24. Habits

         Genevieve patrzyła na chłopaka nie kryjąc zaskoczenia. Serce łomotało jej jak oszalałe, a w duchu miała ochotę skakać ze szczęścia. Wcześniej miała obawy, że Shannon mimo wszystkiego, co dla niej robił, mógł nie darzyć jej takimi samymi uczuciami, jak ona jego. Po tym, co wyprawiał z Caralyn miała prawo tak podejrzewać, ale teraz pozbyła się wszelkich wątpliwości. Shannon mnie kocha, pomyślała. Powtarzała to w myślach tysiąc razy, a wciąż nie wierzyła. Całkowicie już zapomniała o tym, że chłopak pomagał swojej byłej i byli właśnie w środku kłótni.

         - To chyba ta część kiedy mówisz, że ty mnie też. – powiedział wreszcie Shannon, nieco zmieszany. Zdziwił się, jak pod wpływem emocji był w stanie wyznać dziewczynie swoje uczucia, ale cieszył się, że wreszcie się na to odważył. Teraz jednak był zaniepokojony jej milczeniem.

         - Przepraszam, zaskoczyłeś mnie… - Gen zaczęła się jąkać, ale szybko przywołała się do porządku. – Ja też cię kocham. I cieszę się, że powiedziałeś to pierwszy, bo ja nie miałam odwagi. – odparła i zarzuciła mu ręce na szyję, a on ją objął.

         Już miał ją pocałować, kiedy usłyszeli otwieranie drzwi i dziecięcy śpiew.

         - Genny, jesteś tu? – zawołał ojciec rozbawiony przez swoją młodszą córkę, która zaczęła wesoło podskakiwać.

         Genevieve oderwała się od Shannona jak poparzona i wpadła w panikę. Chłopak także był przerażony, ale ponieważ uwielbiał adrenalinę, trochę bawiła go ta sytuacja.

         - Wyjdź przez ogród. – szepnęła pospiesznie do chłopaka. On zaśmiał się po raz ostatni i skradł jej szybki pocałunek. Gen uśmiechnęła się mimowolnie się zarumieniła, po czym niemalże wypchnęła chłopaka przez tylne drzwi. 

         Zdążyła wrócić do wyspy kuchennej, kiedy mała dziewczynka wbiegła do kuchni i stanęła przed nią wyciągając rączki do siostry. Gen wzięła Leanne na ręce i uśmiechnęła się sztucznie do ojca, starając się ukryć ulgę jaką odczuła, a także przepełniające ją szczęście.

         - Jak podobał się film? – zapytała małą radosną blondynkę, a ona zaczęła opowiadać fabułę bajki swoim własnym, dziecięcym językiem, który tylko jej najbliżsi potrafili zrozumieć. Ich ojciec zaczął podgrzewać obiad wyjęty z lodówki, który Isabelle przygotowała poprzedniego dnia.

         Genevieve odwróciła na chwilę głowę w stronę okna i zobaczyła Shannona wysyłającego jej całusa. Uśmiechał się zawadiacko, a ona nerwowo odwzajemniła uśmiech kiwając głową, by się ukrył. Jej ojciec stał przy kuchence obok i wystarczył jeden ruch, by go zobaczył.

         - Patrz, chłopczyk! – wrzasnęła Leanne, a jej ojciec natychmiast podniósł głowę. Shannon jednak już zniknął.

         - Co, gdzie? – zapytał zmieszany Rhys wpatrując się w okno, a Gen zaczęła łaskotać siostrę, by nie powiedziała już ani słowa. Dziewczynka chichotała, a ojciec spojrzał na nią pobłażliwie.

         - Lily jak zwykle coś wymyśla, żeby cię wkręcić. – rzuciła Genevieve, a Rhys uśmiechnął się promiennie do córek i kontynuował swoje zajęcie.

***

         Na zewnątrz zapadł już zmierzch, choć był to ciepły, kwietniowy dzień. Para wpadła do mieszkania jak granat który tylko czekał, aż wybuchnie. Żaden z nich nie zapalił światła, ale blask latarni ulicznych wdzierał się do każdego pomieszczenia, z wyjątkiem korytarza, w którym się znajdowali. Chłopak przyparł ją do ściany, jedną ręką ochoczo wodząc po odsłoniętym przez krótką spódniczkę udzie, a drugą ściągając cienki sweter. On był już nieźle odurzony narkotykami, ona z kolei tego dnia nie żałowała sobie alkoholu. Zawsze takie zachowanie kończyło się w ich przypadku w ten sam sposób, ale żaden z nich na to nie narzekał.

