31. Wings

         Shannon trzasnął drzwiami z taką siłą, że wyglądały jakby miały za chwilę wypaść z futryny. Nie wiedział, że jego matka wróciła do domu i nawet nie zwrócił uwagi na kobietę siedzącą na kanapie w salonie. Przeszedł przez pomieszczenie jak burza, zatrzaskując za sobą kolejne drzwi, tym razem od swojego pokoju. Był pusty, gdyż jego brat poszedł do pracy.

         Kiedy znalazł się już w środku, nie wiedział co ze sobą zrobić. Miał ochotę kogoś uderzyć, choć i tak wiedział, że nie przyniesie mu to takiej ulgi jak zawsze i nic nie zmieni. Nie mógł się jednak opanować i z całej siły uderzył pięścią w ścianę przy drzwiach. Momentalnie powstała w tym miejscu dziura, a jego ręka zaczęła krwawić. Chłopak czuł się tak nabuzowany, że zrobił to ponownie, nie zwracając uwagi na ból.

         - Shannon, Shannon… - usłyszał kojący głos za swoimi plecami i uścisk rąk na swoich ramionach, które powoli odsuwały go od ściany. Spojrzał na zatroskaną twarz matki i powstrzymywał się od płaczu. Ostatni raz okazał słabość na pogrzebie Luke'a i to wtedy obiecał sobie, że więcej tego nie zrobi. – Co się stało?

         Constance przyglądała się swojemu synowi, który był aż czerwony ze złości. Poczuła się znów jak wtedy, gdy miał dziesięć lat. To wtedy jego ojciec popełnił samobójstwo, a on obwiniał go o całe zło świata, a przede wszystkim miał mu za złe to, iż go zostawił. To był moment, kiedy Shannon odwrócił się od wszystkich prócz swojej rodziny i nie potrafił nikomu zaufać. Jego matka pamiętała, że to był ostatni raz, gdy widziała swojego płaczącego syna. Dowiedział się o śmierci ojca jako pierwszy, a gdy powiedziała to także Jaredowi, już nie okazywał smutku. Zajął się wtedy pocieszaniem brata, zachowując kamienną twarz, która towarzyszyła mu już aż do poznania Genevieve. Zamknął się we własnym świecie, tłumiąc w sobie wszystkie emocje, które zamiast uwalniać w rozmowie, wydobywał z siebie przez agresję.

         Wiele razy zdarzało mu się wybuchać, nie raz niszczył już przedmioty, ściany czy krzywdził ją słowami, później przepraszając. Jednak nigdy nie widziała, by wyglądał tak bezradnie. Czuł się pokonany i było to widać nawet w jego oczach. Od razu wiedziała, że nie jest to zwykłe zdenerwowanie, które szybko minie i musiało zdarzyć się coś poważnego.

         Shannon uwolnił się z uścisku matki i usiadł na swoim łóżku, chowając twarz w dłoniach. Próbował się w ten sposób opanować, bo nie chciał wyżywać się na Constance.

         - Zostaw mnie, proszę. – wycedził przez zaciśnięte zęby.

         Kobieta chwyciła za oparcie krzesła i przysunęła je do łóżka, siadając naprzeciwko niego. Położyła mu dłoń na ramieniu i znów przybrała matczyny ton.

         - Powiedz mi, może mogę ci pomóc.

         Chłopak uniósł wzrok i spojrzał w jej niebieskie, zmartwione oczy. Nie lubił, gdy była smutna, a tym bardziej przez niego. Widział te spojrzenie zbyt wiele razy, by teraz znów ją zranić. Dotknął jej dłoni, bo wiedział, że podniesie ją to na duchu.

         - Chciałbym, mamo, ale nie możesz. Rodzice Genevieve dowiedzieli się, że z nią jestem. Wyrzucili mnie ze swojego domu i powiedzieli, że nie mogę się z nią już spotykać.

         Constance już dawno podejrzewała, że jej syn i Gen są ze sobą, jednak wcześniej chłopak nigdy nie przyznał tego głośno. Już wtedy zastanawiała się, czy jej rodzice o tym wiedzą, ale nie chciała się wtrącać w życie dorosłego syna.

