25. Stolen

         Shannon szarpnął mocniej nogą, w ten sposób odrywając skrawek nogawki. Pies został z kawałkiem materiału w pysku, a on wdrapał się z powrotem na ogrodzenie i zwinnie przez nie przeskoczył. Natychmiast zaczęli uciekać z Jaredem w stronę auta, nie oglądając się za siebie. Odetchnęli dopiero, gdy znaleźli się w jeepie i jechali w drogę powrotną do domu.

         - O kurwa, było blisko. – powiedział Jared ściągając kominiarkę z głowy i zaglądając ukradkiem do worka. Shannon starał się ograniczyć prędkość, bo ostatnie, co teraz potrzebowali to zatrzymanie przez policję.

         Obydwoje spojrzeli po sobie i zaczęli się śmiać. Udało się. Znów.

***

         Genevieve usłyszała gdzieś w oddali korytarza swoje imię. Na początku pomyślała, że ktoś znów ją obgaduje. Od czasu balu ludzie nie przestawali rozmawiać o niej i Shannonie a także o tym, że wygrała koronę królowej i wystawiła Jasona. Odebrała srebrną tiarę z sekretariatu i włożyła na dno torby nie przejmując się, czy ją połamie. Malcolm, chłopak zajmujący się szkolnymi fotografiami poprosił ją, by w piątek wzięła do szkoły swoją balową suknię i się w nią ubrała, gdyż chce zrobić zdjęcie króla i królowej balu do szkolnego albumu. Dziewczyna przytaknęła, ale zaczęła się zastanawiać co by się stało, gdyby znowu się nie pojawiła i zostawiła Jasona samego. Nie miała najmniejszej ochoty znaleźć się na zdjęciu z tym chłopakiem, a co więcej w takiej roli.

         - Genny! – głos się zbliżał, więc się odwróciła. Zobaczyła Jasona biegnącego w jej kierunku i spojrzenia skierowane prosto na nią.

         Chłopak znalazł się przy jej boku i uśmiechnął się sztucznie swoim śnieżnobiałym uśmiechem. Wziął dziewczynę pod ramię i wbrew jej woli poprowadził do końca korytarza, zatrzymując się w pustej klatce ze schodami prowadzącymi na piętro wyżej.

         - O co ci chodzi? – zapytała dziewczyna wyrywając rękę z jego uścisku. – Jeśli o bal…

         Jason przybrał miły wyraz twarzy, co zaczęło jeszcze bardziej niepokoić Gen.

         - Nie chodzi mi o ten głupi bal. – machnął ręką. – Tu chodzi o coś znacznie ważniejszego. Zarówno dla ciebie, jak i dla mnie.

         Genevieve uniosła brwi w górę, a on kontynuował.

         - Słuchaj. Chcę spotykać się z Megan, ale moja matka jak zwykle robi mi problemy.

         Dziewczyna stała ze skrzyżowanymi rękoma patrząc na niego jak na kompletnego idiotę.

         - Co ja mam do tego?

         - Nie przerywaj. – uciął Jason. – Twoja matka na pewno też nie jest zadowolona z Shannona, nie?

         Genevieve wahała się, czy powiedzieć mu o tym, że jej rodzice nie wiedzą o związku z Shannonem. Stwierdziła jednak, że tak będzie najbezpieczniej.

         - Ona nawet o nim nie wie. Zabiłaby mnie, gdyby się dowiedziała.

         Jason znów zaczął się uśmiechać.

         - No właśnie! – krzyknął i klasnął w dłonie. Przywołał się jednak do porządku i znów mówił normalnym tonem. – Widzisz, ja chcę się spotykać z Megan, ty z Shannonem i obydwoje nie możemy. Co innego byłoby, gdybyśmy my się spotykali.

         Gen parsknęła i zaczęła się nerwowo śmiać.

         - Chyba oszalałeś. Nie mamy o czym rozmawiać, Jason. – rzuciła i odwróciła się na pięcie. Chłopak chwycił ją za torbę na jej ramieniu, przez co znów na niego spojrzała.

