29. Secrets

         Ulice Shreveport o tej porze nabierały nowego życia. Dziewczyny w krótkich sukienkach spoglądały zalotnie do napotkanych chłopców, a ci zapraszali je na swoje imprezy. Bary i kluby otwierały swoje bramy dla poszukujących przygód, a neonowe szyldy zaczynały się zapalać by przyciągnąć wzrok potencjalnego klienta.

         Genevieve i Shannon trzymali się za ręce, śmiejąc się właśnie z żartu, który opowiedział Blake, podobnie jak reszta towarzystwa. Szli w stronę nowego klubu niedaleko centrum, zostawiając swoje auta na parkingu ulicę dalej, by uniknąć płacenia za miejsce jak to bywało w środku miasta. Gen dawno nie czuła się tak wolna. Brakowało jej wyjść z domu, a wieczne leżenie w łóżku wykańczało ją bardziej niż spędzanie czasu w szkole. Chociaż po dłuższym zastanowieniu dochodziła do wniosku, że każda chwila, w której nie była z Shannonem, była dla niej męczarnią.

         Chłopak także nie mógł się nią nacieszyć. Chciał, by ta noc nigdy nie dobiegła końca i żałował, że jeszcze dziś będzie musiał odwieźć ją do domu j. W takich momentach najbardziej zauważał różnicę wieku między nim, a dziewczyną. Jednakże nie zamierzał przez taki powód jej zostawiać. Co prawda było to sporą przeszkodą, ale dla niego w życiu nie istniała taka rzecz, której nie dałoby się obejść.

         - Niezły tyłek. – zagwizdał wstawiony facet wychodzący z baru mieszczącego się w jedynym z budynków. Wszyscy od razu wiedzieli, że mówi o Genevieve, gdyż to ona szła na końcu, a mężczyzna stał z tyłu.

         Wszyscy od razu wiedzieli, że Shannon nie pozostawi tego bez komentarza, tym bardziej będąc już po alkoholu.

         - Shann, odpuść. Koleś jest nieźle napruty. – powiedział Paul, ale chłopak puścił już rękę swojej dziewczyny.

         - Shannon! – krzyknęła za nim Gen, jednakże on nie słuchał. Już szedł w stronę starszego od siebie o kilka lat mężczyzny.

         Blondyn spojrzał na niego prowokująco, śmiejąc mu się prosto w twarz.

         - Powtórz to, kurwa, bo chyba nie dosłyszałem. – rzucił Shannon chcąc dać mu ostatnią szansę.

         - Powiedziałem, że twoja niunia ma dobry tyłek. – odparł bełkotliwie, znów wybuchając gardłowym śmiechem.

         Shannon natychmiast rzucił się na mężczyznę, który był od niego nieco wyższy, ale za to mniej muskularny. Blake natychmiast ruszył mu na pomoc, ale chłopak odepchnął go tak mocno, że wpadł na małe drzewko posadzone przy chodniku. Czuł taki gniew, że nikt nie potrafił go teraz powstrzymać, nikt nawet już nie próbował, gdyż wszyscy zrobiliby to samo na jego miejscu. Blondyn najpierw uderzył go na oślep, ale gdy tylko ocenił swoje szanse na zerowe, natychmiast próbował uciec. Jednakże Shannon miał inne plany. Złapał go za tył skórzanej kurtki i przyciągnął do siebie, jeszcze bardziej rozjuszony. Zaczął obkładać go pięściami gdzie popadnie, nie zważając na jego błagania i krew pojawiającą się na twarzy mężczyzny.

         - Przestań, Shannon, zabijesz go! – wrzasnęła na niego Gen, podchodząc bliżej. – Shann proszę, odpuść!