         - Może kiedy zobaczą, jak bardzo się o nią starasz w końcu odpuszczą. – próbowała go pocieszyć, choć znała Isabelle i nie sądziła, by zmieniła zdanie.

         Shannon parsknął nerwowo i spojrzał na krew spływającą z jego potłuczonej ręki, którą opierał o kolano.

         - Chyba sama w to nie wierzysz. To już koniec. Jeśli nie chcę, żeby Gen miała przeze mnie kłopoty, muszę zostawić ją w spokoju.

         - Uspokój się. Pójdę po bandaże. – powiedziała zauważając zranioną dłoń.

         Kiedy wyszła z pokoju, usłyszała donośne pukanie do drzwi. Nie spoglądając przez wizjer, pociągnęła za klamkę. W progu stała zapłakana dziewczyna w dziurawych rajstopach i z plecakiem zarzuconym na ramię. Była zdyszana i zdenerwowana, a gdy zobaczyła twarz Constance starała się ochłonąć, choć jej ręce wciąż się trzęsły.

         - Genevieve, co ty tutaj robisz? – zdziwiła się kobieta, ale widząc jej stan natychmiast cofnęła się do tyłu i pokazała dziewczynie, by weszła do środka.

         - Przyszłam do Shannona. – wydukała w końcu.

         Constance poprowadziła ją do pokoju i niepewnie otworzyła przed nią drzwi. Nie wiedziała, czy to dobry pomysł, by ją tu wpuszczać. Nie chciała narazić się na gniew Isabelle, ale z drugiej strony miała jej za złe to, jak potraktowała jej syna. Zamknęła więc za nią drzwi i wróciła do salonu, zostawiając ich samych.

         Shannon spojrzał w jej kierunku zaskoczony. Genevieve od razu zauważyła rozwaloną rękę, ale postanowiła o nią nie pytać.

         - Genny, nie powinnaś tu przychodzić… - zaczął chłopak cicho.

         Genevieve przeszła przez pokój i usiadła na krześle, które zostawiła jego matka.

         - Wiem. Ale nie wytrzymam tam ani chwili dłużej, nie bez ciebie. Ucieknijmy stąd, proszę. – powiedziała zdesperowana, znów wybuchając płaczem.

         Chłopak starł łzę z jej policzka, a ona przytrzymała jego dłoń w tym miejscu, spoglądając mu głęboko w oczy.

         - Wiesz, że nie mogę tego zrobić. – powiedział z bólem, choć najchętniej od razu wsiadłby w auto. – Ty musisz wrócić do domu, a ja nie mogę zostawić Jareda i mojej matki.

         - Tylko dzisiaj. Proszę.

***

         - Shannon, nie rób tego. Będziesz miał przez to problemy. – rzuciła Constance próbując zatrzymać chłopaka w salonie. Kurczowo trzymał Genevieve za rękę i zamierzał wyjść na zewnątrz. – Genevieve, nie pogarszaj jego sytuacji.

         Dziewczyna spojrzała na matkę chłopaka z politowaniem. Nie chciała jej tego robić, ale wiedziała, że nie może teraz wrócić do domu.

         - Przepraszam, mamo. – powiedział Shannon i lekko przepchnął ją przy drzwiach.

         Wyszedł z Genevieve na chłodne, listopadowe powietrze. Otworzył samochód i wsiadł do środka, a przed odpaleniem silnika spojrzał ostatni raz na matkę stojącą w progu. Otulała się grubym swetrem i patrzyła na syna z bólem. Shannon odwrócił wzrok i spojrzał przed siebie, wyjeżdżając na ulicę.

***

         - Genevieve, otwórz te drzwi. – powtórzyła po raz kolejny Isabelle, bezsensownie szarpiąc za klamkę od kilkunastu minut. Słyszała z pokoju głośną muzykę i podejrzewała, że w ten sposób jej córka chce jej pokazać, jak bardzo jest na nią zła. Kobieta zaczęła znów walić w drzwi.

         - Możesz nie otwierać, ale chociaż coś powiedz żebyśmy wiedzieli, że nic ci nie jest. – krzyknął Rhys, jednak nie usłyszawszy odpowiedzi ruszył do garażu po narzędzia.

