18. Wicked

         Gdy Genevieve otworzyła szafkę, wypadł z niej liścik. Gdyby nie podpis, dziewczyna nie rozpoznałaby pisma. Dopiero teraz zauważyła, że dotąd nie wiedziała, jak Shannon pisze. Nie była to może kaligrafia, wszystko było napisane drukowanymi literami, ale łatwo można było się doczytać i Gen mimowolnie się uśmiechnęła. Tessa spojrzała na nią wywracając oczami bo wiedziała już, kto jest jego autorem. Szybko przeczytała kartkę ponad ramieniem Gen, po czym poszła na stołówkę, a Genevieve zaczęła czytać.

POPROSIŁEM KUMPLA, BY PO CIEBIE PRZYJECHAŁ. MA NA IMIĘ DANIEL. ZABIERZE CIĘ W MIEJSCE, GDZIE PRZYGOTOWAŁEM NIESPODZIANKĘ. JEŹDZI CZERWONĄ FURGONETKĄ, NA PEWNO JĄ ZAUWAŻYSZ POD SZKOŁĄ. DO ZOBACZENIA!

-S.

         Do końca lekcji dziewczyna nie potrafiła normalnie funkcjonować. Myślała tylko o spotkaniu z Shannonem i była szczerze zaskoczona jego romantyzmem. W głowie miała już kilkanaście scenariuszy, które wyobrażała sobie w najdrobniejszych szczegółach. Cokolwiek by to nie było, najważniejsze dla niej były jego chęci.

         Tak jak było napisane w liściku, pod szkołą stała już dość zniszczona furgonetka. Gdy Genevieve podeszła bliżej, zobaczyła mężczyznę spoglądającego na nią przez uchylone okno. Facet był dość barczysty i wyglądał na silnego, miał bardzo krótkie włosy, niemalże ścięte na zero i lustrował ją wzrokiem. Dziewczyna niepewnie zbliżyła się do samochodu.

         - Daniel? – zapytała, a mężczyzna dziwnie się uśmiechnął.

         - Tak, wskakuj. Shannon już czeka. – odparł ochoczo, a Gen trochę onieśmielona i nieufna wsiadła do auta. Pomyślała jednak, że po skoro Shannon go zna, to może wsiąść do środka. Po kumplach Shannona nie spodziewała się kogoś sztywnego czy pięknie ubranego, a ten mężczyzna wyglądał na jakiegoś budowlańca, w każdym bądź razie miała co do niego mieszane uczucia. Miał widoczne tatuaże na ręce, a jego twarz wydawała się być lekko zdeformowana, jakby kiedyś był bokserem i kilka razy miał coś złamane.

         Genevieve rozglądała się po okolicy przez uchylone okno, a ciepły wiatr rozwiewał jej kasztanowe włosy. W aucie leciała muzyka country, a facet pogwizdywał cicho nie do rytmu, bardzo zadowolony i podekscytowany. Dziewczyna zastanawiała się, dokąd jadą. Z głównej drogi skręcili w prawo, po czym znaleźli się na wyboistej i nieutwardzonej ścieżce. Wokół co jakiś czas stało kilka pospolitych domków jednorodzinnych i drewniany kościół. Mężczyzna znów skręcił obok jednego z opuszczonych budynków i zaczął jechać drogą prowadzącą do dosyć zniszczonego, drewnianego domu znajdującego się koło bagien. Obok niego stał rozpadający się już garaż, a w promieniu kilometra nie znajdowały się inne budynki. Genevieve poczuła dziwny niepokój, ale cały czas ekscytowała się spotkaniem, dlatego jej obawy schodziły na drugi plan.

         Daniel polecił jej, by wysiadła z auta. Na dworze było duszno, a jej biała cienka sukienka niemalże przyklejała się do skóry dziewczyny. Przygładziła swoje roztargane włosy i rozejrzała się dookoła – wszystko było zarośnięte, a trawnik nie był koszony od zamierzchłych czasów. Gen zaczęła się zastanawiać, co Shannon mógł wymyśleć w takim miejscu. Postanowiła jednak myśleć pozytywnie, dlatego dała się poprowadzić wysokiemu mężczyźnie do wnętrza domu.

