wcześniej marzyła o wyprowadzeniu się z Bossier City. Chciała nawet zamieszkać w Anglii, zostać aktorką. Teraz nienawidziła tego miejsca. Nie chciała tu być. I nie chodziło tylko o to, że czuła się tu jak odludek. Nie potrafiła się tu odnaleźć, choć zawsze łatwo nawiązywała nowe znajomości. Była jedyną amerykanką w szkole pełnej Brytyjczyków, a jej historię znał już każdy, choć nie miała pojęcia skąd. Nie znosiła, jak ludzie spoglądali na nią z litością, ponieważ straciła rodzinę, a ciotka oddała ją do szkoły z internatem. Nawet dziewczyny z jej pokoju nie zamieniły z nią chociażby słowa.

         Od kiedy znalazła się w Bristolu, przestała jeść obiady. Czasami zjadała coś na śniadanie, a potem głodowała już do końca dnia. Robiła to głównie dlatego, że tylko w porze obiadowej miała okazję posiedzieć samotnie w pokoju. Siedziała na łóżku, rysując wszystko to, co było jej niegdyś bliskie. W większości były to rysunki twarzy Shannona, których nigdy nie podpisywała.

         Zastanawiała się, co się z nim dzieje, co robi, gdzie jest. Isabelle dzwoniła do niej w weekendy opowiadając o wszystkim, co dotyczyło ich rodziny. Nikt jednak nie mógł informować jej o Shannonie. Nawet gdyby chciała go zobaczyć, chociażby z ukrycia, nie miała pojęcia, gdzie mogłaby go znaleźć.

         Dziewczyna usłyszała pukanie do drzwi, co wyrwało ją z rozmyślań. Niechętnie zamknęła szkicownik i ruszyła, by je otworzyć. Ujrzała przed sobą wysokiego bruneta, który przez chwilę przypominał jej Shannona. Szybko jednak stwierdziła, że prócz koloru włosów nic ich nie łączy.

         - Jesteś Naomi, prawda? – zapytał, a dziewczyna pokiwała głową z niechętną miną. Chciała się go jak najszybciej pozbyć. – Mam na imię Nathan. Pani Nesbitt kazała mi sprawdzić, czy wszystko z tobą w porządku i przyprowadzić cię na stołówkę.

         Dziewczyna przewróciła oczami.

         - Powiedz jej, że nie jestem głodna. – odparła, próbując zatrzasnąć drzwi. Chłopak wślizgnął nogę między drzwi, nie dając za wygraną.

         - Jeśli jej to powiem, oberwie się nam obydwu. Naomi, zrób to dla mnie. Jeszcze jedno przewinienie, a wylecę z tej szkoły.

         Genevieve westchnęła. Wciąż nie mogła się przyzwyczaić do nowego imienia. Gdy chłopak nazwał ją Naomi ona poczuła, jakby mówił o kimś innym.

         Była zaskoczona, gdy Nathan usiadł z nią na stołówce. Nie wyglądał jej na kogoś, kto nie miał znajomych. Poczuła na sobie spojrzenia wszystkich uczniów zgromadzonych na obiedzie, ale starała się je ignorować. Podejrzewała, że następnego dnia wszyscy, łącznie z Nathanem, o niej zapomną. Sama nie wiedziała, czy uczniowie zwrócili na nią uwagę przez chłopaka, czy przez to, że po raz pierwszy od pobytu tutaj pojawiła się na obiedzie.

         Chciała być zupełnie anonimowa i samotna. Nie chciała znajdować przyjaciół, których musiałaby potem okłamywać. Dlatego całe to zainteresowanie sprawiło, że poczuła się jeszcze bardziej nieswojo.

          Gdy zajęła miejsce wydawało jej się, że z oddali ktoś woła „Genny”. Odruchowo odwróciła się w stronę, skąd pochodził głos. Ujrzała chłopaka, którego widziała po raz pierwszy w życiu. On z kolei wodził wzrokiem gdzieś po końcu sali, machając do wchodzącej dziewczyny.

         - Jennifer! Jenny, tutaj! – kontynuował, a Genevieve odwróciła się rozczarowana. Sama nie wiedziała, na co liczyła.

         Nathan przyglądał jej się z zaciekawieniem.

         - Już drugi raz widzę, jak reagujesz na imię Jenny. – powiedział nagle, czym całkowicie zbił dziewczynę z tropu.

         - Przyglądałeś mi się wcześniej? – zapytała, próbując odwieść jego myśli od sedna pytania. Na szczęście podziałało, bo Nathan zmieszał się i całkowicie zapomniał, o co pytał.