         Zerknął na jej ciało. Na biodrze zauważył znajomy tatuaż przedstawiający trzy jaskółki w locie.

         - Nikogo nie ma? – zapytał między pocałunkami, chcąc uniknąć nieprzyjemności.

         - Nie. I nie będzie do rana. – odparła zdyszana, ponownie koncentrując się na nim.

         Szybko odwrócił wzrok i zaczął całować ją po szyi, a następnie po obojczykach, co zawsze wywoływało u niej przyjemnie ciarki. Odrzucił jej długie, kręcone włosy do tyłu. Włożyła całą swoją siłę , by wepchnąć go do swojej sypialni. Chłopak potulnie się w nim znalazł, ale wciąż nie odrywał od niej rąk i nieustępliwie ściągał kolejne elementy jej garderoby. On także nie miał na sobie już luźnej koszulki, a kiedy znaleźli się przy łóżku, rozpiął spodnie. Niemalże rzucił ją na sprężysty materac, a ona jęknęła czując na sobie przyjemny ciężar jego ciała.

         Wiele razy w takiej sytuacji miała ochotę wyszeptać mu swoje prawdziwe uczucia. Wiedziała jednak, że mogłoby go to zniechęcić, a nie chciała go stracić. Nawet jeśli spotykał się z nią tylko dla miłosnych uniesień, w których miłość była tylko pustym słowem. Zamiast mówić cokolwiek tylko co jakiś czas wydawała z siebie ciche jęknięcia i delektowała się dźwiękiem jego ciężkiego oddechu. Czuła jego wyrzeźbione mięśnie, które tak pasowały do napastliwego zachowania chłopaka. Ona widziała w tym jednak jakiś urok. Zawsze miała słabość do niegrzecznych, zbuntowanych mężczyzn. On aczkolwiek miał najtrudniejszy charakter, z jakim do tej pory się spotkała. Nie miała pojęcia ile było w tym gry, a ile faktycznej siły i twardości.

         Tak jak podejrzewała, chłopak nigdy nie patrzył na nią w żaden wyjątkowy sposób. Jego serce nie biło szybciej na jej widok, a widząc ją flirtującą z innym mężczyzną nie był szczególnie zainteresowany. Traktował ją jak zabawkę, ale uważał, że ma do tego prawo, w końcu obydwoje przystali na taki układ. Sądził, że jej także on odpowiada i nie robi sobie nadziei na więcej. Nawet jeśli tak było, nie zamierzał nic zmieniać w swoim życiu. Takie egzystowanie było wygodne i proste. Kiedy miał na to ochotę, odurzał się lub kochał z jakąś dziewczyną. Teraz miał o tyle ułatwione zadanie, bo nie musiał daleko szukać ochotniczki. Ona była na każde jego zawołanie, zawsze chętna i gotowa, choć on obchodził się z nią jak na każdą inną – spędzał z nią noc, czasem nawet krócej, po czym wracał do swoich zajęć i całkowicie zapominał o jej istnieniu aż do następnego spotkania. Nie przyszło mu na myśl, że kiedykolwiek się w kimś zakocha. Wręcz przeciwnie – jego zdaniem miłość była dla głupców, którzy dawali się omamić drugiej osobie, która i tak prędzej czy później ich raniła.

         Następnego ranka obudziło ją skrzypienie sprężyn jej materaca. Gdy otworzyła oczy, chłopak miał już na sobie dżinsy i zamierzał podnieść się z łóżka, by poszukać koszulki.

         - Zamierzałeś uciec bez słowa? – zapytała uwodzicielskim tonem, przykryta cienkim prześcieradłem. Wsparła się na łokciu, a jej rude loki częściowo spoczywały na poduszce.

         - Wolę uniknąć niespodzianek. – odparł nieobecnym tonem, mrużąc zaspane oczy.