         - Masz ostatnią szansę, Gen. Inaczej ojciec rozwali zamek.

         Rhys zaczął mocować się z drzwiami. Po chwili udało mu się rozmontować zamek i drzwi się otworzyły. W środku jednak nie było nikogo, a po podłodze walały się przeróżne obrazy i bibeloty zrzucone z komody oraz rozbita lampka nocna. Przez otwarte okno wdzierało się chłodne jesienne powietrze, a w Isabelle zaczęła gotować się krew. Postanowiła od razu pobiec do domu sąsiadów, a Rhys wybiegł za nią.

         - Gdzie jest moja córka?! – wykrzyczała, gdy Constance otworzyła jej drzwi.

         Kobieta nie zamierzała udawać, że nic nie widziała. Znała swojego syna i obawiała się, że w złości może zrobić coś głupiego, za co przyjdzie mu później słono zapłacić.

         - Próbowałam ich powstrzymać…

***

         Całą drogę jechali w ciszy. Genevieve opierała się o szybę i patrzyła na migoczące światła. Nie wiedziała dokąd jadą, ale nie było to dla niej szczególnie ważne. Chciała być tylko jak najdalej od rodziców, domu, problemów. Być tylko z nim i znów czuć, że może wszystko.

         Widząc znaki drogowe i mijane budynki wiedziała już, gdzie zmierzają i spojrzała na Shannona zdziwiona. Ten jednak nie odwrócił wzroku od drogi, jadąc przez siebie z tęgą miną i zaciśniętymi zębami. Nie jechał tak szybko jak zwykle obawiając się, że zatrzyma ich policja i Genevieve znów zostanie rozpoznana przez jakiegoś gliniarza. Dziewczyna wyjęła z kieszeni kurtki chusteczkę i zaczęła wycierać nią twarz, napotykając w lusterku swoje odbicie. Rozmazany tusz pod jej oczami jednak nie chciał tak łatwo się zmyć.

         Zaparkował auto na skraju parkingu, w miejscu nie oświetlonym latarnią. Nie zauważył tam żadnego znajomego auta, co go ucieszyło. Nie miał ochoty dzielić tego czasu z nikim innym, niż z Genevieve.

         Z początku dziewczyna dziwiła się, dlaczego wybrał właśnie to miejsce. Potem jednak zrozumiała – to w Rockin’ Rodeo po raz pierwszy go przytuliła, choć było to bardziej po to, by uratować się z opresji. Jednakże to wtedy zobaczyła jego inne oblicze. Nie zostawił jej w potrzebie i pomógł Tessie, choć nie miał w tym żadnego interesu.

         Shannon także przypomniał sobie tę noc i mimowolnie uśmiechnął się sam do siebie. Nie mógł uwierzyć, jakim głupcem był, ignorując wtedy dziewczynę i obrażając Gen na każdym kroku. Pamiętał, jak wmawiał sobie, że musi to robić, by się w niej nie zakochać. Wyrzucał sobie, że poczęstował ją narkotykami, ale to właśnie przez to zrozumiał, co zaczyna do niej czuć. Martwił się wtedy o Genevieve i aż do następnego dnia zastanawiał się, co się z nią dzieje. Nigdy wcześniej tak się nie przejął inną dziewczyną.

         - No dalej, chodź. – powiedział chłopak gdy zauważył, że Gen nie idzie za nim.

         - Shannon, nie mam ochoty na imprezę.

         - W niedzielę nie ma tu imprez. Zobaczysz, spodoba ci się. – podszedł do niej i pocałował ją w usta. Chwycił dziewczynę za rękę i pociągnął za sobą w stronę wejścia.

         Ku jej zdziwieniu w środku faktycznie nie odbywały się żadne tańce. Instrumentalna muzyka leciała cicho w tle, a stoliki zostały przysunięte na kilkanaście metrów od sceny. Siedziało przy nich sporo ludzi, ale większość stała teraz pod sceną z kubkami z piwem w rękach, rozmawiając i ekscytując się wydarzeniem, które miało teraz nastąpić.

         Shannon zaprowadził ją do baru i przysunął się bliżej blatu, chcąc zwrócić uwagę młodego barmana.