         Schody niemiłosiernie skrzypiały za każdym krokiem, tak samo dziurawe drzwi, które prawdopodobnie wygryzły jakieś gryzonie. Kiedy mężczyzna je uchylił, Genevieve ujrzała ciemny salon, pełen kurzu i pajęczyn. Kojarzył jej się z nawiedzonym domem, ale czuła się bezpieczniej w towarzystwie Daniela, który kazał jej iść przodem. Dziewczyna zrobiła niepewny krok, a gdy razem z kumplem Shannona znalazła się już w środku, Daniel wyjął z kieszeni latarkę i zaczął świecić na strome schody na piętro. Genevieve rozejrzała się jeszcze chwilę po wnętrzu, choć za wiele nie widziała z powodu zabitymi deskami okien, które nie pozwalały wedrzeć się tu jakiemukolwiek światłu. Zauważyła kilka starych mebli i poczuła nieprzyjemny zapach stęchlizny. To miejsce coraz mniej jej się podobało, ale wciąż powtarzała sobie, że nie może się negatywnie nakręcać.

         Ruszyła schodami nie łapiąc balustrady, ponieważ była okurzona i chwiejna. Na górze było jeszcze ciemniej, ale Daniel szybko oświetlił ponury korytarz. Gen przebiegły po plecach ciarki, ponieważ poczuła się jak w jakimś horrorze. Niezbyt romantyczne miejsce, pomyślała.

         - Pierwsze drzwi po prawej. – powiedział mężczyzna, a Genevieve zaczęła iść w kierunku wejścia do tajemniczego pomieszczenia.

         Kiedy złapała za klamkę jej podniecenie sięgało zenitu. Nie wiedziała, czego ma się spodziewać. Liczyła na to, że Shannon naprawdę się postarał i zamienił jakoś tę ruinę w piękny pokój.

         Ujrzała równie zniszczone i opuszczone pomieszczenie, co reszta domu. Był to wielki pokój, a na okurzonych komodach i kominku na wprost drzwi paliły się świece. Na środku stało jedynie drewniane krzesło. Genevieve zrobiła jeszcze jeden krok w przód i przekroczyła próg spodziewając się, że za drzwiami kryje się Shannon.

         Dziewczyna stała ze skrzyżowanymi rękoma, a jej uśmiechniętą twarz oświetlało kilkanaście świec, które w tej części pokoju zapalono w przekrzywionych kinkietach. W tym świetle wyglądała jeszcze groźniej niż zazwyczaj, a jej oczy niebezpiecznie błyszczały. Genevieve widząc Caralyn stojącą przed nią w miejscu, gdzie powinien być Shannon, natychmiast zrozumiała, o co tu chodzi. To była zasadzka, a ona dała się nabrać. Cara podwinęła rękawy swojej czerwonej skórzanej kurtki i uśmiechnęła się odsłaniając rząd białych zębów wyróżniających się na tle krwistej szminki. Jej warga była przecięta, ale nie wymagała opatrzenia, choć na jej twarzy widniało kilka zadrapań.

         - Kogo my tu mamy? – powiedziała ironicznie, a gdy Genevieve chciała się odwrócić i rzucić do ucieczki, szeroki Daniel złapał ją za ramiona.

         - O nie, pani się nigdzie nie wybiera. – zaśmiał się gardłowo i obrócił z powrotem w stronę rudowłosej.

         - Zdążyłaś już poznać mojego kuzyna Daniela. Zawsze mówiłam, że na rodzinę można liczyć. – powiedziała krążąc wokół szarpiącej się Gen. Uścisk potężnego mężczyzny był tak silny, że ledwo mogła oddychać, a co dopiero się ruszyć.

         - Puść mnie do cholery! – wrzasnęła Gen, na co Cara i Daniel wybuchli śmiechem. – Cara, to nie jest śmieszne! – dziewczynie chciało się płakać, ale postanowiła nie dawać jej tej satysfakcji.

         - Jakoś ja i Danny świetnie się bawimy, prawda? – Daniel przytaknął wesoło. – Nie utrudniaj rozmowy, to pójdzie szybciej. Siadaj na krzesełko i bądź grzeczna. – Caralyn nie była już tak sztucznie miła, a raczej groźna i stanowcza.