         - Shann, nikt nam nie będzie przeszkadzał. – drążyła wydymając duże usta.

         Chłopak całkowicie ją zignorował. Wstał i podniósł koszulkę z podłogi w korytarzu. Założył ją na siebie i ostatni raz spojrzał na dziewczynę leżącą w łóżku, czekającą na jego ruch.

         - Trzymaj się, Care. – rzucił od niechcenia i wyszedł z mieszkania.

***

         - Cholera jasna! – krzyknął Rhys trochę głośniej niż chciał. Już dziesięć razy próbował odpalić samochód, ale wciąż gasł. Gen zamknęła okno w pokoju, bo miała dość wysłuchiwania przekleństw ojca, które nie pozwalały jej się na niczym skupić.

         Shannon wyszedł akurat na zewnątrz by wynieść śmieci. Spojrzał z rozbawieniem na ojca Gen wierzącego, że przekręcanie kluczyka w nieskończoność w czymś pomoże. Nie mógł jednak patrzeć na to, jak się męczy i postanowił mu pomóc, gdy mężczyzna stał przy otwartej masce nie mając pojęcia, co ma sprawdzić. Nigdy nie był dobrym mechanikiem.

         - Dobry. – rzucił miło na powitanie, a roztargniony Rhys spojrzał na niego zagubiony. – Może pomóc?

         Mężczyzna nie był do końca ufny jeśli chodziło o Shannona. Na podstawie Jareda podejrzewał, że pewnie nie jest takim złym chłopakiem, ale nie mógł udawać, że w jego policyjnej kartotece nic nie ma. Przypomniał sobie jednak, jak pomagał im w remoncie i musiał przyznać, że wtedy dobrze się spisał. Jego żona podchodziła do niego bardziej sceptycznie, choć to Rhys jako policjant powinien być bardziej podejrzliwy. Nic jednak nie mógł poradzić na to, że wierzył w tego chłopaka.

         - Znasz się na tym? Spieszę się i za cholerę nie mogę odpalić tego ustrojstwa. – powiedział zrezygnowany mężczyzna wzruszając ramionami.

         Shannon stanął obok i zajrzał pod maskę.

         - To chyba akumulator. – stwierdził po chwili, a Rhys przyglądał mu się z uwagą. – Moglibyśmy go od razu naładować, ale to trochę potrwa. Jeśli to nie wystarczy, mogę panu polecić dobry warsztat mojego kolegi, na pewno weźmie mniej niż ci w mieście.

         Mężczyzna popatrzył na niego z konsternacją.

         - Mów mi Rhys, dobrze? – rzekł w końcu stwierdzając, że to odpowiednia propozycja. – Dobra, teraz i tak mi to nic nie da. Wezmę taksówkę, a naładujemy go jakoś jutro.

         - Nie ma sprawy. – Shannon ucieszył się, że chociaż tak może wzbudzić sympatię ojca Gen do swojej osoby. Nie lubił podlizywania się, ale to była wyjątkowa sytuacja.

         - To świetnie. Wiesz co, w ramach podziękowań zapraszam cię do nas na grilla w weekend. Wiesz, taki sąsiedzki, w ogrodzie.

         Chłopak na samą myśl o siedzeniu obok Isabelle miał niemiłe przeczucia, ale później pomyślał, że może być całkiem fajnie. To mogła być dobra okazja do tego, by przypodobać się jej rodzicom i przygotować ich na powiedzenie o tym, że są razem. Prędzej czy później musieli to zrobić, a on wolał, by do tego czasu pozbyli się uprzedzeń do niego.

         - Jasne, dzięki. Na pewno wpadnę.

***

         - Sam mnie namawiałeś, a teraz chcesz się wycofać? – zapytał Jared zdezorientowany i rozgoryczony zachowaniem brata.

         - Wtedy nie byłeś zbyt chętny, a teraz nagle się a to napaliłeś? – odparł Shannon sarkastycznie, a jego młodszy brat wzruszył ramionami.

         - Potrzebna mi kasa. Powiedziałeś, że jak Newmanowie wyjadą, to zabierzemy im co nieco z chaty. A teraz nagle nie chcesz. – chłopak spojrzał na niego podejrzliwie z góry. Shannon siedział na kanapie i udawał, że ogląda koszykówkę w telewizji. – To ma coś wspólnego z Genevieve, prawda?

