9. Down

         - Faktycznie, tu ich nie ma. – stwierdziła Isabelle niezadowolona. – Nie rozumiem tylko, po co tak się uniosłaś.

         Genevieve nie mogła uwierzyć, że Shannona nie ma pod łóżkiem. Odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się do matki nieśmiało, choć tak naprawdę miała ochotę podskoczyć do sufitu z radości, że jej sekret się nie wydał. Dziewczyna zaczęła zastanawiać się, gdzie w takim razie zniknął chłopak, ale postanowiła dalej kontynuować swoją grę przed matką.

         - Przepraszam, po prostu ostatnio jak sprzątałam to wszystko zamiotłam pod łóżko i nie chciałam, żebyś zobaczyła tego bałaganu... – powiedziała wybierając mniejsze zło.

         Isabelle pokręciła głową, ale najwyraźniej uwierzyła córce, nie widząc już nic podejrzanego, do czego mogła by się przyczepić.

         - No dobrze, posprzątaj to potem. Muszę już jechać do pracy, bo zawożę jeszcze Leanne do babci. Tata już pojechał, podobno to coś nagłego. – matka Genevieve przewróciła oczami. Nie znosiła, gdy jej mąż dostawał nagłe wezwania, a ona przez cały dzień musiała się o niego zamartwiać. Praca policjanta nie była bezpieczna, a tym bardziej gdy Rhys pracował w kryminalistyce. – Uważaj na siebie na tym rowerze. Kocham cię, pa.

         - Ja ciebie też, mamo. Pa. – odpowiedziała wesoło Genevieve, chcąc jak najszybciej pozbyć się mamy z pokoju.

         Gdy kobieta wyszła, dziewczyna poczekała jeszcze na schodach, aż Isabelle zatrzaśnie za sobą drzwi wejściowe. Kiedy już to zrobiła, Genny wróciła do pokoju i zaczęła się po nim rozglądać. Wyjrzała przez okno i spojrzała w dół – prócz kilku połamanych róż, nie było tam nikogo. Dziewczyna zaczęła podejrzewać, że może jakimś cudem Shannonowi udało się wyjść tylnymi drzwiami. Miała już zejść na dół, kiedy zauważyła, że jedna z długich do ziemi zasłon lekko się poruszyła, co nie mogło być wynikiem przeciągu.

         Dziewczyna energicznym ruchem szarpnęła za szarą kotarę w wielkie fioletowe kwiaty.

         Shannon uśmiechał się prześmiewczo, jak zwykle. Jego włosy były w nieładzie, ale w jakiś sposób dodawało mu to uroku. Genevieve pomyślała, że taka fryzura o wiele bardziej mu pasowała, ponieważ podkreślała to, jaki był – nieprzewidywalny i nieokrzesany. Chłopak przesmyknął obok niej i usiadł z powrotem do biurka, kontynuując jedzenie śniadania.

         - Jezu, już myślałem, że nigdy stąd nie pójdzie. – westchnął z pretensją w głosie.

         - Nieźle mnie nastraszyłeś. Myślałam, że jesteś pod łóżkiem. – Genevieve usiadła na łóżku i zaczęła zakładać buty.

         - Słyszałem twoje przerażenie w głosie. A podobno taka dobra z ciebie aktorka. – zaśmiał się kończąc ostatniego naleśnika. Uwielbiał się z nią droczyć, bo jego słowa zawsze prowokowały Gen do dalszej dyskusji. Tym razem trafił w jej czuły punkt, podważając jej talent aktorski. – Lepiej skup się na malowaniu, bo to wychodzi ci o wiele lepiej. – powiedział zerkając na rysunki i obrazy na ścianach.

         - Spanikowałam, okej? – Gen starała się nie dać mu do zrozumienia, że dotknęły ją jego słowa. – Poza tym przed moja matką nawet najlepszy aktor wypada słabo.

         Shannon nie chciał już brnąć w to dalej.

         - Masz szczęście, że dzisiaj nie mam godzin społecznych, bo mielibyśmy problem. – oznajmił wstając z miejsca.

         - Ty miałbyś problem.

         Chłopak znów się uśmiechnął, ale tym razem trochę inaczej. Lubił, gdy Genevieve przestawała w jego towarzystwie być nieśmiałą i grzeczną dziewczynką, kiedy potrafiła mu odpyskować i sprawiała wrażenie niedostępnej. Wiedział jednak, że nigdy nie powie tego na głos, bo samo przyznanie tego przed sobą było już dla niego trudne.