         Dan bez trudu usadził drobną Gen na drewnianym krześle które chwiało się tak, jakby zaraz miało się złamać. Facet obszedł krzesło na około i wykręcił jej ręce do tyłu, co sprawiło jej ogromny ból. W tym samym momencie Cara zaczęła obwiązywać jej nadgarstki grubym i szorstkim sznurem, tak mocno, że nieprzyjemnie wbijał jej się w skórę. Dziewczyna syknęła, ale rudowłosa zacisnęła sznurek jeszcze mocniej.

         - Nie przesadzaj Care, poluźnij to trochę. – rzucił Daniel, a dziewczyna delikatnie obluźniła sznur, choć i tak nadal sprawiał Gen ból. Próbowała jeszcze wierzgać nogami, ale i je mężczyzna szybko unieruchomił i pomógł kuzynce obwiązać sznurem.

         Genevieve poczuła, jakby zaraz jej serce miało wyskoczyć jej z piersi. W myślach odmawiała najróżniejsze modlitwy i błagała o cud. Wiedziała, że krzyk się na nic nie zda, ponieważ dom stał na uboczu i pewnie uchodził za opuszczony, przez co nikomu nie przyszłoby nawet do głowy, by tu zajrzeć.

         - No, taki widok mi bardziej odpowiada. – uśmiechnęła się Cara oglądając z daleka bezbronną Genevieve skrępowaną grubym sznurkiem. – Danny, zostaw nas na chwilę.

         Mężczyzna widocznie nie ufał swojej kuzynce i miał wątpliwości, czy wyjść. Postanowił jednak posłuchać Cary i wyszedł na korytarz, ale pozostał tam w pogotowiu, gotów w każdej chwili interweniować, gdyby rudowłosą dziewczynę poniosło. Zgodził się jej pomagać tylko dlatego, że opowiedziała mu o tym, jak Gen ją pobiła. Poza tym miał z nią od zawsze dobry kontakt i nie potrafił odmówić pomocy swojej rodzinie, nawet jeśli wiązało się to z porwaniem nastolatki.

         - Jesteś jakaś psychiczna! – krzyknęła Gen bezsilna, wciąż usiłując się oswobodzić, choć przez to sznurek wbijał się w jej ciało jeszcze mocniej.

         - Dzięki za komplement. – odpowiedziała Cara chodząc w tę i z powrotem, cały czas patrząc na Gen. – W każdym bądź razie nie powinnaś ze mną zadzierać. Myślałaś, że tak łatwo odpuszczę? Liczyłaś, że pozwolę ci żyć sobie szczęśliwie z Shannonem, a ze mnie zrobić idiotkę?

         Genevieve wolała już, gdy Cara była sarkastyczna. Teraz była wściekła i miała mord w oczach, wyglądała na kogoś, kto jest niezwykle zawzięty i jedyne, o czym myśli to żądza zemsty.

         - Sama zaczęłaś. To ty mnie sprowokowałaś do tego, żebym cię uderzyła. – wycedziła Gen przez zaciśnięte zęby. Miała zamiar milczeć, ale jak zwykle nie mogła powstrzymać swojego ciętego języka.

         - Może jeszcze to ja posiniaczyłam sobie twarz?! – zdenerwowała się Cara. Od razu było widać, że najbardziej wyprowadził ją z równowagi wygląd, który był zasługą Genevieve. Podeszła do dziewczyny bliżej i pochyliła się nad nią, a jej oczy płonęły niczym jej ogniste włosy. Teraz jej twarz znajdowała się centymetry od twarzy Gen. – Masz coś jeszcze do powiedzenia?

         Genevieve nie zamierzała jej prowokować, ale czuła, że słowa są w tej chwili jej jedyną bronią, a nie potrafiła tak po prostu się poddać.

         - Pierdol się. – rzuciła jej z równie sarkastycznym uśmiechem, a zaskoczona Cara natychmiast wymierzyła jej silny cios w policzek z otwartej dłoni. Bolało jeszcze bardziej, ponieważ zahaczyła długimi paznokciami o jej skórę, przez co na jej prawym policzku pojawiły się czerwone pręgi, które piekły ją niemiłosiernie.