         Chłopak zostawił go dopiero, gdy przestał się ruszać. Leżał skulony na środku chodnika poplamionego czerwonym płynem. Jego klatka piersiowa nieznacznie się poruszała. Shannon spojrzał na mężczyznę z góry i miał ochotę go jeszcze kopnąć, ale widząc wzrok Genevieve postanowił się powstrzymał. Zobaczył kobietę wychodzącą z tego samego baru co blondyn i napotykając jej wzrok wbity w mężczyznę wiedział, że szykują się kłopoty. Brunetka zaczęła krzyczeć, więc Shannon chwycił Gen za rękę i razem ze wszystkimi rzucili się do ucieczki. Nie trwała ona długo, gdyż kobieta nawet za nimi nie biegła, od razu zajęła się zmasakrowanym facetem.

         - Nie musiałeś go bić. – powiedziała nadąsana i zdyszana dziewczyna.

         - Musiałem.

         - Nigdy więcej tego nie rób. – odparła z niezadowoleniem, a Shannon przyciągnął ją do siebie, by przestała się gniewać. Dziewczyna spojrzała na jego krwawiącą wargę i próbowała ją obejrzeć, ale chłopak zaczął bagatelizować ranę.

         - Żeby dojść do klubu trzeba by się cofnąć, a nie chcę napotkać glin. – stwierdził z niezadowoleniem Sage.

         - Może napijemy się w jakimś parku, a potem pójdziemy do Vertigo? – zaproponował Hunter, a reszta przytaknęła.

         Po zakupieniu alkoholu w najbliższym sklepie, wszyscy ruszyli do pierwszego napotkanego parku. Latarnie oświetlały go także między wąskimi alejkami, jednak ich światło nie sięgało za daleko, przez co niektóre miejsca były bardzo ciemne. Hunter, Skye, Genevieve i Shannon usiedli na jednej ławce, a Blake, Mia, Sage i Paul naprzeciwko nich. Blake pozwolił Carze usiąść na swoich kolanach, jednakże to ona pierwsza go o to zapytała. Chłopak nie był z tego faktu zadowolony, ale z grzeczności się zgodził. Haydee natomiast zajęła miejsce obok Genevieve i Shannona, ponieważ dziewczyna także usiadła na jego kolanach, co bardzo nie spodobało się rudowłosej.

         Wszyscy po kolei zaczęli otwierać swoje butelki. Genevieve miała już spróbować wódki, na którą dała się namówić przez Paula, jednakże zauważyła, że na jej ręce nie ma zawieszki z bransoletki od Shannona. Była jednak pewna, że jeszcze chwilę temu tam była, gdyż często się nią bawiła. Wstała na chwilę i błądząc po słabo oświetlonej ścieżce poszukiwała swojej zguby. Shannon i inni chcieli jej pomóc, ale dziewczyna odparła, że sobie poradzi. Po krótkiej chwili zauważyła złoty, połyskujący okrąg.

         - Znalazłaś? – zapytał Shannon z uśmiechem, kiedy Gen z powrotem usiadła mu na kolanach. Sam także nie otworzył jeszcze swojej butelki, czekając na dziewczynę. Pomachała mu zawieszką przed oczami, odpowiadając w ten sposób na jego pytanie. Po chwili schowała ją do swojej torebki, by znów jej nie zgubić.

         Wszyscy usłyszeli zbliżające się w ich kierunku odgłosy kroków i szczekanie psa. Automatycznie pochowali wszelki alkohol, jaki wcześniej spożywali. Genevieve na początku nie wiedziała, o co chodzi, ale szybko się domyśliła, kto może nadchodzić. Odruchowo zaczęła wpadać w panikę, ale dzięki Shannonowi potrafiła ją nieco opanować. Chłopak sam się denerwował obawiając się, że może mieć kłopoty za pobicie.

         - Dzień dobry, panie władzo. – rzucił ze śmiechem Paul, ale policjant nie był równie wesoły jak on.

         Genevieve spojrzała na tęgawego gliniarza i odetchnęła z ulgą, ponieważ nigdy wcześniej go nie spotkała. Przeraziła się dopiero, gdy z mroku wyłonił się jego partner – wysoki, łysy mężczyzna w średnim wieku. Natychmiast ukryła się za welonem włosów, mając nadzieję, że to wystarczy.