         - Hej Richie, wpisz mnie na listę. – rzucił do chłopaka za barem, który nalewał właśnie piwo. Ten uśmiechnął się do niego i po postawieniu kufla, podszedł do niego.

         - Dawno nie walczyłeś. Dasz radę?

         - A kiedykolwiek nie dałem? – zaśmiał się i zamówił dwa piwa.

         Gdy wziął dwa kufle, poszedł z Genevieve do jednego z wolnych stolików.

         - Proszę nie mów mi, że zamierzasz się tutaj bić. – powiedziała dziewczyna. Obiecała sobie, że jeśli chłopak nie zaprzeczy, to nie obejrzy jego walki, gdyż nie pochwalała takich rozrywek.

         - Nie chodzi o taką walkę. - Shannon nie chciał psuć nastroju i nie wspomniał o tym, że faktycznie wiele razy naprawdę bił się za pieniądze w podziemnych klubach. Tym razem jednak to nie był taki rodzaj bitwy.

         Genevieve chciała wypytać go o szczegóły, ale na scenę wszedł szczupły mężczyzna po czterdziestce z mikrofonem w dłoni. Miał posiwiałe włosy i nosił okulary z grubymi oprawkami. Był uśmiechnięty, choć sprawiał wrażenie osoby, która zbyt bardzo stara się być wyluzowana i zabawna.

         - Bitwa gitarowa i karaoke już za nami, więc czas teraz na naszych perkusistów! – powiedział wesoło, wzbudzając tym zadowolenie tłumu. Mężczyzna chwycił kartkę podaną mu przez kelnerkę i zaczął czytać. – Pierwszymi konkurentami będą Vince i Shannon. – znów aplauz. - Vince, zapraszam na scenę.

         Genevieve dopiero teraz zauważyła perkusję na środku sceny. Spojrzała na Shannona zaskoczona, a ten tylko uśmiechnął się do niej figlarnie. Spojrzał na umięśnionego chłopaka mniej więcej w jego wieku, który siadał teraz za instrumentem i wyglądał na pewnego siebie. Miał ciemne włosy sięgające za ramiona i już z daleka Gen widziała jego ręce pokryte tatuażami. Shannon wiele razy brał udział w pojedynkach takich jak ten i zawsze wygrywał, ale nigdy wcześniej nie trafił na tego przeciwnika. Do tej pory tylko go oglądał i musiał przyznać, że będzie trudnym rywalem.

         Na scenie zaczął grać gitarzysta, który poprzednio wygrał pojedynek gitarowy. Zaczął grać własną melodię, a zadaniem Vince'a było dopasować się do niej grając na perkusji. Genevieve wstała, ponieważ chciała dokładnie widzieć scenę, choć za dużo jej to nie pomogło. Poprosiła Shannona, by podeszli pod scenę, skoro chłopak i tak miał zaraz grać. Wciąż nie mogła uwierzyć, że wcześniej nic nie wiedziała o jego umiejętnościach. Zamierzała go jednak wypytać o to dopiero po występie.

         Tłum szalał równie mocno, jak Vince. Dziewczyna wcześniej nie interesowała się za bardzo perkusją, ani muzyką, w której była wyraźnie słyszalna. Musiała jednak przyznać, że było w tym coś pociągającego i wprowadzającego w zupełnie inny nastrój. Choć nigdy nie słyszała Shannona w akcji i wierzyła w jego możliwości, to pomyślała, że będzie mu trudno pokonać swojego rywala, który był naprawdę dobry.

         Shannon nigdy w siebie nie wątpił, choć tak jak powiedział barman, dawno nie brał udziału w pojedynkach. Rzadko grał, gdyż z braku pieniędzy musiał sprzedać perkusję, a nie często miał okazję gdzieś poćwiczyć. Zmotywowała go jednak obecność Genevieve i bardzo chciał jej pokazać, że da radę.

         - Dziękujemy, Vince. – rzucił prowadzący, uciszając dziki tłum proszący o więcej. – Teraz na scenie wystąpi Shannon!