         Dopiero teraz Gen uświadomiła sobie, jak głupio postąpiła. Cara wyciągnęła z kieszeni kurtki zapalniczkę, a dziewczyna spojrzała na nią z przerażeniem. W tej chwili wolałaby umrzeć, niż być torturowana przez taką niezrównoważoną sadystkę jak Caralyn. Rudowłosa zapaliła papierosa i zaczęła przechadzać się z nim wokół niej, a Gen miała dreszcze za każdym razem, gdy znajdowała się za jej plecami i znikała z pola widzenia.

         - Genny, Genny, Genny… - mówiła wypuszczając obłoki dymu. – Rodzice nie nauczyli cię, że nie należy pyskować? Będąc w temacie rodziców… chyba nie podoba im się, że spotykasz się z Shannonem? – zaczęła, a Gen głośno przełknęła ślinę. Cara stanęła przed nią czekając na odpowiedź.

         - Nie mają nic przeciwko. – skłamała Gen.

         Cara spojrzała na nią jakby to było najbardziej oczywiste kłamstwo na świecie.

         - Naprawdę? Z tego co mi wiadomo, twój tatuś policjant nie chce w domu kryminalisty, twoja mamusia także. To takie smutne, nie móc się pochwalić swoim facetem… - rzuciła sarkastycznie, a Genevieve słuchała jej w przerażeniu zastanawiając się, skąd tyle wie. – Co by się stało, gdyby się jednak dowiedzieli?

         Gen spojrzała na nią z nienawiścią. Dziewczyna znów się do niej zbliżyła i przytknęła do jej twarzy zapalniczkę, którą odpaliła przy jej krwawiącym policzku. Genevieve odruchowo cofnęła głowę, ale przez sznur krępujący jej ciało nie mogła nic zrobić. Czuła żar zbliżający się na niebezpieczną odległość do jej twarzy i włosów, a słone łzy zaczęły płynąć jej po policzkach, drażniąc otwarte na nich rany.

         - Pytam ostatni raz – co by było, gdyby się dowiedzieli? – rzuciła groźnie Cara.

          - Nie wiem! – wrzasnęła Gen przerażona.

         Cara zgasiła zapalniczkę, ale nadal bawiła się nią trzymając ją w dłoni.

         - Powiem ci, co by zrobili. Zabroniliby się wam spotykać. Ale mi to nie wystarczy, bo wiem, że i tak znaleźlibyście na to sposób. Dlatego wymyśliłam coś o wiele lepszego.

         - Po co to wszystko robisz? – zapytała Gen krztusząc się własnymi łzami.

         Caralyn spojrzała na nią z ustami zaciśniętymi w wąską linię.

         - Po co? – zbliżyła się do niej ponownie. – Bo ja zawsze dostaję to, czego pragnę. A ty mi to wszystko odebrałaś. I jeśli ja tego nie mam, to nikt nie będzie miał, a zwłaszcza taka szmata jak ty.

         Gen patrzyła w jej ciemne oczy i nie widziała w nich nawet iskierki, która mogłaby świadczyć o tym, że dziewczyna ma jakiekolwiek zahamowania. Miała ochotę znów jej odpyskować, ale ostatnio źle się to skończyło, dlatego zamilkła.

         - No co, teraz już boisz się odezwać? – powiedziała jadowicie do przestraszonej dziewczyny i upijała się tym widokiem niczym wąż przez zabiciem swojej ofiary. – Może teraz?

         Cara przyłożyła rozżarzony papieros do wnętrza dłoni Gen, a ta zaczęła głośno krzyczeć z bólu. Czuła się tak, jakby tysiące małych igiełek wbijały się w jej skórę i pozostawiały po sobie ogień. Dan natychmiast wbiegł do pomieszczenia i wytrącił z ręki Cary papierosa. Spojrzał ze współczuciem na zanoszącą się płaczem Gen, ale nic nie zrobił. Ostrzegł tylko kuzynkę, by nie przesadzała w ten sposób i wyszedł. Dziewczyna chciała spojrzeć na swoją ranę na ręce w postaci czerwonego kółka odznaczającego się na tle jej bladej dłoni, ale ręce miała z tyłu.

         - Zostaw mnie, błagam. – wyrzuciła z siebie Genevieve wyzbywając się wszelkiej dumy. Chciała już tylko stąd wyjść i znaleźć się jak najdalej.