         - Mam nadzieję, że nikt nie spożywa alkoholu w miejscu publicznym? – zapytał niższy i młodszy policjant, cały czas przyglądając się grupie przed sobą. Duży wilczur przestał już szczekać i grzecznie czekał na ich dalsze polecenia.

         Wyższy z policjantów nie odrywał wzroku od Genevieve, co zauważył nawet Shannon. Zaczął się bać, że może widział ją na ulicy, kiedy pobił tamtego nawalonego faceta. Wciąż jednak zgrywał niewiniątko i trzymał dziewczynę na kolanach, nie zważając na baczne spojrzenie łysego gliny. Mężczyzna postanowił do nich podejść i stanął nad dziewczyną.

         - Możesz na mnie spojrzeć? – zapytał Gen, a spojrzenia wszystkich spoczęły na niej. Dziewczyna wiedziała, że nie ma już innego wyjścia i jeśli sama nie odsłoni włosów, zrobi to policjant. Niechętnie odgarnęła kosmyki z twarzy i wbiła wzrok w ziemię, jednakże nawet to nie przeszkodziło policjantowi. – Genevieve?

         Shannon podobnie jak reszta patrzył na nią zdziwiony, co jakiś czas spoglądając na policjanta.

         - Tak, to ja. – powiedziała w końcu podnosząc głowę i patrząc mężczyźnie w oczy.

         Policjant skrzyżował dłonie i spojrzał na swojego partnera.

         - Warren, to jest córka Rhysa.

         Tęgi policjant uniósł brwi.

         - Połowa miasta cię szuka, dziewczyno. – rzucił do Gen, a ona oblała się rumieńcem i jeszcze bardziej zaczęła się trząść. Wiedziała już, że tym razem nie ujdzie jej to na sucho i dobra passa się skończyła. – Czas wracać do domu.

         Genevieve dobrze znała Georga, a on ją. Od kiedy była dzieckiem pamiętała, że raz na jakiś czas odwiedzał ich ze swoją żoną i synem Tonym, który był od niej o rok młodszy. W dzieciństwie bardzo go lubiła, później jednak stał się bardzo zamknięty w sobie i małomówny.

         - George, nie możesz mi odpuścić? – poprosiła mężczyznę z niewinnym uśmiechem licząc, że będzie wyrozumiały. Już parę lat temu zaproponowała, by przestać mówić na niego „wujku”, gdyż wydawało jej się to zbyt dziecinne. On oczywiście się zgodził i poprosił, by zwracała się do niego po imieniu.

         Mężczyzna głęboko westchnął i od razu było widać, że walczy sam ze sobą.

         - Wybacz mi, ale dobrze wiesz, że twój ojciec by mnie zabił, gdyby coś ci się stało. Zawiozę cię do domu, ale będę milczał jak grób, sama wymyślisz sobie wersję zdarzeń. Tylko tyle mogę dla ciebie zrobić, Genny. – spojrzał wymownie na Shannona, u którego wciąż siedziała na kolanach i uśmiechnął się pocieszająco, a dziewczyna odetchnęła. Pomyślała, że lepsze to, niż nic.

         Oczywiście jak zwykle bywało w towarzystwie jego znajomych, znów poczuła się zażenowana. W takich sytuacjach jeszcze bardziej rozumiała, co miała na myśli Caralyn. Nie pasowała do nich, była zbyt grzeczna, zbyt młoda, zbyt dobrze pilnowana. Wiedziała, że gdy oni znikali z domu, ich rodzice nawet tego nie zauważali, a nawet jeśli, to nie reagowali. Natomiast gdy ona tylko raz wyszła bez uprzedzenia, poszukiwały jej patrole w całej okolicy.