         Genevieve pocałowała szybko chłopaka i szepnęła mu krótkie „powodzenia”. Z trudem przepchnęła się bliżej, stojąc na boku od sceny. Chłopak natychmiast przybrał maskę zuchwałego chłopaka, który jest pewny, że pójdzie mu lepiej od poprzednika. Usiadł wygodnie, chwycił pałeczki i dał sygnał ciemnoskóremu gitarzyście, a ten zaczął grac kolejny utwór. Shannon wsłuchiwał się w początek melodii, bujając się lekko w jej rytm, po czym zaczął swój występ od słabych uderzeń. Po chwili jednak zaczął z całą mocą uderzać w bębny.

         Dziewczyna obserwowała, jak za instrumentem Shannon zmienia się w zupełnie inną osobę. Wyrzucał z siebie wszystkie negatywne emocje, które zdawały się spływać z niego razem z kropelkami potu. Natomiast na jego twarzy prócz skupienia było widać wielką pasję do tego, co robi. Czuła uderzenia w całym swoim ciele i była niesamowicie dumna ze swojego chłopaka. Pragnęła odwołać wszystko, co powiedziała na temat jego przeciwnika. Według niej, to Shannon był najlepszy i nie mówiła tego tylko dlatego, że go kochała. Widziała, że widownia się z nią zgadza, bo krzyczała teraz o wiele głośniej i bawiła się lepiej niż poprzednio.

         Tak jak przypuszczała, gdy padło pytanie o tego, kto wygrał, tłum skandował imię Shannona. Chłopak wygrał sto dolarów, a jego rywal wyglądał na nieźle wkurzonego i najwyraźniej nie był przyzwyczajony do porażek. Genevieve ucałowała Shannona, gdy zszedł ze sceny, a dziewczyny to obserwujące zerkały na nią z zazdrością. Gen niemalże zapomniała o tym, jak straszny był ten dzień. To właśnie kochała w nim najbardziej – przy nim zapominała o całym bożym świecie i znikały wszystkie jej smutki.

         - Dlaczego wcześniej nie mówiłeś, że grasz na perkusji? – zapytała uśmiechnięta, gdy wychodzili z klubu. Shannon obejmował ją ramieniem i cieszył się wygraną.

         - Wolałem ci pokazać, a nie mówić. – zaśmiał się.

         Gdy stanęli przy samochodzie, Genevieve natychmiast spochmurniała.

         - Nie chcę wracać. – powiedziała ze smutkiem wyobrażając już sobie, co czeka ją w domu. Wiedziała jednak, że nie będzie żałowała tej nocy.

         Shannon podszedł do niej i objął ją w pasie, przysuwając do siebie.

         - Wiem, Genny. Też tego nie chcę, ale jestem w stu procentach pewien, że szuka cię już cała jednostka policji.

         Dziewczyna westchnęła, mocniej się w niego wtulając.

         - I tak mam już przerąbane. Proszę, jedźmy gdzieś jeszcze. Wrócę rano, niech rodzice mają nauczkę.

         Chłopak pochwalał jej pomysłu. Jednak wystarczyło jedno spojrzenie w jej oczy, by mogła go przekonać do wszystkiego.

         - No dobrze. Wsiadaj. – rzucił pokonany, a dziewczyna uśmiechnęła się triumfalnie.

          Tym razem rozpoznała drogę od razu. Znajome drogowskazy sprawiły, że zaczęła zastanawiać się, po co jadę w tym kierunku. Myślała, że Shannon ani razu od dnia wypadku nie jechał Benton Rd., która musiała wzbudzać w nim złe wspomnienia, w rzeczywistości jednak chłopak jeździł tędy przynajmniej raz w tygodniu. Przy drodze nie było żadnych lamp, ale gdy światła jeepa oświetliły drogę, Genevieve mimowolnie spojrzała na rów, w którym leżał przyjaciel Shannona. Chłopak ani razu nie odwrócił wzroku, jedynie przyspieszył. Zatrzymał się dopiero na końcu drogi, przy małym opuszczonym domku, przy którym zwykle ustanawiali sobie metę w czasie wyścigów.

         Shannon wysiadł z auta, a Genevieve zdziwiła się, co tutaj robią. Postanowiła jednak iść za nim i zobaczyła, że wyciąga z kieszeni klucz, po czym otwiera drzwi wejściowe do chaty. Podejrzewała, że w środku nie jest za ciekawie, ale postanowiła nic nie mówić. Mogłaby wejść nawet do wody, byle on tam był.