         - Och poczekaj, nie zdradziłam ci jeszcze najlepszego. Otóż mój kuzyn ma pewnych znajomych, bardzo dobrych znajomych. Jeden z nich siedzi w więzieniu za napad na sklep oraz zabicie kasjerki i dwóch klientów. – Cara mówiła o tym jakby opowiadała o wyniesieniu śmieci. – Nie działał w pojedynkę, ale jego kumpla nigdy nie złapali, bo nie chciał go wydać, ponieważ i tak to on strzelał i dostał już dożywocie. W każdym bądź razie skoro i tak nie ma szans na wcześniejsze wyjście, to zgodził się nagle po dwóch latach wydać swojego pomagiera. Oczywiście tamten koleś pewnie jest już na drugim końcu świata, ale to nieważne. Najważniejsze jest to, że Ricky wrobi w to Shannona. No wiesz, powie, że to on z nim tam działał, że to on zabił tych klientów. Kamery nagrały tylko ich w kominiarkach, więc nikt nie udowodni, że to nie był Shannon. Zresztą kto będzie chciał to podważać, widząc jego kartotekę z rozbojami. Jeśli to nie zadziała, to oskarżę ciebie o pobicie mnie i wtedy ty pójdziesz do poprawczaka, mi to bez różnicy. Pamiętaj, że mam wiele świadków na to, że ty mnie uderzyłaś pierwsza. Tatuś ci raczej nie pomoże kiedy usłyszy, że cały czas go oszukiwałaś.

         Genevieve zatkało. Nie wiedziała, co zrobić, nie potrafiła wydusić z siebie ani słowa. Po minucie odzyskała głos i wydobyła z siebie dwa zdania.

         - Po co mi to mówisz? Dlaczego tego jeszcze nie zrobiłaś?

         Cara zachichotała.

         - Tu właśnie pojawia się twoja rola. Otóż nic nie sprawi mi większej przyjemności, niż oglądanie twojego cierpienia. Jeśli zostawisz teraz Shannona i powiesz mu, że nigdy cię nie obchodził i takie tam, to was oszczędzę. Aha i jeszcze jedno – przyznasz się starym, że z nim byłaś. No wiesz, tak na wszelki wypadek, gdyby przyszło ci do głowy jeszcze się z nim kiedyś spotkać. Dopilnuję, żebyś to zrobiła. Masz go potraktować jak on mnie, całkowicie się od niego odciąć i opuścić. Nie myśl, że nie domyślę się, jak znów będziecie razem. Mam wszędzie swoje źródła i nawet nie mrugniesz, jak twój ojciec będzie zgarniał Shanna do więzienia. – Cara pomyślała o Tessie, która nie miała pojęcia o znajomości rudowłosej z jej przyjaciółką. Postanowiła jeszcze nie raz ją wykorzystać i wiedziała, że jeśli Gen zerwie z Shannonem, to Tessa jej o tym powie. - To samo tyczy się naszej pogawędki. Nie było jej, jasne? Zresztą nawet gdybyś mnie podała na policję, nic byś nie udowodniła, dlatego nawet nie próbuj. Masz na to czas do piątku. W sobotę chcę zobaczyć zdruzgotanego Shannona nad jeziorem, więc się postaraj.

         Gen pokiwała na znak, że się zgadza, choć w środku czuła, że rozpada się na tysiące kawałków. Nie wiedziała, że kogoś można aż tak nienawidzić. Miała ochotę zabić Caralyn gołymi rękami, rzucić się na nią i tym razem nie zostawić po sobie tylko zadrapań i siniaków.

         - Widzisz, jednak potrafimy się czasem dogadać. – Cara uśmiechnęła się sztucznie i zawołała swojego kuzyna.

         Dan rozwiązał sznury i powiedział, że odwiezie dziewczynę do domu. Gen nie miała ochoty z nim nigdzie jechać, ale Cara zmusiła ją, by się zgodziła. W trójkę jechali w ciszy w stronę Bossier City, po drodze wyrzucając przy chodniku Gen. Dziewczyna modliła się, by jej rodziców nie było w domu, bo nie chciała pokazywać się ze śladem na policzku.