         - Poczekaj, źle mnie zrozumiałaś. Moglibyśmy udawać przed rodzicami, że się spotykamy. Zabierałbym się spod domu i jechalibyśmy niby do kina, a tak naprawdę umówiłabyś się gdzieś z Shannonem i bym cię tam zawiózł. Ja w tym czasie spotykałbym się z Megan, a potem przyjeżdżałbym po ciebie i odwoził cię do domu. Nasi rodzice nic by nie podejrzewali, a my byśmy mieli o wiele łatwiejsze życie.

         Genevieve musiała przyznać, że jego plan brzmiał całkiem nieźle. Wiedziała, że nie może wiecznie zawracać Tessie głowy i mówić matce, że to u niej wciąż spędza czas. Poza tym gdyby gdzieś usłyszała, że jej córka spotyka się z Shannonem, nie uwierzyłaby. Odparłaby, że Gen jest przecież z Jasonem. Dziewczyna nie musiała się długo zastanawiać nad jego propozycją. Od razu się zgodziła.

***

         - Średnio mi się to podoba. – powiedział Shannon z niezadowoloną miną.

         Trwała przerwa na lunch, a Gen wyszła na dwór. Rozmawiali ze sobą przez ogrodzenie, bo chłopak nie chciał narazić się nauczycielom, którym podpadł na balu. Dziewczyna czuła się jak w więzieniu – nie mogła wyjść za siatkę i była bacznie obserwowana przez uczniów i nauczycieli. Oczywiście za bardzo się tym nie przejmowała, ale wciąż wolałaby być niezauważalna, niż aż zanadto dostrzegana.

         - Myślałam, że chcesz się ze mną spotykać. – Genevieve starała się wziąć go pod włos. Nie rozumiała co było w planie Jasona tak strasznego, że chłopak tylko narzekał. Dla niej było to jak zbawienie, które dawało jej o wiele więcej swobody niż miała do tej pory.

         - A co jak będziesz musiała udowodnić, że z nim jesteś? Jego starzy zaproszą cię do siebie do domu, a wy będziecie się musieli trzymać za rączki i całować.

         Genevieve zaczęła się śmiać, a Shannon spojrzał na nią z ukosa.

         - A więc o to chodzi… Jesteś zazdrosny? – dziewczyna musiała przyznać, że trochę się jej to podobało. – Wiesz, to nawet słodkie.

         Shannon nie mógł zaprzeczyć. Pierwszy raz poczuł coś takiego. Nie chciał się nią dzielić, a tym bardziej z kimś takim jak Jason. Kiedy jednak Gen zaczęła się śmiać z jego zazdrości pomyślał, że nie ma o co się martwić. Poza tym miała rację, taki układ ułatwiał wiele spraw.

         - Okej, jestem zazdrosny. – Shannon westchnął i widząc jej roześmianą twarz, też zaczął się uśmiechać. – Ale dobrze, ufam ci i powiedzmy, że ten pomysł nie jest aż tak głupi, na jaki wygląda.

         Zadzwonił dzwonek na lekcje, ale dziewczyna wciąż kontynuowała rozmowę.

         - Może zmienisz zdanie jak się dowiesz, że moglibyśmy wyjść jutro po południu.

         Shannon miał plany na oddanie biżuterii do lombardu, ale stwierdził, że zdąży do tego czasu wszystko załatwić. Postanowił, że pojedzie tam jeszcze dziś.

         - Już zmieniłem. – uśmiechnął się szerzej. – Będę czekał na ciebie pod szkołą i dogadamy szczegóły. – powiedział widząc, że nauczyciel chce zamknąć drzwi łączące szkołę z dziedzińcem, na którym znajdowała się już tylko Gen.

         - Okej, będę czekać. Kocham cię. – rzuciła szybko i zbliżyła się do ogrodzenia, całując go w usta przez oczko w siatce.

         - Ja ciebie też. Do zobaczenia.

***

         Shannon wracał właśnie z lombardu należącego do swojego kolegi. Był zadowolony, że dostał aż tyle za kilka pierścionków, trzy bransoletki, perłowe naszyjniki i kolczyki z kolorowymi kamieniami. Po drodze rzuciła mu się w oczy wystawa sklepowa u jubilera.