         Genevieve spojrzała na godzinę wyświetlaną przez budzik – do lekcji zostało dziesięć minut, a ona miała jechać rowerem, w dodatku z bólem nogi. Poczuła zawód, bo w tym roku liczyła na stuprocentową frekwencję, a nawet jedno małe spóźnienie mogło to zaprzepaścić.

         - Zawiozę cię do szkoły jeśli chcesz. – powiedział Shannon widząc, że dziewczyna spogląda ze zdenerwowaniem na zegarek.

         - Muszę jechać rowerem, jak będę wracać ze szkoły to ktoś może już być w domu. – odparła ze zdenerwowaniem, bo chciała już wyjść z domu i jakimś cudem zdążyć na chemię.

         - Wezmę twój rower do samochodu i zostawię go pod szkołą.

         Gen nie do końca wierzyła w bezinteresowność Shannona, ale była to lepsza opcja niż przejażdżka na rowerze z rozwaloną nogą w spódnicy do kolan. Nadal nie wiedziała, jak da radę wrócić dwukołowcem do domu w takim stroju, ale nie było już czasu na zmianę ubrania.

         - Dlaczego nagle jesteś taki chętny do pomocy? – zapytała Gen siedząc już w jego jeepie. Chłopak przekręcił kluczyk w stacyjce i spojrzał na nią rozbawiony.

         - Masz po prostu szczęście, że Isabelle robi dobre naleśniki.

         Dziewczyna nie kupiła tego wytłumaczenia, ale nie mogła znaleźć innego. Postanowiła dalej nie drążyć tego tematu i spokojnie dojechać do szkoły słuchając w radiu prognozy pogody. Miało być nadal gorąco jak w piekle, a po południu, kiedy miała wracać rowerem do domu, jeszcze cieplej.

         Pod budynkiem szkoły Shannon zaczął wyjmować z bagażnika jej czerwony rower. Genevieve miała wrażenie, że wszyscy podjeżdżający pod szkołę wpatrują się w nią i Shannona. Jason stał na parkingu i popisywał się przed kolegami swoim najnowszym motorem, co tylko rozbawiło dziewczynę. Przypomniało jej się, jak wczoraj pędziła z Shannonem jego Yamahą, którą „zagadkowo” skradziono. Jason patrzył teraz na nią i jej towarzysza z odrazą, ale gdy napotkał groźne spojrzenie Shannona, natychmiast odwrócił wzrok do swojego kolegi z drużyny futbolowej.

         - No dobra, biegnij już na lekcję. Zostawię ci rower przed dziedzińcem.

         Przed szkolnym dziedzińcem znajdowało się ogrodzone siatką miejsce na rowery. Genevieve miała przy sobie kluczyk do zabezpieczenia roweru przed kradzieżą, a zapasowy dała Shannonowi by przypiął go do stojaka. Pomyślała, że to bardzo lekkomyślne powierzać złodziejowi motoru swój rower, ale nie podejrzewała, by Shannon się na niego pokusił. Wiedział, że byłby podejrzanym numer jeden.

         W ostatniej chwili dziewczyna zdążyła na chemię. Pomimo, że w szkole była trochę przed czasem, to przez utykanie droga do klasy zajęła jej nieco dłużej, niż zazwyczaj. Tessa stanęła obok niej przy stole, patrząc na swoją koleżankę z przepraszającą miną.

         - Mogę tu usiąść? – zapytała.

         Genevieve nie miała innego wyboru, dlatego przytaknęła. Wszyscy byli już w parach, a ona nie mogła sama robić doświadczenia. Przez chwilę dziewczyny siedziały w ciszy, słuchając tylko nauczycielki w podeszłym wieku o nazwisku McFadden. Kobieta opowiadała im o doświadczeniu, ale Gen zbytnio nie skupiała się na jej słowach.

         - Johanna mówiła mi, że przyjechałaś z Shannonem do szkoły. – powiedziała nagle szeptem Tessa z nieobecnym spojrzeniem wbitym w probówkę na stole.

         - Jo nie powinno to interesować. A ty, masz z tym problem? – Gen zapytała ostro, wciąż gniewając się na przyjaciółkę.

         Tessa pomyślała, że owszem, ma z tym problem. Wiedziała jednak, że jeśli powie to Gen, tylko pogorszy ich stosunki, dlatego postanowiła udawać, iż nie ma nic przeciwko chłopakowi.

