17. War

         - O mój Boże, co właśnie się wydarzyło? – Gen nie chciała mówić tego głośno, ale nie potrafiła ugryźć się w język i słowa same wyrwały jej się z ust. Shannon spojrzał na nią zaskoczony, jakby sam wybudził się właśnie z jakiegoś amoku.

         - Sam nie wiem, jak to się stało… - odparł zakłopotany, co nie zdarzało mu się często.

         W jego zachowaniu kryło się coś jeszcze – rozczarowanie. Poczuł się odtrącony, ale nie chciał dać po sobie tego poznać. To był główny powód, dlaczego zrażał do siebie ludzi i przysiągł sobie, iż jeśli teraz dziewczyna go opuści, to już nigdy nikomu nie zaufa.

         Genevieve też poczuła zawód myśląc, że to Shannon stara się delikatnie powiedzieć, iż ich pocałunek był błędem. Po raz pierwszy ucieszyła się, iż w lesie panują tak egipskie ciemności, ponieważ nie chciała by chłopak widział, jak się rumieni i ma ochotę się popłakać.

         - Ja… nie to miałam na myśli… - Gen stwierdziła, że nie ma już nic do stracenia. I tak już wystarczająco się wygłupiła. - …Chciałam powiedzieć, że nie mogę w to uwierzyć, ale w pozytywnym znaczeniu.

         Dziewczyna sama nie nadążała za swoimi myślami. Nie chciała urazić chłopaka, ani też go odtrącić. Zastanawiało ją jedynie, co ten pocałunek między nimi zmieni i jak teraz ułożą się ich relacje. Nie powiedziała tego z żalem, ale niedowierzaniem, że doszło między nimi do czegoś, o czym tak naprawdę podświadomie marzyła od dawna.

         Genevieve słabo widziała twarz chłopaka, ale mogła przysiąc, że się uśmiechnął. Odetchnęła z ulgą, kiedy znów dotknął jej twarzy wierzchem ciepłej dłoni i znalazł się bliżej jej twarzy.

         - Mam nadzieję, że dla ciebie to tak pozytywne, jak dla mnie. – wyszeptał jej do ucha i znów zaczął całować, a ona nie posiadała się z radości, że udało jej się odkręcić całe to nieporozumienie.

         To wszystko było dla dziewczyny takie nowe. Czułaby się trochę pewniej gdyby wiedziała, że i Shannon nie ma w tych sprawach doświadczenia i podchodziłby do tego równie nieśmiało, co ona. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że cała dygocze z ekscytacji i stresu. Obawiała się, że robi coś źle i Shannon ją wyśmieje. Lekko się wzdrygnęła, gdy poczuła jego dotyk na swojej talii, ale bała się wykonać jakikolwiek ruch. Usłyszała, że chłopak zaczyna cicho chichotać między pocałunkami i jeszcze bardziej się zdenerwowała na samą siebie.

         Wbrew pozorom dla Shannona to też było coś nowego. Nigdy nie całował się z nikim tak naprawdę, czując, że może być z tego coś więcej, a nie pojedynczy numer. Może i dziewczyna przejmowała się tym pocałunkiem, ale on pomimo, iż tego nie okazywał, też to robił. Paraliżowała go myśl, iż może pozwolić komuś wejść w swoje życie pozbawione skomplikowanych związków, zaufać jej i coś poczuć. Nie myślał o Genevieve tak jak o innych dziewczynach, które pojawiały się w jego życiu i znikały nie pozostawiając po sobie nawet imienia. Nawet jego relacja z Caralyn była nieporównywalna do tej – wtedy chodziło mu tylko o seks, nic więcej. Ku swojemu zdziwieniu, teraz nawet o tym nie pomyślał, cały czas jednak traktował Genevieve jako młodą i niewinną dziewczynę, choć coraz bardziej stawała się zaprzeczeniem niewinności.

         - Cała dygoczesz. – Shannon powiedział rozbawiony, chwytając jej drżącą i chłodną dłoń. Genevieve ucieszyła się, że chłopak nie śmieje się z czegoś, co nieprawidłowo zrobiła.

         - Przepraszam. – odparła zarumieniona i onieśmielona.