         - Uwierz mi, nie tylko ja.

***

2002 rok

         - Naomi, co to do cholery ma być?! – mężczyzna rzucił dokumenty na stół, przy którym siedziała Naomi. Spojrzała na zdenerwowaną twarz Nathana, następnie zerkając na rozrzucone papiery.

         - Wyciągi z konta. – odparła ze spokojem, upijając łyk kawy czarnej jak smoła.

         - Zdążyłem zauważyć. – powiedział mężczyzna podniesionym głosem. – Wytłumaczysz mi, dlaczego od kilku lat wydajesz tyle pieniędzy na detektywa?

         Naomi natychmiast odłożyła filiżankę, ukrywając dłonie pod stołem. Nie chciała, by widział, jak panikuje, a jej ręce drżą.

         - Sprawdzałeś mnie?

         Nathan prychnął.

         - Jak widać miałem powód. Myślałem, że sprawdzasz mnie, ale gdy do niego zadzwoniłem okazało się, że ma biuro w Ameryce. Odpowiesz teraz na moje pytanie?

         Od kiedy tylko zaczęła zarabiać, wynajęła detektywa. Płaciła mu krocie, ale zawsze wywiązywał się z obowiązków i nigdy nie został zauważony. Nie zadawał niewygodnych pytań, poza tym był bardzo dyskretny. Żałowała tylko, że ona nie potrafiła tak dobrze ukrywać jego działań.

         - Wynajęłam go żeby sprawdził, czy śmierć moich rodziców na pewno była przypadkowa. – odpowiedziała wybuchając płaczem i wybiegła z salonu, zamykając się w sypialni.

         Od zawsze marzyła, by zostać aktorką. I choć nie mogła spełnić swojego marzenia, ponieważ za bardzo rzucałaby się w oczy, po części czuła, jakby całe jej życie było wyreżyserowanym spektaklem. Każdego dnia odgrywała rolę Naomi, okłamując przy tym wszystkich dookoła.

         Tak naprawdę wynajęła detektywa tylko po to, by informował ją o życiu Shannona. Nie dawało jej spokoju, że nie wie, co się z nim dzieje. Raz na pół roku detektyw zdawał jej relację z tego, co wydarzyło się u mężczyzny, którego miał obserwować. Przysyłał zdjęcia, na których zazwyczaj był z bratem. Chciała tylko wiedzieć, gdzie jest i czy ma się dobrze. Wiedziała, że jeśli będzie pytać o zbyt wiele szczegółów, będzie jej trudniej. Nie chciała wiedzieć, czy ma dziewczynę, żonę, czy kochankę.

         Choć była związana z Nathanem od czasów szkolnych, nigdy nie czuła do niego tego, co czuła do Shannona. Gdy zaczęła z nim chodzić myślała, że z czasem się w nim zakocha. To się jednak nie stało. Była jedynie nim zauroczona, przyzwyczajona do jego obecności. Wiedziała, że nie będzie już tak, jak dawniej i powinna zapomnieć o dawnej miłości. Jednakże nie potrafiła tego zrobić. Mimo wszystko nie chciała być samotna.

         - Przepraszam. – usłyszała głos za swoimi plecami. Nathan podszedł do niej i złapał za ręce, przyciągając ją do siebie. – Nie powinienem psuć ci humoru. Zwłaszcza przed wyjazdem. Wybacz swojemu nietaktownemu mężowi.

         Nathanowi nie podobało się, że wyjeżdża służbowo. Ona natomiast wiedziała, jak bardzo ryzykuje, udając się do Los Angeles. Okłamała matkę przez telefon mówiąc, że wyjeżdża do Nowego Jorku, a Nathana, że to wyjazd z pracy. Tak naprawdę chciała tam polecieć tylko w jednym celu, którego nie mogła nikomu zdradzić. Nie wiedziała, jak zareaguje, widząc Shannona po tylu latach, ale miała już dość czekania na odpowiedni moment, by go spotkać. Miała zamiar stanąć w tłumie, podziwiać jak występuje ze swoim zespołem. Pamiętała, jak świat wokół znikał, kiedy zaczynał grać. Domyślała się, że nawet nie zwróci uwagi na publiczność. Przynajmniej taką miała nadzieję.

_____________________________________________________________________

Pierwsza połowa rozdziału została zaczerpnięta z one shota znajdującego się na moim drugim blogu, gdzie opisane jest życie Leanne i reszty kilkanaście lat później. Dla ciekawych to wydarzenie z perspektywy Shannona znajduje się tutaj.