         Jego brat nie podniósł wzroku. Trafił w jego czuły punkt. Owszem, teraz zaczął się zastanawiać, czy to dobry pomysł. Jeśli zdarzyłoby się, że by ich złapano, od razu ojciec Gen by się o tym dowiedział. Ba, może to nawet on by go aresztował. Poza tym wiedział, co dziewczyna sobie o nim pomyśli gdy się dowie, że okradł dom jednego z jej znajomych ze szkoły. Pomimo wszystkich tych przeciwności, perspektywa zarobienia szybkich pieniędzy była niezwykle kusząca.

         - Dobra, zróbmy to dzisiaj. Ale ani słowa Gen, jasne? – Shannon wreszcie spojrzał na brata. Jared uśmiechnął się triumfalnie i przeskoczył przez oparcie kanapy, lądując na miejscu obok niego.

         - Jak słońce.

***

         Genevieve sama nie wiedziała, dlaczego była tak śpiąca. Zeszłej nocy nie spała zbyt dobrze, a teraz gdy próbowała się zdrzemnąć, nie mogła zasnąć pomimo ogromnego zmęczenia. Ponadto cały czas czuła, jakby miała kaca. Bolała ją głowa i nie potrafiła się na niczym skupić. Miała posiniaczone ciało od upadku na kafelki i podejrzewała, że migrena mogła się wziąć także z rany na czole. Leżała na łóżku i starała się zmusić do snu, ale ten nie przychodził. Było już po dziewiętnastej, a ona jeszcze nic nie zrobiła do szkoły, choć miała zaplanowany sprawdzian z algebry.

         Trochę zajęło jej dojście do tego, co jest powodem jej złego samopoczucia. Kiedy jednak to zrozumiała, przeraziła się. Brakowało jej narkotyku, który dał jej Shannon w klubie. Chciała znów poczuć się tak błogo i nie martwić się o nic. Nie potrzebowała go dużo, a przynajmniej tak sobie wmawiała. Pomyślała, że mała dawka jej nie zaszkodzi, jedynie odpręży. Zaczęła się zastanawiać czy jest coś, co pomogłoby jej w koncentracji. Wiedziała jednak, że Shannon w życiu się nie zgodzi, by jej to dać. Postanowiła więc zadzwonić do Skye i poprosić o jeden numer. Dziewczyna nie podejrzewała, co planuje jej młodsza koleżanka, więc bez wahania go jej podała.

         Genevieve wyszła z domu pod pretekstem pójścia do Tessy po jedną książkę. Jej matka się zgodziła i prosiła ją jedynie, by szybko wróciła. Gen wsiadła na rower i pojechała w kierunku domu przyjaciółki, ale skręciła w inną ulicę. Znalazła się na niewielkim placu zabaw, który był pusty o tak późnej porze. Zgodnie z umową, usiadła na ławce naprzeciwko zielonej, metalowej zjeżdżalni. Nie musiała długo czekać. Paul usiadł obok niej i uśmiechnął się wesoło. Na początku ich rozmowy telefonicznej nie był skory do tego rodzaju pomocy, ale po usłyszeniu przesadnie miłego, proszącego głosu Genevieve ostatecznie się zgodził. Obejrzał się wokół, po czym sięgnął do kieszeni i szybko przełożył woreczek do kieszeni kurtki Genevieve. Chłopak położył rękę na oparcie ławki i spojrzał na nią granatowymi oczami. Jego dość krótkie, miodowe włosy powiewały lekko na wietrze. 

         - To amfa. Jak ją wciągniesz, to zadziała po pięciu minutach, a jak weźmiesz to jakieś dwadzieścia. – powiedział tak, jakby mówił o pogodzie.

         - Dziękuję. Zapłacę ci jeśli…

         - Nie musisz. – uciął wciąż się szczerząc. – Ale wiesz, możesz mi się inaczej odwdzięczyć. – rzucił żartobliwie.

         - Hm, może kiedy indziej. – uśmiechnęła się do niego wiedząc, co ma na myśli. Nie zakładała jednak spełnienia swoich słów. – Teraz muszę już lecieć. Jakoś ci to wynagrodzę. Ale pamiętaj, to zostaje między nami. – zastrzegła poważniejąc.