         Na czerwonej poduszeczce leżała prosta bransoletka. Był to czarny rzemyk ze złotą okrągłą zawieszką. Obok niej widniała informacja na kartce „wygraweruj swój napis”. Shannon natychmiast wszedł do środka i przyjrzał się jej bliżej. Nie interesowała go cena, w końcu miał teraz dużo pieniędzy, a nigdy nie był specjalnie oszczędny. Poprosił o wygrawerowanie na niej napisu, ale wtedy zdał sobie sprawę, że nie wie co na niej umieścić. Na początku chciał napisać tam tylko jej imię, ale potem stwierdził, że to za mało. Nie mógł umieścić tam swojego, bo wtedy dziewczyna nie mogłaby jej nosić.

         - Może datę urodzenia? – zaproponowała ekspedientka w podeszłym wieku. Shannon uznał to za dobry pomysł, ale nie znał daty urodzin Genevieve.

         Poprosił, by odłożono mu bransoletkę i podjechał pod szkołę Gen, tak jak się umawiali. Zauważył Tessę wychodzącą jako pierwszą z budynku, w towarzystwie Aarona. Kiedy została zawołana przez Shannona zignorowała go, więc sam postanowił podejść.

         - Potrzebuję się czegoś od ciebie dowiedzieć. – powiedział siląc się na miły ton, ale mu to nie wychodziło. Dziewczyna zmierzyła go niezadowolonym wzrokiem, ale odeszła na chwilę od swojego chłopaka i z założonymi rękoma czekała na prośbę Shannona. – Podaj mi datę urodzin Gen.

         - Po co ci ona?

         - Chcę zrobić jej jakąś niespodziankę na urodziny, dlatego nie mogę się o to zapytać Gen. – skłamał, ale wiedział że tylko w ten sposób Tessa nic nie powie swojej przyjaciółce.

         Tessa spojrzała na niego podejrzliwie, ale stwierdziła, że to nic takiego.

         - Trzynasty października.

         - Przecież to jutro. – powiedział Shannon sam do siebie, a Tessa wzruszyła ramionami z uśmiechem.

         Shannon chciał coś jeszcze dodać, ale zobaczył Genevieve na szczycie schodów. Dziewczyna rzuciła mu się na szyję, a Tessa przewróciła oczami i wróciła do Aarona.

         - Tęskniłam. – powiedziała Gen i pocałowała go w usta. – Rozmawiałam z Jasonem w czasie przerwy. Powiedział, że jutro po południu możemy się spotkać, moi rodzice raczej się zgodzą, jego też.

         - To super. – odparł Shannon szczerze ciesząc się, że faktycznie będzie mógł zrobić jej niespodziankę.

***

         - Nie mogę w to uwierzyć. Jak Brent Newman wróci z rodziną do domu to nieźle się zdziwi. – Rhys pokręcił głową oglądając wiadomości w telewizji. Wiedział już o kradzieży, ponieważ sąsiad zajmujący się roślinami i psem pod nieobecność gospodarzy zauważył splądrowany dom i natychmiast wezwał policję.

         - Mówiłam ci, że powinniśmy założyć alarm. Ten złodziej może gdzieś krążyć po okolicy, a ciebie nie ma nocami w domu. – powiedziała Isabelle nakładając sobie makaron. Genevieve siedziała przy stole grzebiąc w talerzu i patrzyła tępo w telewizor. Nie przepadała za Newmanami, ale współczuła im z powodu włamania.

         - Może masz rację. Porozmawiam w piątek na grillu z Hendersonem. Wspominał mi, że jego brat zajmuje się alarmami.

         - Znów organizujesz grilla? – westchnęła Gen. Miała nadzieję, że wraz z nadejściem października sezon grillowania z nudnymi sąsiadami się skończył. Pogoda jednak miała inne plany i była bardziej letnia niż jesienna, dlatego i Rhys postanowił z niej korzystać.

         - Chyba już ostatniego. Zapowiadali ochłodzenie w przyszłym tygodniu. – odparł jej ojciec pocieszająco, ale Gen to nie uspokoiło. Nie miała na to najmniejszej ochoty i zaczęła w głowie układać plan, by w piątek wyrwać się z domu.

         - Gen, dzwoniła Ashley Fields. Mówiła, że chcesz jutro wyjść z Jasonem po szkole. – powiedziała Isabelle całkowicie zmieniając nastój. Uśmiechała się i liczyła, że jej córka to potwierdzi.