         Shannon uwielbiał, gdy była taka krucha i wystraszona, nigdy jeszcze nie spotkał na swojej drodze kogoś takiego. Wszystkie dziewczyny, z którymi go coś łączyło były pewne siebie i wyzywające. Ona potrafiła wzbudzić w nim pożądanie nie robiąc tak naprawdę nic, prócz byciem sobą. Nie musiała się nawet starać.

         - Nie masz za co przepraszać. – chłopak starał się ją uspokoić i przyciągnął ją znów do siebie. – Nie musisz się tak stresować.

         Dziewczyna przestała tak mocno się trząść, choć jej serce w jego pobliżu wciąż biło jak szalone. Obydwoje usłyszeli szelest, a gdy tylko nastąpił dobiegł ich dźwięk łamanej na ziemi gałęzi i kroki zmierzające w przeciwną stronę. Genevieve pomyślała, że Shannon nie będzie chciał się przyznać do tego, co tu się wydarzyło i trochę ją to zasmuciło. Obawiała się, że będzie kolejną przejściową dziewczyną w jego życiu. Odsunęła się od niego, a on wydawał się być zdziwiony.

         - Co się stało? – zapytał.

         - Nie powiedziałeś mi, czy to coś między nami zmienia. I nie wiem czy chcesz, by ktoś wiedział o tym, co się tu stało.

         Genevieve nie chciała być natarczywa, ale musiała wiedzieć, na czym stoi. Uświadomiła sobie, że pomimo traktowania Shannona jako kolegę, nie darzyła go jedynie sympatią. Zaczynała powoli dopuszczać do siebie myśl, iż liczy na coś więcej niż jeden pocałunek.

         Shannon bił się z myślami. Jego serce mówiło, że nie może dopuścić, by ta dziewczyna zniknęła z jego życia tylko dlatego, że boi się zaangażować. Jego rozum natomiast podpowiadał, że znajomość z Genevieve może zamienić się w coś więcej, a to jest ryzykowne, gdyż dziewczyna może przynieść mu wiele zawodów.

         Od kiedy zostawił go ojciec, nie potrafił już ufać ludziom i wmawiał sobie, że prędzej czy później każdy go zostawi. Jego brat obiecywał, że zawsze będą razem, a teraz chciał wyjechać na studia na drugi koniec kraju. Luke przysięgał, iż zawsze będzie jego przyjacielem i też go zostawił (choć nie ze swojej woli). Nie został mu już nikt prócz matki, kto stałby u jego boku. Nie wiedział, czy powinien się w to pakować. Wiedział, że jeśli Genevieve go zawiedzie, zmieni go to na zawsze. Pozostanie zgorzkniały i samotny, całkowicie zraniony przez wszystkich, na których mu kiedykolwiek zależało. Jednak już teraz czuł się tak, jakby był od niej uzależniony. Nie potrafił jej prosto w oczy powiedzieć, że go nie obchodzi, bo to nawet w najmniejszym stopniu nie było prawdą.

         Shannon zrozumiał, że jeśli nie spróbuje, to nigdy sobie tego nie wybaczy i do końca życia będzie zastanawiać się, jakby to było, gdyby wykonał inny ruch. Gdy tylko Genevieve zjawiła się w jego szarym i bezbarwnym życiu, nabrało kolorów i całkowicie zmieniła jego postrzeganie wszystkiego dookoła. Uświadomił sobie, że gdyby nie ona, to pewnie wpadłby w żałobę po przyjacielu i codziennie doprowadzałby się do stanu odurzenia, byle by zapomnieć to, co złe. To ona pokazała mu, że nawet w najgorszej sytuacji można znaleźć coś pozytywnego.

         - Dobrze wiesz, że nie obchodzi mnie opinia innych. – i tak dla nikogo na imprezie nie byłoby zaskoczeniem, że Shannon obściskuje się w lesie z dziewczyną. - A co byś chciała, żeby się zmieniło?

         Genevieve nie wiedziała, co odpowiedzieć. Wiedziała, że jeśli powie szczerze, co czuje i co chce osiągnąć, to Shannon może się przestraszyć i do niej zrazić. Natomiast powiedzenie, że nie oczekuje niczego więcej sprawiłoby, iż poczułby się zlekceważony i potraktowałby dziewczynę jako jednorazową przygodę.

         Shannon widział, że dziewczyna się waha i nie wiedział, czy to dobrze czy źle. Z drugiej strony pomyślał, iż gdyby nie chciała czegoś między nimi zmienić, nie zadałaby w ogóle takiego pytania.