         Tylko jej matka była w domu, ale odsypiała po nocnym dyżurze. Genevieve spojrzała na siebie w łazience – na rękach miała pręgi po sznurze oraz ranę po papierosie na wnętrzu dłoni, na twarzy zaś trzy podłużne zadrapania, choć nie były tak widoczne jak zaczerwieniona skóra. Kiedy się przebrała i przypudrowała twarz jedyne co było widać, to szkarłatny ślad.

         Gen położyła się na łóżku i miała ochotę się rozpłakać, ponieważ nic innego nie przychodziło jej do głowy. Czuła się równie bezsilna jak jeszcze godzinę temu, gdy siedziała przywiązana do krzesła w nieznanym jej miejscu. Nie miała żadnego wyboru, jeśli nie chciała trafić do ośrodka, albo wysłać Shannona do więzienia za coś, czego nie zrobił. Miała ochotę udusić Carę gołymi rękoma, ale to też nie wchodziło w grę. Zaczęła się zastanawiać, jak powie to chłopakowi i sprawi, by wypaść przekonywująco. Łzy spływały jej po policzkach, kiedy zadzwonił telefon. Natychmiast go odebrała, by nie zdążył obudzić matki.

         - Halo? – odezwała się po minucie, gdyż rozmówca milczał. Domyślała się, kto dzwoni. Shannon zawsze czekał na jej głos by upewnić się, że słuchawki nie podniosła Isabelle.

         - Wreszcie ty odbierasz. Dzwoniłem już trzy razy. – powiedział chłopak z pretensją.

         - Przepraszam, dopiero wróciłam ze szkoły. – odparła siląc się na normalny ton, ale on tego nie kupił.

         - Coś się stało? Masz dziwny głos.

         - Nie, wszystko w porządku.

         Shannon wciąż nie był pewien, czy dziewczyna mówi prawdę.

         - Zobaczymy się dzisiaj? Tak koło szóstej?

         Z jednej strony Genevieve chciała mieć to z głowy i powiedzieć chłopakowi, że wszystko skończone. Później jednak pomyślała, że ma czas do piątku i jeśli ma się do tego dnia z nim pożegnać na zawsze, to powinna wykorzystać te dni, które pozostały.

         - Jasne. – odparła i zaczęła rozmawiać z nim o spotkaniu.

         Kiedy wyszła z domu pod pretekstem pójścia do Tessy, jak zwykle podjechał po nią pod przystanek autobusowy. Dziewczyna starała się nie dać po sobie znać, że coś nie gra. Uśmiechała się i próbowała żartować, choć w rzeczywistości czuła się okropnie i miała ochotę gdzieś z nim uciec, byle daleko od Cary.

         - Co ci się stało w policzek? – zapytał Shannon gdy Genevieve wysiadła z auta i wreszcie dostrzegł tę stronę jej twarzy.

         - Za dużo różu. – odparła zmieszana.

         - Róż tak nie wygląda. – Shannon nie dał się nabrać. Zauważył niewielkie zadrapania, które go zaniepokoiły. – Kto cię uderzył? – stanął naprzeciwko niej i spojrzał głęboko w oczy, w których mimowolnie zbierały się łzy. Znajdowali się pod wesołym miasteczkiem niedaleko Bossier City.

         Genevieve postanowiła grać na zwłokę i nie pozwolić, by czegokolwiek się domyślił.

         - Moja mama. – dziewczyna powiedziała pierwsze, co przyszło jej do głowy. Wiedziała, że Shannon nic z tym nie zrobi, a gdyby oskarżyła kogoś innego, mógłby się nim zająć po swojemu. – Odpyskowałam jej i mnie uderzyła. Potem mnie przepraszała i obiecała, że już nigdy więcej tego nie zrobi. Nie chcę o tym rozmawiać, chodźmy już.

         Shannon przytulił Gen i zaczął gładzić ją po włosach jak małe dziecko, z czułością i współczuciem. Jego matka wiele razy go uderzyła gdy wracał nietrzeźwy do domu, ale w pełni rozumiał jej rozgoryczenie i desperację. Nigdy nie obwiniał ją o ani jeden wymierzony mu policzek. W przypadku Genevieve miał wątpliwości, by dziewczyna na to zasłużyła, ale postanowił się nie wtrącać w jej sprawy, skoro nie chciała drążyć tego tematu. Ucałował ją ze słabym uśmiechem, chcąc dodać dziewczynie otuchy. Genevieve odwzajemniła uśmiech, choć poczuła się jeszcze gorzej myśląc o tym, jak będzie musiała go opuścić.