         - No tak, zaprosił mnie do kina, więc nie wypadało mi odmówić. – Gen starała się udawać zawstydzenie, a jej matka to kupiła.

         - Nie ma problemu. – odparła natychmiast Isabelle, pełna podekscytowania.

         - Tylko nie wracajcie zbyt późno. – burknął Rhys niezbyt zadowolony. Nigdy nie przepadał za Jasonem, wydawał mu się zbyt wyniosły i próżny. Ale jak zwykle siedział cicho i nie zamierzał wtrącać się do kobiecych spraw. – Jutro masz urodziny i chcielibyśmy żebyś spędziła je także z nami.

         - Jasne, tato. Wrócimy wieczorem.

***

         Jason przyjechał po nią punktualnie o szesnastej. Gdy stanął w progu i zapukał do drzwi, niemalże natychmiast otworzyła je zadowolona Isabelle. Uśmiechnęła się promiennie do chłopaka i zawołała córkę. Genevieve zeszła na dół ubrana w cienki kremowy sweter i spódniczkę w kwiatki. Cieszyła się, że Shannon nie wiedział o jej urodzinach. Nigdy nie lubiła ich obchodzić w dużym gronie, a podejrzewała, iż chłopak starałby się coś dla niej zorganizować. Wolała spędzić ten dzień z nim, miło i bez większych atrakcji.

         W samochodzie rozmawiała z Jasonem tylko o tym, dokąd się wybiera z Megan. Powiedział, że chce ją zabrać do kina i na kolację, ale obiecał, że będzie punktualny. Gen umówiła się z Shannonem pod tym samym kinem, choć nie miała zbytniej ochoty na seans. Pomyślała jednak, że lepsze to niż siedzenie w domu i cieszyła się, że chociaż tak spędzi z nim czas.

         Shannon opierał się o gmach budynku i gdy tylko zobaczył, jak Gen wychodzi z auta natychmiast się rozpromienił. Ona także zaczęła się uśmiechać i natychmiast znalazła się u jego boku. Jason odjechał by zaparkować przy krawężniku, nigdzie jednak nie widział Megan.

         - No, to na jaki film idziemy? – zapytała, a uśmiech Shannona stał się bardziej tajemniczy.

         - Nie idziemy na film. Mam lepszy pomysł.

         Gen spojrzała na niego wyczekująco, ale on już nic nie mówił.

         - Jaki? – zapytała licząc, że coś powie, ale on tylko uniósł wyżej kąciki ust.

         - Zobaczysz. A na razie wsiadaj do auta.

         Genevieve była zaintrygowana jego zachowaniem, ale posłusznie wsiadła do auta. Przez całą drogę przyglądała się znakom i drogowskazom, jednak i tak nie potrafiła zgadnąć, dokąd jadą. Shannon milczał, a gdy ponownie pytała się go o miejsce, on pokręcał tylko głośniej muzykę i zaczynał się śmiać.

         - Shannon, proszę cię, powiedz mi! Wiesz przecież, że jestem niecierpliwa.

         - Też uwielbiam tę piosenkę. – odparł i znów pogłośnił muzykę. Miał na nosie okulary przeciwsłoneczne i Genevieve dziwiła się przez chwilę, skąd miał pieniądze na czarne, klasyczne Ray-Bany. Postanowiła jednak nie pytać, w końcu chłopak często czymś handlował.

         Srebrny jeep jechał teraz po wyboistej drodze, między gęsto rozsianymi drzewami. Genevieve skojarzyła się ta droga z tą, która była nad jeziorem, jednakże kierunek się nie zgadzał. Poza tym tamtędy nie dałoby się przejechać autem. Tu, pomimo kiepskich warunków, samochód mieścił się na ścieżce. Genevieve wdychała zapach lasu, który tak bardzo uwielbiała. Shannon co jakiś czas na nią zerkał i się uśmiechał. Miała zamknięte oczy, opierała głowę o drzwi i wdychała głośno powietrze.