         - Trzymam cię za słowo. Będę cicho. – Gen pomyślała, że pasował do niego ten radosny, niewymuszony uśmiech, jakby życie było dla niego wieczną zabawą. – Powodzenia.

         - Dzięki. Cześć. – powiedziała na odchodne i wskoczyła z powrotem na rower.

         Gdy tylko dojechała do domu, natychmiast pobiegła na górę. Krzyknęła do matki, by jej nie przeszkadzała, ponieważ chce się w spokoju pouczyć. Isabelle jednak wybierała się do pracy więc i tak nie miała zamiaru wchodzić córce w drogę. Szykowała się już do wyjścia, gdyż musiała zawieźć Leanne do babci, ponieważ Jared wcześniej poprosił ją o dzień wolny. Genevieve poczekała, aż matka wyjdzie z domu. Włączyła cichą muzykę płynącą z radia i usiadła po turecku na łóżku. Rozłożyła przed sobą książki i zeszyty ze wszystkich przedmiotów, z których jutro mogła być pytana lub mieć sprawdzian. Przypomniała sobie słowa Paula i postanowiła wybrać szybszy sposób.

         Wciągnęła połowę woreczka, gdyż nie wiedziała ile ma wziąć. Postanowiła, że jeśli nie zadziała, weźmie resztę. Jednak tyle w zupełności wystarczyło. Poczuła gorzko-cierpki smak, od którego lekko się skrzywiła. Pozostały narkotyk ukryła w szkatułce z tańczącą baletnicą, którą dostała kiedyś od rodziców na urodziny. Nie trzymała w niej nic prócz kilku liścików, które wymieniała z Tessą od podstawówki. Niektóre z nich znajdowała potem w kieszeniach czy torbach, a te najśmieszniejsze czy sentymentalne postanowiła schować na pamiątkę. Pomimo, że pudełko wygrywające melodię „Jeziora Łabędziego” stało na komodzie i rzucało się w oczy pomyślała, że nikt nie będzie podejrzewać, co może być w środku i tam nie zajrzy. Wróciła na łóżko i wyciągnęła nogi przed siebie, opierając się o metalowy zagłówek.

         Już po kilku minutach poczuła wewnętrzną euforię i zaczęła szybciej oddychać. Pomimo tych objawów sięgnęła do książek i sama nie mogła się nadziwić, jak rozumiała każde nawet najtrudniejsze słowo i szybciej niż zwykle wszelkie regułki oraz definicje wchodziły jej do głowy. Spojrzała teraz na kolację zostawioną jej na stoliku przez matkę i nie czuła już głodu. Nie była już także senna, wręcz przeciwnie – pobudzona.

***

         Shannon siedział w swoim pokoju i zajmował się wycinaniem dziury w czarnej czapce, tworząc kominiarkę. Wcześniej kilka razy włamywał się już do przeróżnych domów i nigdy nie został złapany ani nawet zauważony, ale pomyślał, że przezorny zawsze ubezpieczony. Jared miał już swój strój maskujący, który przygotował sobie wcześniej. Jego starszy brat miał ochotę zadzwonić do Genevieve czy nawet do niej pójść, bo widział, że jest sama w domu. Postanowił jednak się nie odzywać, gdyż trudno byłoby mu potem się wymigać i wrócić szybko do siebie by się przebrać i przygotować do rabunku.

         Jared wrócił właśnie do domu. Wybrał się na przejażdżkę motorem, by dokładnie sprawdzić dom Newmanów. Spoglądał na sąsiednie posiadłości i upewniał się, że właścicieli faktycznie nie ma. Był to średniej wielkości dom, jednak młody Newman co rusz chwalił się czymś w szkole. Shannon wiele razy słyszał go na korytarzu popisującego się przed kolegami najróżniejszymi przedmiotami. Raz widział też jego matkę na zebraniu rodzicielskim, kiedy sprzątał sale po godzinach. Została przywitana przez dyrektorkę, stąd usłyszał jej nazwisko. Podjechała drogim samochodem i miała na sobie drogą biżuterię prosto od jubilera. A teraz wyjechali za granicę. Shannon był pewien, że nie należą do biedaków, a już na pewno są bogatsi od niego.