         Dopiero w tej chwili uświadomiła sobie, że nie wytrzyma do piątku. Wiedziała, że każdy kolejny dzień tylko pogarsza sytuacje i tylko pozornie opóźnia to, co i tak jest nieuniknione. W dodatku gdyby miała zakończyć ich znajomość w piątek, to nie potrafiłaby pójść na bal.

         Genevieve nagle odepchnęła go od siebie. Spojrzał na nią zaskoczony, a ona pomyślała, że to chyba najtrudniejsza rola w jej życiu. Postanowiła myśleć o tym jak o przedstawieniu, zwykłej grze, bo tylko tak mogła powiedzieć wszystko wbrew sobie i swojemu sercu.

         - Nie mogę tak dłużej. – rzuciła, a Shannon stał zmieszany nie wiedząc, co się dzieje. – Przez ciebie wciąż kłócę się z rodzicami, straciłam kontakt z Tessą i wciąż robię jakieś głupie rzeczy, których potem żałuję. To wszystko nie jest tego warte. Ty nie jesteś tego wart. – powiedziała walcząc ze łzami, choć mogła je wytłumaczyć wzburzeniem i emocjami.

         Shannon nie wiedział, co powiedzieć. Zaczął się zastanawiać co zrobił źle i jak doszło do tego, że to ciepłe i miłe popołudnie zaczynało zamieniać się w koszmar. Wpatrywał się w drobną dziewczynę stojącą przed nim i szukał w niej czegokolwiek, co mogło by znaczyć, że żartuje bądź kłamie. Ona jednak patrzyła na niego tak pusto i obco, jak nigdy przedtem.

         Genevieve czuła, że wybuchnie czując na sobie jego spojrzenie. Z trudem patrzyła mu w oczy, ale kiedy wyobraziła sobie jak Shannon idzie przez nią do więzienia, od razu radziła sobie z tą sytuacją. Mijały minuty, a chłopak się nie odzywał. Gen postanowiła odwrócić się na pięcie i odejść, bo każda kolejna sekunda w jego towarzystwie doprowadzała ją do szaleństwa. Westchnęła głośno gdy poczuła jego dłoń na swoim nadgarstku i ponownie stanęła twarzą do niego.

         Shannon postanowił nie odpuścić tak łatwo. Genevieve za dużo dla niego znaczyła by tak po prostu pozwolić jej odejść. Wmówił sobie, że nie odjedzie, dopóki wszystkiego mu nie wyjaśni i wymyśli coś lepszego, niż kłótnie z rodzicami i Tessą. Wcześniej na nic się nie skarżyła i musiał upewnić się, że dziewczyna nie chce go zostawić tylko dlatego, że uderzyła ją matka. Uważał, że wszystko da się naprawić i nawet przysiągł sobie, iż zmieni się na lepsze tylko po to, by jej rodzice go polubili i postara się być miły dla Tessy. Wiedział, że zrobi dla niej wszystko, byle nie odchodziła teraz, kiedy dopuścił ją do siebie i otworzył się przed nią jak jeszcze nigdy przed żadną dziewczyną.

         - Wiem, że jesteś dobrą aktorką, ale nawet na ciebie coś mi tu nie gra. – rzekł chłopak próbując złapać się ostatniej deski ratunku, mając wciąż w sobie iskierkę nadziei na to, że to wszystko jest nieprawdą. – Powiedz mi, w czym rzecz. Poradzimy sobie z tym. Razem. Obiecuję.

         Dopiero gdy Shannon wypowiedział te słowa a ona zdała sobie sprawę, że już więcej go nie zobaczy uświadomiła sobie, co przez ten cały czas do niego czuła. Choć nie wiedziała wiele na temat miłości i wcześniej z nikim nie była, to teraz zrozumiała. Jeszcze nigdy w życiu nie czuła się tak dobrze w czyimś towarzystwie, tak pewnie i zarazem nieśmiało, mając poczucie, że może robić najbardziej ryzykowne rzeczy, ale wciąż być bezpieczna. Zrozumiała, że się w nim zakochała. A Cara chciała to wszystko zniszczyć i miała nad nią przewagę.