         Niechętnie wstała i ostatni raz ucałowała Shannona, który dopiero teraz poczuł ból przez rozwaloną wargę. Wiedziała, że to ryzykowne go całować. Pomyślała jednak, iż skoro George już teraz tak się dla niej poświęca, to zatrzyma dla siebie i ten fakt. Mężczyzna spojrzał tylko na swojego kolegę i wzruszył ramionami z uśmiechem. Dobrze wiedział, jak to jest wychowywać nastolatka i czasami żałował, że jego syn nie potrafi posprawiać mu problemów. Według niego Tony był zbyt kruchy i nieśmiały, dlatego ucieszyłby się gdyby znalazł sobie jakiś przyjaciół. Chciał, by syn poszedł w jego ślady, ale póki co obawiał się, że to już nigdy nie nastąpi.

         - Oh, biedna Genny. – westchnęła Cara prześmiewczo, gdy dziewczyna odchodziła. Umilkła równie szybko, jak Shannon spiorunował ją spojrzeniem.

***

         - Przyprowadziłem wam zgubę. – powiedział George, gdy tylko zobaczył Isabelle biegnącą przez podjazd w kierunku radiowozu.

         - Boże, Gen, napędziłaś nam takiego stracha! – odparła przejęta kobieta, a dziewczyna cicho westchnęła. Wiedziała, że jej matka udaje i tylko przed policjantami jest taka łagodna. Awantura miała wybuchnąć dopiero za zamkniętymi drzwiami. – Dziękuję ci, George. Jesteśmy ci z Rhysem bardzo wdzięczni. – uśmiechnęła się sztucznie. – Gdzie ją znalazłeś?

         George zerknął z rozbawieniem na Gen, która przygryzła wargę starając się nie uśmiechnąć i udawać skruszoną. Czasami podejrzewała, że talent aktorski odziedziczyła po matce.

         - Sama ci powie. Jestem na służbie, więc na mnie już pora. Trzymajcie się.

         - Jeszcze raz dziękuję. Zobaczymy się w niedzielę na obiedzie, tak? – zapytała Isabelle, a Genevieve spojrzała na nią zdumiona. Pierwszy raz słyszała o takim wydarzeniu.

         - Oczywiście. Z pewnością wpadniemy z Hazel, może Tony też będzie miał ochotę. Do zobaczenia. – powiedział, wchodząc do radiowozu na miejsce kierowcy. – Uważaj na siebie, Genny. – rzucił przez otwarte okno i odjechał.

         Isabelle natychmiast zmieniła wyraz twarzy. Zdjęła maskę uprzejmości i teraz była po prostu wściekła. Chwyciła córkę za rękaw kurtki i obróciła ją w stronę wejścia do domu. Genevieve maszerowała włócząc nogami, chcąc opóźnić wejście do środka o ile to było tylko możliwe.

         Kiedy Isabelle zatrzasnęła za sobą drzwi, Gen natychmiast podeszła do schodów naiwnie wierząc, że tak po prostu matka da jej pójść do swojego pokoju.  

         - Do salonu. Ojciec wróci za chwilę. – powiedziała stanowczo, a dziewczyna cofnęła się z pierwszego schodka. Usiadła na kanapie w salonie i dziękowała Bogu, że nie zdążyła wypić wódki. Wiedziała, że matka by to wyczuła. Rhys przyszedł niemalże od razu po słowach Isabelle.

         Kobieta krążyła w tę i z powrotem, pouczając córkę, która siedziała ze zwieszoną głową. Nie czuła się winna. Uważała, że nic wielkiego się nie stało, poza tym obwiniała swoją matkę za całą sytuację. Gdyby nie jej surowe wychowanie i jej uprzedzenia do ludzi takich jak Shannon, nigdy nie musiałaby mieć przed nią tajemnic i mogłaby jawnie spotykać się ze swoim chłopakiem. Jej ojciec natomiast stał ubrany w służbowy strój i opierał się o fotel, patrząc na córkę z wyrzutem, ale o wiele łagodniej od swojej żony.

         - Gdzie byłaś? – zapytała ostro Isabelle, a Gen aż bała się odpowiedzieć, wciąż układając sobie w głowie dobre alibi. – Pytam się: gdzie byłaś?! – wrzasnęła, a dziewczyna aż podskoczyła.

         - Byłam ze Skye i jej znajomymi w Shreveport. – powiedziała cicho. Właściwie nawet nie kłamała.