         - Chcę wiedzieć, co to wszystko oznacza. – Gen potrafiła się zdobyć tylko na krótkie zdanie.

         - Och, sam chciałbym wiedzieć, Genny. – powiedział Shannon żartobliwie, choć kryło się w tym trochę powagi. Starał się także usilnie unikać odpowiedzi.

         Naprawdę chciał znać jej myśli i dowiedzieć się, co do niego czuje, jeśli w ogóle cokolwiek poza sympatią. Jednak wiedział, że gdyby i on miał jej wyznać swoje uczucia, nie wiedziałby co powiedzieć. Nigdy wcześniej nie był w takiej sytuacji, dlatego nie potrafił do końca zinterpretować swoich uczuć. Wiedział jednak jedno – Genevieve nie była mu obojętna i zależało mu na tym, by była przy nim. Pomyślał, że reszta przyjdzie do niego z czasem.

         Gen miała dość tej sytuacji. Czuła, że Shannon się z nią bawi i miała już pewne wątpliwości co do tego, czy nie zrobił tego z powodu alkoholu, którego z tego wszystkiego nawet nie wyczuwała.

         - Jak się dowiesz, to daj mi znać. – rzuciła i zaczęła iść przed siebie, choć nie miała pojęcia z której strony przyszła.

         - Poczekaj, zgubisz się. – Shannon dogonił ją i pokierował w innym kierunku. Szli obok siebie, bez słowa, a droga wydawała się dziewczynie dłuższa i okrężna. – Posłuchaj. – Shannon zatrzymał ją w miejscu, z którego było już widać odległy ogień. Obróciła się do niego i tym razem wyraźniej widziała jego piękną twarz, a raczej same jej rysy. – Jak wiesz mam problemy z takimi rzeczami. Muszę się do tego przyzwyczaić, nie mogę tak od razu… - Shannon uciął w połowie zdania w obawie, że się zapędzi. – Chcę tylko żebyś wiedziała, że nie jesteś dla mnie tylko zabawą i nie chcę, żebyś odchodziła. Dobrze?

         Genevieve podobał się jego przepraszający ton. Był tak łagodny i inny… Bardziej delikatny i dopiero teraz zauważyła, że w rzeczywistości Shannon nie jest tak twardy jak się wydaje. Zobaczyła skrzywdzonego chłopca, który ma kłopot z okazywaniem uczuć i zaufaniem drugiej osobie. Kiedy pokazał jej się od takiej strony nie miała wątpliwości, że jest na co czekać i jest gotowa, by to zrobić. Nie myślała o tym, jak to zmieni jej życie, ją samą. W ogóle nie zaprzątała sobie głowy zamartwianiem się o siebie. Chciała tylko jego i tylko to się teraz liczyło.

         Natychmiast przytuliła się do chłopaka, a to było najlepszym potwierdzeniem jego słów. Uśmiechnęła się lekko i pocałowała go delikatnie i wciąż trochę nieśmiało. Shannon odetchnął z ulgą i wyprowadził dziewczynę z lasu. Kiedy znaleźli się znów na polanie, wszystkie spojrzenia zawisły na nich. Gen najpierw pomyślała, że to przez jej odmowę w grze w butelkę. Potem jednak uświadomiła sobie, jak musi wyglądać wychodząc stamtąd z chłopakiem. Przypomniała sobie widok Caralyn zapinającej bluzkę. Teraz dziewczyna uśmiechała się do niej z przekąsem i podeszła bliżej, choć wciąż trzymała się od nich na dystans. Ludzie obserwowali ją czekając na jakieś przedstawienie, a Gen musiała się powstrzymywać, by nie rzucić się na nią z pięściami.

         - No no. – zagwizdała sarkastycznie. – Widzę, że Shannon uwielbia zabawy w lesie. Która to już na koncie, Shanni? No wiesz, tak w przybliżeniu, nie spodziewam się, że znasz dokładną liczbę, tyle tego było…

         - Cara, odpuść. – wrzasnęła Skye, ale Caralyn nawet nie pofatygowała się obrócić.