         - Już ci powiedziałam. – odparła i wyrwała się z jego uścisku.

         Pobiegła przed siebie ile sił w nogach, wtapiając się w tłum rozwrzeszczanych dzieciaków. Przykucnęła za kolorowym barakiem nawiedzonego domu i najzwyczajniej w świecie się rozpłakała. Shannon poczuł się, jakby dostał w twarz. Uderzył w drzwi swojego jeepa tak mocno, że powstało wgniecenie. Z bólem w ręce nieporównywalnym do tego, który czuł w środku, wsiadł do samochodu i z impetem odjechał, niemalże potrącając dziecko, które odłączyło się od matki.

***

         Tessa leżała na kanapie w salonie i malowała paznokcie błękitnym lakierem. Była w domu sama z bratem, który akurat teraz brał prysznic na górze. Kiedy usłyszała dźwięk dzwonka do drzwi, westchnęła niezadowolona. Ethan wrzasnął, by otworzyła, a ona starała się złapać klamkę tak, by nie zniszczyć sobie manicure. Gdy zobaczyła w progu znienawidzonego przez siebie chłopaka, miała ochotę zamknąć mu drzwi przed nosem. Jednak powód jego wizyty ciekawił ją na tyle, że tego nie zrobiła. Poza tym miała mu coś do powiedzenia.

         - Nie wiem jak po tym wszystkim masz czelność tu przychodzić! – wrzasnęła na niego, a Shannon spojrzał na nią obojętnie. Tak naprawdę nie do końca rozumiał, o czym mówiła, ale mało go to obchodziło. Tessa pomyślała, że cuchnie od niego jak z gorzelni.

         - Ethan chciał żebym przyszedł, jasne? Na pewno nie jestem tu dla ciebie.

         - Domyśliłam się, że nie do mnie. – parsknęła dziewczyna. – Ale skoro już tu jesteś, to musisz wiedzieć, że pożałujesz za to, co zrobiłeś Gen.

         Shannon spojrzał na nią zaskoczony. Zaczął zastanawiać się, co powiedziała jej przyjaciółka. Nie podejrzewał wcześniej, że Genevieve byłaby zdolna do zrobienia z niego tego najgorszego i przekręcenia wszystkiego na swoją korzyść.

         - Nie nadążam. Co takiego jej zrobiłem? – obruszył się chłopak.

         Tessa pomyślała, że albo jest głupi, albo próbuje udawać niewiniątko.

         - Zostawiłeś jej liścik w szafce i przygotowałeś jakąś wielką niespodziankę na którą miał zabrać ją twój kolega, a jak wróciła ze spotkania to była załamana i nie chciała nikogo widzieć… To chyba wystarczający dowód na to, że to przez ciebie jest w takim nastroju?

         Shannon stanął jak wryty nie wiedząc, o czym ona mówi.

         - Jaki liścik? Tessa przysięgam, że nic jej nie podrzucałem. Spotkałem się z nią, ale dopiero późnym popołudniem jak wróciła ze szkoły i tam powiedziała mi, że z nami koniec. – Shannon starał się nie pokazywać, jak bardzo poruszyło go to rozstanie.

         Tessa przyglądała się mu badawczo. Starała się dostrzec w nim jakiś fałsz, ale najwyraźniej chłopak mówił prawdę. Teraz to ona nic nie rozumiała.

         - W takim razie kto go tam wrzucił? I kto po nią przyjechał? – zaniepokoiła się dziewczyna.

         Ani Shannon, ani Tessa nie mieli najmniejszej ochoty razem pracować by dowiedzieć się, co tak naprawdę się wydarzyło. Dodatkowo przyjaciółce Gen pasowało to, że zerwała kontakt z Shannonem, ale nawet ona widząc jak cierpi miała ochotę jej pomóc, nawet jeśli oznaczałoby to powrót do tego faceta. Poczuła, że tak zrobiłaby najlepsza przyjaciółka i nie miała innego wyboru, jak razem z Shannonem pójść do Genevieve i wszystko wyjaśnić.