         - Wiedziałam, że nic dobrego nie wyjdzie ci z tej znajomości. Nie znam tej dziewczyny, ale już mi się nie podoba, co przez nią robisz. Dzwoniłam już wcześniej do ojca i ustaliliśmy, że masz szlaban na wychodzenie. I nie myśl, że będziesz sobie znów uciekać. Kiedy nas nie będzie w domu, pilnować cię będzie babcia. Posiedzisz sobie w domu, albo zawieziemy cię do niej. – Genevieve chciała zaprotestować, ale napotykając wzrok matki zrezygnowała po jednym słowie. – Bez dyskusji.

         - Mam nadzieję, że to cię czegoś nauczy. – dodał jej ojciec.

         - Mogę już iść do pokoju? – zapytała znużona gadaniem matki. Było to dla niej gorsze niż sam szlaban.

         - Nie doczekamy się przeprosin? – rzuciła matka wyczekująco, patrząc na nią stalowym wzrokiem.

         - Przepraszam, bardzo mi przykro, że zawiodłam wasze zaufanie. – powiedziała nieszczerze, ale starała się wypaść przekonywująco.

***

         Ostatnimi czasy Genevieve czuła się jak w klatce. Była pod ciągłą kontrolą, a z Shannonem widywała się jedynie w drodze ze szkoły. Jeździła do niej rowerem tylko po to, by spędzić z nim choć odrobinę czasu. Chłopak również przyjeżdżał do niej na dwukołowcu, by móc dotrzymać jej kroku.

         - Mam przerąbane. Nie pozwalają mi nawet wychodzić z Jasonem, bo twierdzą, że nie mają już do mnie zaufania. – westchnęła, jadąc jak najwolniej. Chciała przedłużyć przejażdżkę do granic możliwości. Chłopak trzymał jedną ręką kierownicę, a drugą palił papierosa. Specjalnie wybrali okrężną drogę, by nie spotkać nikogo znajomego i dłużej się sobą nacieszyć.

         Shannon starał się ją pocieszyć, chociaż również nie czuł się dobrze w tej sytuacji.

         - Przejdzie im. – powiedział, ale sam w to nie wierzył.

         - Jak twoja warga? – zapytała nagle, przyglądając się jego zasinionemu miejscu.

         - Przeżyję. Patrząc na to, jak wyglądał tamten palant, to jestem w o wiele lepszym stanie. – zaśmiał się, ale dla Gen wciąż nie było to zabawne.

         - Zareagowałeś zbyt agresywnie. Był narąbany i pewnie gdyby z tyłu była chociażby Skye, powiedziałby to samo.

         Shannon parsknął.

         - I wtedy zapewne Hunter zrobiłby to samo, co zrobiłem ja.

         Genevieve westchnęła. Wiedziała, że go nie przegada. Złapała się nawet na tym, że w pewnym sensie spodobało jej się, iż miała przy sobie kogoś, kto bronił jej honoru.

***

         - Proszę, zgódź się, tylko ten jeden raz. Cała kasa dla ciebie. – powiedział błagalnie Jared, patrząc na brata. Siedział tyłem na krześle i spoglądał na Shannona leżącego na łóżku.

         - Nigdy nie byłem kelnerem. – chłopak starał się spławić młodszego brata, ale tamten się nie poddawał.

         - To będziesz. Powiedziałem już mojemu szefowi, że znalazłem zastępstwo, muszę zająć się dziś Leanne. Uratuj swojego młodszego braciszka. – zaśmiał się, a Shannon głęboko westchnął. Wiele razy powtarzał bratu, że bierze na siebie zbyt wiele dorywczych prac, których nie potrafi ze sobą pogodzić.

         - Dobra, zastąpię cię. – rzucił od niechcenia, a Jared szeroko się uśmiechnął. - A teraz zejdź mi z oczu, bo się rozmyślę.