         Genevieve dopiero teraz zauważyła, że muzyka ucichła, by wszyscy mogli ich słyszeć. Ludzie zastygli w ruchu, nie ukrywając nawet swoich spojrzeń. Shannon stał za Gen, choć byli bardzo blisko. Miał ochotę ją osłonić, ale wiedział, że jeśli będzie musiał, to zdąży doskoczyć do Caralyn i ją obronić.

         Gen poczuła się podle. Wcześniej nie zastanawiała się, ile dziewczyn pokroju Cary Shannon całował czy robił z nimi coś więcej. Sama myśl, że jej usta dotykały jego była dla niej okropna, ale gdy pomyślała o kilkunastu takich dziewczynach na jedną noc, zrobiło jej się niedobrze i poczuła się jak kolejny numerek, który nie zostanie zapamiętany i szybko zastąpiony.

         - No, to jak? Dwadzieścia, trzydzieści? Czy może wolisz kluby? – Cara uwielbiała być w centrum uwagi, w dodatku ośmieszając przy tym innych i odgrywając się na Shannonie.

         Chłopak zrobił się cały czerwony ze złości i zaciskał mocno pięści. Gdyby Caralyn była mężczyzną, już dawno by ją zbił. W tej sytuacji mógł jednak tylko ją obrazić, choć nawet tego nie zamierzał robić.

         - Zamknij się! – wrzasnęła Genevieve ku zdziwieniu wszystkich. Była równie wściekła co jej towarzysz, ale ona w przeciwieństwie do Shannona nie zamierzała milczeć i powstrzymywać emocji. Cara cieszyła się, że jej prowokacja zaczyna odnosić oczekiwane skutki.

         - Genny, nie warto. – szepnął dziewczynie do ucha, próbując ją uspokoić.

          Normalnie Shannon sam by nie wytrzymał i dał się ponieść. Jednakże dobrze znał Carę i wiedział, czego oczekuje. Gen jednak nie zamierzała go słuchać, gdyż skupiona była jedynie na swoim gniewie i nienawiści do rudowłosej dziewczyny śmiejącej się jej w twarz. Teraz Caralyn podeszła bliżej i choć Shannon chciał odciągnąć młodszą dziewczynę do tyłu, ta nie ruszyła się z miejsca.

         - No dalej Genny, schowaj głowę w piasek jak zawsze. – rzuciła melodyjnym głosem dziewczyna obdarzając ją kolejnym irytującym uśmieszkiem.

         Genevieve sama nie zauważyła kiedy wymierzyła jej cios w twarz. Uświadomiła to sobie dopiero, gdy poczuła ból w ręce. Trafiła w jej wargę, z której zaczęła płynąć ciecz w kolorze jej szminki. Cara odruchowo dotknęła krwi i spojrzała na swoją poplamioną dłoń. Czuła satysfakcję, że sprowokowała Gen. Od razu do niej doskoczyła i zaczęły się szarpać, a kiedy Shannon chciał je rozdzielić, powstrzymali go jacyś muskularni mężczyźni, którzy chcieli popatrzeć na damską bójkę. Hunter także próbował interweniować z Paulem, ale i oni zostali powstrzymani.

         Gen była w takiej furii, że nie obchodziły ją zadrapania i wyrwane włosy. Miała ochotę zedrzeć je wszystkie z głowy Cary, kopała ją na oślep i cieszyła się z każdego celnego ciosu. Rudowłosa dziewczyna nie pozostawała jej winna, a gdy tylko zobaczyła, że szarpanie za włosy nie daje oczekiwanych skutków, zaczęła zadawać jej uderzenia w brzuch i twarz, choć w nią nie trafiała. Shannon w końcu powalił facetów i doskoczył do bijących się dziewczyn, które leżały teraz na ziemi. Cara była zaskoczona, że drobna Gen tak szybko ją powaliła i siedząc na jej brzuchu obkładała ją pięściami, dopingowana przez rozentuzjazmowany tłum. Nagle poczuła silne ręce chwytające ją w talii i odciągające do tyłu. Patrzyła z uśmiechem na zakrwawione usta dziewczyny i długie zadrapania na jej dekolcie i nagim brzuchu. Próbowała ją jeszcze kopać, ale Shannon skutecznie ją obezwładnił, a Caralyn z miną zbitego psa uciekła daleko w tłum, wspierana przez ramię Sloan.