         W końcu zatrzymał się na rozstaju dróg. Zostawił samochód między jednym drzewem, a drugim i powiedział, że kawałek będą musieli się przejść. Genevieve nauczona doświadczeniem założyła znów swoje ulubione trampki i dziękowała samej sobie, że nie wybrała innych butów. Z Shannonem nie można było być niczego pewnym, dlatego już zawczasu postawiła na wygodę.

         Szli przez pięć minut, a Gen z oddali zobaczyła mrugające światełka. Zaczęła się zastanawiać, skąd w środku lasu lampki, ale pomyślała, że może tylko się jej wydaje. Słońce było już nisko na niebie, które przybrało barwy pomarańczy i czerwieni. Kiedy zbliżali się do miejsca, które przygotował Shannon, dziewczyna już widziała, skąd pochodziły świecące punkciki.

         Na krańcu skarpy znajdował się pasiasty koc, a wokół niego ustawione kilka lampionów ze świecami w środku. Przez drzewa było w tym miejscu ciemniej, dlatego chłopak postanowił je tam umieścić. Genevieve stanęła przy kocu i spojrzała przed siebie. Słońce zaczynało kryć się za drzewami po drugiej stronie jeziora. Teraz wiedziała już, gdzie są. Stała na wprost miejsca, z którego skakali do wody. Byli po prostu na drugim brzegu, a widok zapierał dech w piersiach.

         - Jak tu pięknie. – westchnęła Gen patrząc na miedziane od promieni słońca jezioro, falujące lekko przez wiatr.

         Shannon stanął u jej boku i chwycił ją za dłoń, przez co odwróciła głowę w jego stronę.

         - Wszystkiego najlepszego. – powiedział, a dziewczyna uśmiechnęła się zaskoczona.

         - Skąd wiedziałeś?

         - Mam swoje sposoby. – uśmiechnął się szerzej i sięgnął po brązowe pudełeczko przewiązane złotą wstążką, które miał w kieszeni.

         Genevieve spojrzała na nie jeszcze bardziej zdziwiona. Przyjrzała się jego twarzy i zaczęła zastanawiać, co może być w środku.

         - Tylko nie mów mi, że to jakiś pierścionek. – pomyślała na głos, a Shannon parsknął śmiechem.

         - A co, nie chcesz zostać moją żoną? – zażartował i obydwoje zaczęli się śmiać. – Nie, to nie pierścionek. Sama zobacz.

         Gen wzięła od niego pudełko i nie mogąc wytrzymać, jak najszybciej je otworzyła. W środku zobaczyła śliczną bransoletkę z jej imieniem. Gdy ją wyjęła zobaczyła, że po drugiej stronie wygrawerowano jej datę urodzenia.

         - Jest cudna. – powiedziała i natychmiast pozwoliła Shannonowi ją sobie założyć na lewą dłoń. – Nigdy jej nie zdejmę. Dziękuję.

         Rzuciła mu się na szyję i zaczęli się całować. Później usiedli razem na kocu i obserwowali, jak słońce całkowicie chowa się za horyzontem. Genevieve wiedziała już, że to najlepsze urodziny w jej życiu.

         W końcu jednak musieli stamtąd pójść. Shannon powiedział, żeby wzięła koc, a sam zaczął gasić świece. Dziewczyna zaniosła koc do bagażnika auta i czekała na przyjście chłopaka. Rzuciła jej się w oczy czarna sportowa torba. Korzystając z okazji, że jej właściciel jest daleko, postanowiła do niej zajrzeć. Pomyślała, że Shannon zapisał się na siłownię, albo trzyma w niej coś ciekawego. Sama nie wiedziała do końca, co pchnęło ją do jej otwarcia. Kiedy jednak ujrzała stos pieniędzy natychmiast oniemiała. Wiedziała, że na pewno nie zdobył ich w legalny sposób. Kiedy zobaczyła, że Shannon idzie w jej kierunku, zamknęła torbę i stanęła obok auta. Przyglądała się, jak chłopak pakuje lampiony do bagażnika i usiadła na miejscu pasażera.

         - To prawdziwe złoto? – zapytała oglądając bransoletkę. Dopiero teraz zaczęła zakładać taką możliwość.

         - Tak. – odparł jeszcze nie wiedząc, do czego zmierza.

         - Skąd miałeś na to pieniądze? – spojrzała na niego podejrzliwie, a on wbijał wzrok w drogę.