***

         Genevieve nie czuła się dobrze siedząc przy stole ze swoimi rodzicami i rodziną Georga. Gdyby tego było mało, zjawił się także Tony, który siedział po jej prawej stronie i ani razu nie włączył się do dyskusji. Grzebał widelcem w jedzeniu lub przyglądał się innym ludziom w restauracji. Isabelle co rusz szturchała córkę, by zagadywała chłopaka, ale za każdym razem kończyło się na jego zdawkowej odpowiedzi.

         Okazało się, że obiad odbywał się z okazji przejścia Georga na emeryturę. Dzień, w którym złapał Genevieve na gorącym uczynku był ostatnim dniem jego pracy. Cały czas żartował, że oczekiwał niezapomnianego i emocjonującego wieczora pełnego łapania przestępców, a skończył na przyprowadzeniu nastolatki do domu. Isabelle i Rhys oczywiście się śmiali, choć Gen podejrzewała, że wciąż są na nią źli i ta sytuacja wcale nie jest dla nich zabawna.

         Dziewczyna wciąż poprawiała pudrowo-różową sukienkę z kołnierzykiem, której metka drapała ją w plecy niemiłosiernie. W końcu matka szepnęła jej, by poszła do łazienki i poprawiła tam swój ubiór. Genevieve nie wiedziała za bardzo, co to da nie posiadając nożyczek czy jakiegokolwiek przedmiotu, by odpruć metkę, ale postanowiła, że wszystko jest lepsze niż siedzenie przy stole. Przeprosiła na chwilę towarzystwo i odmaszerowała w stronę wąskiego korytarza. Był bogato zdobiony lustrami w złotych ramach, podobnie jak cała restauracja.

         Wpadła na kelnera, który szedł właśnie z pustą, srebrną tacą. Przechodził z sali obok, która była odgrodzona ścianą. Kiedy usłyszała jego głos, natychmiast spojrzała na twarz mężczyzny. Shannon uśmiechał się do niej szeroko, nie mogąc uwierzyć, że się spotkali. Wcześniej nie miał okazji powiedzieć jej, co robi w niedzielę.

         Położył tacę na komodzie przy lustrze, na której stał duży wazon z białymi różami. Chłopak złapał ją za rękę i rozglądając się nerwowo, wciągnął ją do niewielkiej wnęki pomiędzy dwoma salami. Zazwyczaj ludzie nawet jej nie zauważali, gdyż znajdował się tam jedynie obraz oświetlony dwoma kinkietami.

         - Pięknie wyglądasz. – powiedział z uśmiechem przyglądając się jej sukience. Podobał mu się także jej delikatny makijaż i włosy spięte w niski kucyk.

         - Ty też wyglądasz niczego sobie. – zaśmiała się widząc, że chłopak nie czuje się swobodnie w eleganckim stroju kelnera.

***

         Zniecierpliwiona Isabelle nieprzerwanie stukała długimi palcami o stół, próbując skupić się na rozmowie. Wkrótce doszła jednak do wniosku, że jej córka albo zgubiła się w lokalu, albo nie może poradzić sobie z sukienką. Przeprosiła rodzinę Georga i wstała od stołu, kierując się w stronę korytarza. Zatrzymała się jednak przy lustrze, gdyż jej uwagę przykuł kosmyk wymykający się z idealnie wymodelowanego koka. Usłyszała ściszony chichot i rozejrzała się wokół.

         Zrobiła jeszcze jeden krok i zauważyła tacę leżącą na komodzie. Kolejny krok, coraz wyraźniejsze głosy, które dobiegały z pustego korytarza. Isabelle zauważyła wnękę i domyśliła się, że to stąd pochodzą. Postanowiła jedynie tam zerknąć przechodząc do toalety, ponieważ była ciekawa źródła śmiechów, ale nie chciała tego pokazywać.

         Kiedy przed oczami mignął jej jasnoróżowy kolor, automatycznie cofnęła się o jeden krok. Jej serce zamarło, gdy zobaczyła swoją córkę namiętnie całującą się z chłopakiem, którego twarz rozpoznała dopiero po dłuższej chwili.