         Gen dopiero teraz poczuła ból z tyłu głowy, na brzuchu i plecach. Kiedy chciała dotknąć karku, zauważyła krew płynącą z powierzchownej rany. Siedziała teraz na wielkim kamieniu przy jeziorze i oddychała ciężko jakby przebiegła maraton. Była cała obolała, ale czuła w sobie radość, ponieważ Cara wreszcie dostała to, na co zasłużyła. Cieszyła się też, że okazała się od niej lepsza i udowodniła, iż nie jest tylko słabą, grzeczną dziewczynką.

         Shannon był jeszcze bardziej zły, ale już nie tylko na Carę. Krążył wokół kamienia i mówił podniesionym głosem.

         - Po co to zrobiłaś? Nie widzisz, że o to jej chodziło?

         Genevieve spojrzała na niego wielkimi oczami, w których po raz pierwszy w życiu pojawiła się dzikość i niepokojąca satysfakcja.

         - No i co z tego? Ważne, że wygrałam. Należało się tej suce. – dziewczyna sama zdziwiła się, że potrafiła tak bardzo kogoś nienawidzić.

         Shannon spojrzał na nią jeszcze bardziej zdziwiony. Wcześniej myślał, że to nieśmiałość Genevieve jest tym, co mu się w niej podobało. Teraz jednak stwierdził, iż to własnie w tej chwili ujrzał ją w pełnej krasie. Ta grzeczna dziewczyna pokazała się z innej strony, która poniekąd mu imponowała. Jej postawa utwierdziła go w przekonaniu, że Gen jest silna i ma charakterek, ale nie jest przy tym sztucznie wulgarna czy prowokująca jak Cara. Wiedział, że ona nigdy nie podpuściłaby Caralyn tak jak zrobiła to ruda dziewczyna, ale za to w takiej sytuacji umiała się obronić.

         - Masz rację. – przyznał z uśmiechem, gdy przypomniała mu się przestraszona minę Caralyn i wyobraził sobie jak musi się czuć teraz, gdy przegrała z młodszą dziewczyną. Shannon nachylił się nad Genevieve, patrząc na nią z bardzo niewielkiej odległości. – Nie wiedziałem, że potrafisz być taka… drapieżna. – uśmiechnął się, a dziewczyna zachichotała.

         - Ja też nie wiedziałam. To ty wyzwalasz we mnie taką dzikość. – spojrzała na niego zalotnie i sama się sobie dziwiła, że już się nie krępuje będąc tak blisko niego. Zdobyła się na to, by sama go pocałować, a on to odwzajemnił.

***

         Następnego dnia matka odebrała ją od Skye, u której nocowała. Dziewczyny całą noc rozmawiały o bójce z Caralyn, a blondynka niesamowicie cieszyła się z obrażeń, jakie rudowłosa odniosła. Gen nie wyglądała na mocno poturbowaną – miała jedynie kilka zadrapań i siniaków w niezbyt widocznych miejscach, jak na przykład z tyłu głowy lub na brzuchu.

         Całą niedzielę dziewczyna spędziła z rodziną u babci, która wróciła z Anglii, dlatego nie mogła zobaczyć się z Shannonem. Spotkali się dopiero w poniedziałek w szkole, kiedy dziewczyna zamykając szkolną szafkę nagle zobaczyła jego twarz ukrywającą się za drzwiczkami. Uśmiechnął się szeroko i promiennie, już nie ironicznie, a szczerze. Był ubrany w normalne codzienne ubranie, a nie pracowniczy kombinezon. Ludzie przechodzący korytarzem mierzyli ich wzrokiem, ale szli dalej nie zatrzymując się.

         Genevieve poprowadziła go do pustej sali gimnastycznej, w której roiło się od dekoracji gotowych do zawieszenia i balonów, które należało napompować. Gen zgłosiła się do pomocy w strojeniu sali na bal dlatego wiedziała, że o tej godzinie nikt nie przyjdzie tu by jej pomóc, dopiero po przerwie.

         Dziewczyna zawiesiła się na jego szyi i spojrzała na niego spod długich rzęs. On patrzył w jej roześmiane oczy oraz piękny uśmiech i teraz rozumiał, dlaczego stracił dla niej głowę. Odgarnął dziewczynie wyprostowane włosy za ucho i zatrzymał rękę na policzku. Zaczęli się całować niemalże na środku sali.

         - Auć. – pisnęła Gen, gdy przypadkiem natrafił na siniaka na jej plecach, ale zaczęła się śmiać.