         - Wiesz przecież, że często sprzedaję towar w klubach. – odpowiedział, jakby to była najzwyklejsza rzecz pod słońcem.

Genevieve wpatrywała się w drzewa chcąc pozbierać myśli. Zaczęła zakładać różne możliwości, ale żadna nie była dla niej wystarczająco logiczna. Olśnienie przyszło dopiero, gdy znaleźli się pod kinem. Jason stał już pod nim sam, bez Megan. Wysiedli z auta, a Shannon pocałował ją na pożegnanie, ale widząc jej zmartwioną minę nie mógł dać jej odejść.

         - Coś się stało?

         Dziewczyna westchnęła.

         - Kupujesz drogie okulary, złotą bransoletkę… Widziałam też pieniądze w twoim bagażniku. Shannon, czy to ty okradłeś Newmanów?

         Chłopak odwrócił wzrok, by nie patrzeć jej w oczy. Znała już odpowiedź.

         - Nie mogę w to uwierzyć. – powiedziała kręcąc głową i zdjęła bransoletkę. – Nie chcę jej.

         - Genny, przestań… - zaczął, ale ona już włożyła przedmiot do kieszeni jego kurtki i odeszła, bez słowa wsiadając do Mercedesa Jasona.

***

         Genevieve od samego rana musiała pomagać przy przygotowaniu grilla. Nie lubiła, gdy do ich ogrodu przychodzili sąsiedzi i siedzieli tam aż do późnego wieczora. Oczywiście jej ojciec był w siódmym niebie, kiedy mógł stać przy grillu i być później chwalony za pyszne przysmaki. Dla dziewczyny jednak było to strasznie nudne, a sąsiedztwo w wieku jej rodziców nie potrafiło rozmawiać z nią o niczym innym, niż o szkole. Poza tym tej nocy znów źle spała, a zmęczenie działało negatywnie na jej humor. Całą noc myślała o Shannonie i zastanawiała się, co z nim zrobić.

         - Nie wiem po co go w ogóle zapraszałeś. – warknęła Isabelle gdy wróciła z zakupów. Rhys niósł siatki zaraz za nią.

         - Pomógł mi przy samochodzie, poza tym jest naszym sąsiadem. Daj spokój, Belle. Nie musisz z nim nawet rozmawiać.

         - To dobrze, bo nawet nie zamierzam. – odparła kobieta z urażoną miną.

         Gen nie była nawet ciekawa o kogo chodzi. Podejrzewała, że to któryś z jej nadętych sąsiadów, których matka nie lubi. Właściwie lubiła mało kogo, a jeśli była już dla kogoś miła, zazwyczaj udawała. Dziewczyna poszła do ogrodu i położyła się na leżaku. Okryła się cienkim kocem, gdyż słońce co jakiś czas chowało się za chmurami. Nawet nie zauważyła, kiedy zasnęła.

         - Genny, wstawaj. Zaraz przyjdą goście. – ojciec krzyknął z tarasu, a ona niechętnie się przebudziła. Złożyła koc w kostkę i położyła pod głową, nadal leżąc na leżaku.

         Rhys zaczął rozpalać grilla. Isabelle siedziała przy stole ogrodowym rozłożonym pod drzewem z Leanne na kolanach, czytając jej jakąś książkę.

         Dzwonek zaczął dzwonić co minutę, a matka Gen poszła otwierać drzwi, zostawiając Leanne z Gen. Dziewczynka siedziała z nią na leżaku i prosiła siostrę, by dokończyła czytanie. Sąsiedzi przychodzili do ogrodu i nie zwracali na dziewczynę zbytniej uwagi, od razu witając się z jej ojcem.

         - Cześć. – usłyszała nagle nad sobą i uniosła głowę, przerywając czytanie.

         Shannon przyglądał jej się ze skruszoną miną, a ona oniemiała. Spojrzała z paniką na ojca, który posłał Shannonowi uśmiech i skinął mu głową. Isabelle wciąż siedziała w domu witając sąsiadów, a Genevieve nie wiedziała, co powiedzieć. Chłopak usiadł na leżaku naprzeciwko i wciąż się jej przyglądał, czekając na jakąkolwiek reakcję.