         Ku jej zdziwieniu, w środku było pięknie. Drewniane ściany zostały odnowione, a zapalony przez Shannona żyrandol pasował do klimatu domku. Murowany kominek był wysprzątany, a naprzeciwko niego stała jasna kanapa przykryta narzutą. W kącie stał fotel i stary gramofon na mahoniowym stoliku. Shannon zaczął rozpalać ogień w kominku.

         - Skąd masz klucze?

         Shannon się zaśmiał.

         - Ta chata od dawna była ruiną i nikt w niej nie mieszkał. Wprawiłem zamek do drzwi i wyremontowałem ją w środku. Chciałem, żebyśmy mieli jakieś miejsce, które będzie tylko nasze. – powiedział i podszedł do gramofonu. Włożył do środka jeden z winyli ułożonych w wieżę obok odtwarzacza. Genevieve usłyszała znajomą piosenkę The Beatles „And I Love Her”.

         Gen podeszła do niego i zaczęli się całować. Nie była w stanie nawet pomyśleć, jak bardzo go kocha. Shannon zrozumiał teraz, że to, co powiedział matce było kłamstwem. Nigdy nie pozwoliłby jej odejść i wolałby umrzeć, niż żyć bez niej.

         Dziewczyna poczuła swoje przyspieszające tętno, kiedy w głowie ułożyła sobie dokładnie to, co chce zrobić. Spojrzała na koszulę Shannona i w czasie pocałunków zaczęła zdejmować mu ją z ramion. Chłopak jednak złapał ją za nadgarstek i spojrzał niepewnie w jej zielonkawe oczy.

         - Genny, co ty robisz? – wyszeptał, a ona poczuła, że powoli opuszcza ją odwaga. – Wiesz, że nie musisz tego robić, mogę poczekać. Nigdy do niczego cię nie popędzałem.

         - Wiem, Shannon. Ale ja… jestem na to gotowa. Chcę, żebyś to był ty, żeby to było teraz i tutaj. – odparła jednym tchem, a on pogładził ją po policzku, znów zaczynając ją całować, tym razem o wiele delikatniej.

         Genevieve poczuła jego umięśnione ramiona ściągające jej dżinsową kurtkę. Czuła się znów tak, jakby pierwszy raz go całowała, a jej serce biło jak oszalałe. Widziała, że chłopak się waha, choć była pewna, że chciał tego tak bardzo, jak ona. Kiedy ściągał z niej poszczególne części garderoby, stawał się coraz bardziej namiętny, choć starał się być jak najdelikatniejszy. Dziewczyna przypomniała sobie, jak jeszcze niedawno czuła się skrępowana stojąc przed nim w samej bieliźnie. Wciąż trochę się wstydziła, ale tym razem była o wiele odważniejsza.

         Czuła na swoim ciele jego pocałunki i choć była nieco zagubiona, wcale nie czuła się jakby była tylko marionetką.

         - Widzę, że jesteś przygotowany. – zaśmiała się cicho, gdy Shannon wyjął z kieszeni spodni małą srebrną paczkę.

         - Zawsze jestem. – uśmiechnął się szelmowsko.

         Gdy znaleźli się na kanapie, jedną chwyciła w garść skrawek narzuty, a drugą sunęła po jego plecach, jęcząc cicho i słysząc ciężki oddech Shannona przy swoim uchu, gdy całował ją po szyi, schodząc coraz niżej. Jego ręce błądziły po całym jej ciele, a ona starała się dorównać mu kroku, nie czując ani krzty skrępowania. Jedyne, czym się denerwowała, to że nie będzie zbyt dobra. Shannon jednak cały czas powtarzał jej, że wcale tak nie jest, co podnosiło ją na duchu i dodawało pewności siebie.  Ani razu nie pomyślała o tym jako karze dla rodziców. Chciała to zrobić i od dłuższego czasu zastanawiała się, jaka okazja będzie odpowiednia. Teraz pomyślała, że nie mogła wymarzyć sobie niczego i nikogo lepszego.