         - Przepraszam, wciąż zapominam.

         - Co tu tak właściwie robisz w takim stroju? – zapytała w końcu dziewczyna, wciąż obejmując chłopaka i czując jego ręce na swoich biodrach.

         - Przyszedłem do ciebie. W zeszłym tygodniu skończyła się moja kara i już tu nie pracuję. – Shannon był widocznie ucieszony. – Nie wiedziałem, że będziemy się ukrywać w sali gimnastycznej. – zaśmiał się.

         - Nie chcę, żeby nauczyciele nas widzieli… No wiesz, moi rodzice by się dowiedzieli… - zaczęła dziewczyna, ale natychmiast poczuła się nie fair w stosunku do niego. On jednak rozumiał jej postępowanie i jemu samemu nie spieszyło się do oznajmiania jej rodzicom, że się spotykają.

         - Okej, spokojnie. Wiesz, taka sala na wyłączność ma swoje plusy… - znów zaczął ją całować, tym razem namiętniej.

         W sali rozległ się dźwięk dzwonka. Gen niechętnie odsunęła się od niego spodziewając się nadchodzących pomocników do dekorowania sali. Kiedy usłyszała otwieranie się drzwi, stanęła w bezpiecznej odległości od Shannona.

         Do sali weszła Tessa i inni uczniowie. Spojrzała na Shannona z udawaną obojętnością i zaczęła mówić Gen o kolorystyce ozdób i planowaniu ich powieszenia. Do pomocy zgłosiło się wielu uczniów mając nadzieję, że opuszczą dzięki temu kilka lekcji. Gdy jednak okazało się, że praca rozpoczyna się po zajęciach, niewiele osób przyszło, właściwie same dziewczyny i dwóch grubszych chłopaków, którzy byli za niscy by cokolwiek zawiesić.

         - Co was tak mało? Tyle osób się zapisywało… - do sali weszła młoda nauczycielka z orlim nosem i z rozdrażnieniem zareagowała na piątkę ochotników gotowych do pomocy. – Shannon, co ty tu robisz? – zapytała chłopaka, gdy tylko go zauważyła. Była wice dyrektorką, dlatego dobrze go znała i wiedziała, jaką rolę pełnił w szkole.

         Shannon spojrzał z dwuznacznym uśmiechem na Gen, a Tessa zauważywszy to zaczęła się niepokoić.

         - Przyszedłem pomóc, Genevieve mnie poprosiła. – odparł z serdecznym uśmiechem, którego pani Herring nigdy u niego nie widziała. Dla niej zawsze był opryskliwy lub miał wszystko gdzieś, dlatego słysząc ton z jakim mówił o Gen domyślała się, że to jej zasługa. Natychmiast się uśmiechnęła do ich obojga i klasnęła w dłonie.

         - To świetnie! Bierzmy się do roboty, trzeba wszystko przygotować do piątku.

         Tessa co jakiś czas zagadywała dziewczynę starając się dowiedzieć, co tak naprawdę tu robi Shannon. Zazwyczaj jednak był w ich pobliżu, dlatego nie miała okazji by wprost zadać przyjaciółce dręczące ją pytanie. Gdy tylko Shannon wspiął się na drabinę i ze wskazówkami pani Herring zaczął wieszać girlandy, Tessa natychmiast znalazła się u boku Genevieve, która wpatrywała się w chłopaka.

         - O co tu tak naprawdę chodzi? Po co on tu przyszedł? – zapytała ściszonym głosem udając, że dokręca małe lampki, które nie działały przez jedną obluzowaną żaróweczkę.

         Genevieve spojrzała jej w oczy i wiedziała, że nie może jej okłamać. Ufała dziewczynie na tyle by podejrzewać, iż zachowa wszystko dla siebie i nie powie nic jej rodzicom.

         - Do mnie. Nie widzieliśmy się od weekendu i…

         Tessa widząc jej rozmarzony i wesoły nastrój natychmiast jej przerwała.

         - Co się stało w weekend?! – powiedziała trochę za głośno, ale natychmiast przywołała się do porządku.