         Nigdy nie miał wyrzutów sumienia kradnąc. Zawsze wybierał bogaczy, nie okradał ludzi, którzy ledwo wiązali koniec z końcem. Wmawiał sobie, że jeśli weźmie coś z domu zamożnej rodziny, to nawet tego nie zauważą, nie przejmą się. Nic im nie ubędzie, a jemu da to o wiele więcej.

         Jared poprzedniego dnia odwiedził Newmanów. Przedstawił się jako hydraulik, który sprawdza drożność rur w okolicy. Dla autentyczności poszedł także do sąsiadów, by nikt nic nie podejrzewał. Załatwił też sobie sztuczne wąsy, na wypadek gdyby po rabunku ktoś skojarzył fakty. Po wejściu do ich domu rozglądał się wokół, upewniając się czy nie mają założonego alarmu. Odetchnął, gdy zdał sobie sprawę, iż ich jedynym zabezpieczeniem był zamek w drzwiach.

         Młodszy Leto miał trochę inne podejście do kradzieży. Czasami żałował, że kogoś obrabował, ale kiedy wyniosła kobieta traktowała go jak śmiecia gdy udawał, że sprawdza rury pod jej kuchennym zlewem powiedział sobie, że takim ludziom jak ona należy się taki kopniak. Nienawidził takich ludzi – zadufanych, snobistycznych i uważających się za lepszych od innych tylko dlatego, że mają wyższą pozycję społeczną i więcej zarabiają. Właściwie od tamtego momentu nie mógł doczekać się dnia, kiedy zabierze z domu kobiety jej ulubioną biżuterię, którą nosiła by pokazać swój status majątkowy. Dlatego tak oburzył się, gdy Shannon zaczął się wahać. Wiedział jednak, że jego brat za bardzo potrzebuje pieniędzy i w końcu i tak się zgodzi. Nie pomylił się.

         Punktualnie o drugiej trzydzieści rano byli pod domem Newmanów. Zaparkowali auto dalej od domu, ale na tyle blisko, by szybko do niego dobiec z łupami. Przeskoczyli przez płot od tyłu domu i wdarli się do ogrodu. Z niego ruszyli od razu do wejścia, które Shannon najpierw próbował otworzyć kluczem zrobionym z drutów, ale ostatecznie Jared otworzył je łomem. Wdarli się do ciemnego domu i małą latarką zaczęli oświetlać szuflady w poszukiwaniu drogocennych przedmiotów.

         W toaletce na piętrze znaleźli dużo biżuterii, a na dole Jared odkrył trochę gotówki ukrytej pod poduszką fotela. Poupychali pieniądze do kieszeni, a błyskotki do worka. Rozglądali się jeszcze za przeróżnymi antykami i sprzętem, ale w egipskich ciemnościach ciężko było cokolwiek zobaczyć, a latarką trzeba było posługiwać się ostrożnie. Chętnie wzięliby telewizory, ale nastawili się tylko na drobne przedmioty, z którymi najłatwiej było uciec. Kiedy przeszukali już każdy możliwy kąt, postanowili opuścić dom. Zamknęli za sobą drzwi by nikt nie zauważył włamania aż do powrotu właścicieli i znaleźli się z powrotem w ogrodzie. Jared przeskoczył przez bramę jako pierwszy by móc wziąć worek z biżuterią od brata.

         Shannon miał już wejść za nim, kiedy na jego plecami rozległo się głośne szczekanie wielkiego rotwailera. Chłopak zobaczył agresywne psisko biegnące prosto na niego i zanim zdążył wskoczyć na ogrodzenie, zwierzę chwyciło go za nogawkę spodni i zaczęło ciągnąć do siebie robiąc przy tym dużo hałasu.

___________________________________________________

SCENA Z CARĄ I SHANNONEM MIAŁA MIEJSCE KIEDYŚ, ZANIM POZNAŁ GEN.

Zainteresowanych zapraszam na nowo utworzonego tumblr'a poświęconego temu blogowi. Będą się tam pojawiać różne gify, przeróbki, cytaty etc. ;) erasexthisxface.tumblr.com