         Przyjaciółka dostrzegła, że Gen się rumieni i przeraziła się, aż upuściła lampki. Dziewczyna je podniosła i teraz to ona sprawdzała powód ich awarii, starając się przy tym opanować swoje zawstydzenie i nerwowy uśmiech. Shannon odwrócił się na moment by zapytać nauczycielkę, czy dobrze zawiesza girlandy. Ich spojrzenia na chwilę się spotkały i Tessa widząc oczy Genevieve jak u małego cielaka nie miała już złudzeń, co jest grane.

         - Boże, wy… Jesteście ze sobą? – zapytała zaskoczona, z trudem wydobywając z siebie słowa.

         Genevieve spojrzała na nią ze wzrokiem mówiącym, iż jest winna zarzutów, choć sama do końca nie wiedziała, czy jest już dziewczyną Shannona. Faktycznie, poprosił ją o czas do oswojenia się z sytuacją, jednakże jego obecność tutaj świadczyła o tym, że już do tego przywykł.

         - Mogłabyś zapałać większym entuzjazmem. – skorciła ją przyjaciółka, a Tessa się już nie odezwała. – I ani słowa o tym nikomu, jasne? Moi rodzice nie mogą wiedzieć.

***

         Wciąż w szoku, Tessa wyszła ze szkoły i natychmiast popędziła do sporego parku, który znajdował się w środku osiedla blisko liceum. Jej chłopak Aaron zawsze po lekcjach spędzał tam czas ze znajomymi i czekał, aż jego dziewczyna skończy lekcje i do nich dołączy. On i jego przyjaciele mieszkali na tym osiedlu, dlatego wszyscy się tam zwalali by pogadać lub coś wypić. Wyszła wcześniej z sali, ponieważ nie mogła już patrzeć na Shannona uśmiechającego się wciąż do rozanielonej Genevieve. Naprawdę starała się cieszyć jej szczęściem i wolałaby zaakceptować jej wybór. Jednakże jakkolwiek by się nie wysiliła, nie potrafiła tego zrobić. Miała co do niego złe przeczucia i nie tolerowała jego stylu bycia. Obawiała się, że niedługo jej przyjaciółka zmieni się przez niego nie do poznania.

         Tessa przywitała się z grupką znajomych Aarona i ucałowała go na powitanie. Usiadła  na ławce między nim, a jego sąsiadką, która dziś także tu przyszła. Jej chłopak rozmawiał ze swoimi kolegami, a ona obróciła się w kierunku dziewczyn, których było trzy. Dwie z nich były siostrami, a trzecia, sąsiadka Aarona, siedziała trochę na uboczu i teraz chętnie zaczęła rozmowę z Tessą. Bliźniaczki przeniosły się na murek naprzeciwko, by Tessa mogła usiąść bliżej samotnej dziewczyny, a dalej od Aarona.

         - Co ty taka nie w sosie? – zapytała. Miała na oczach ciemne okulary, choć słońce aż tak nie świeciło, by ich potrzebowała. Tessa głośno westchnęła.

         - Pamiętasz, jak mówiłam ci o mojej najlepszej przyjaciółce? – dziewczyna obok przytaknęła. – No więc Genevieve z nim jest! Wyobrażasz to sobie? Chodziła dzisiaj cała w skowronkach, a on przyszedł do nas do szkoły i wieszał sobie z nią dekoracje!

         Jej towarzyszka nagle zainteresowała się bardziej rozmową.

         - No co ty… Rozmawiałaś z nią? – zapytała zaintrygowana opowieścią Tessy.

         - Oczywiście, że z nią rozmawiałam. Wiesz, co mi powiedziała? Zaczęła się czerwienić, uśmiechać do Shannona i oznajmiła, że są teraz razem, ale jej rodzice nie mogą się dowiedzieć. Nie dziwię się, że nie chce im mu przedstawić, na pewno zareagowaliby tak samo jak ja. Dobrze go znają i wiedzą, co z niego za typ. – prychnęła Tessa zdegustowana.

         Jej towarzyszka nie pokazywała po sobie, że to wyznanie tak bardzo ją ucieszyło. Okulary pomagały w odgrywaniu roli, choć w środku dziewczyna triumfowała i nie posiadała się z radości.

         - No nieźle. – odparła z udawanym westchnieniem niezadowolenia.

         - No właśnie! – wzburzyła się Tessa, ale postanowiła zmienić temat, byle już o tym nie myśleć. – A ty skąd masz tyle siniaków? Wpadłaś pod auto czy wplątałaś się w bójkę z jakąś laską?