         - Nie, tak tylko mówię. W sumie to wszystko mi jedno, z kim się spotykasz. Skoro ci się podoba, to nic mi do tego. – Tessa kłamała jak z nut, ale chciała pogodzić się z Gen. Pomyślała, że znajdzie sposób by pozbyć się tego chłopaka, ale do tego musiała z powrotem zyskać przyjaźń i zaufanie Genevieve.

         Gen spojrzała na nią podejrzliwie. Nie do końca wierzyła w tę nagłą zmianę nastawienia Tessy do Shannona, ale musiała przyznać, że brakowało jej Tessy, bo tak naprawdę z nikim innym tak dobrze się nie dogadywała. Postanowiła dać jej jeszcze jedną szansę, ponieważ nigdy wcześniej przyjaciółka jej nie okłamała.

         - Nie spotykam się z nim, tylko zawiózł mnie do szkoły… to długa historia. – Genevieve przypomniała sobie wczorajszą noc i uśmiechnęła się lekko sama do siebie, na szczęście Tessa tego nie wychwyciła.

         -Ale ci się podoba. – Tessa zauważyła, że Genevieve nie zaprzeczyła.

         Dziewczyna spojrzała na przyjaciółkę. Dobrze ją znała i wiedziała, kiedy ktoś przypadł jej do gustu, a kiedy nie. Cieszyła się, że wreszcie może porozmawiać z Tessą na temat Shannona nie wywołując przy tym kłótni.

         - Może trochę. – przyznała Gen z zażenowaniem. Sama zaczęła zastanawiać się, czy „trochę” w rzeczywistości nie jest sporym niedopowiedzeniem. – Ale naprawdę, nie spotykamy się.

         - Ale chciałabyś? – drążyła Tessa z udawanym podekscytowaniem.

         Genevieve zastanowiła się chwilę, ale jej przemyślenia przerwała nauczycielka, która kazała wykonać im doświadczenie.

***

         Po powrocie do pustego domu, Shannon zaczął zastanawiać się, co ze sobą zrobić. Wykąpał się, przebrał i zjadł drugie śniadanie, po czym postanowił zadzwonić do Luke’a i zapytać, czy wszystko z nim w porządku po tym wypadku na motorze. Chłopak nie odbierał, dlatego następnym numerem, jaki wykręcił był numer Monique. Ta także nie podniosła słuchawki.

         Shannon zaczął się niepokoić. Wsiadł do auta i ruszył do Keithville, gdzie znajdował się warsztat, w którym pracował jego przyjaciel. Po niecałych trzydziestu minutach drogi znalazł się wreszcie pod niewielkim, szarym budynkiem warsztatu. Przeszedł przez duże drzwi i od razu zobaczył Blake’a, który zaglądał właśnie pod maskę niebieskiej Hondy. Był ubrany w czerwone ogrodniczki, a pot spływał mu po umięśnionych ramionach i brązowych, krótko ściętych włosach. Nic dziwnego, ciężko pracował w warsztacie swojego wujka, a w dodatku w środku było jeszcze cieplej, niż na zewnątrz.

         - Siema, Blake. – rzucił Shannon rozglądając się po pomieszczeniu z mnóstwem narzędzi, maszyn i pojazdów. Nigdzie jednak nie było Luke’a.  

         Blake odsunął się od Hondy i spojrzał na kumpla. Nie przyjaźnił się z Shannonem tak jak Luke, bo nie znali się aż tak długo. Tak naprawdę poznał go dzięki swojemu współpracownikowi, który zabrał go raz na wyścigi. Spodobały mu się na tyle, że zaczął tam chodzić regularnie i się ścigać. Tam właśnie Luke zapoznał go z Shannonem, miało to miejsce z jakieś dwa lata temu. Natomiast Luke i Shann znali się już o wiele wcześniej, właściwie od podstawówki byli najlepszymi przyjaciółmi.

         - Cześć. – rzucił posępnie Blake.

         - Nie wiesz może jak tam Luke? Próbowałem się do niego dodzwonić, ale nie odbierał, tak samo Monique. A ty miałeś mieć dzisiaj wolne.

         Blake wytarł dłonie w szmatkę leżącą na blacie z narzędziami i podszedł bliżej do chłopaka. Już jego wizyta tutaj go zdziwiła, ale teraz wiedział już, czym była spowodowana.

         - Luke’a tu nie ma, dlatego ja musiałem przyjść, mój wujek wyjechał.

         Shannon zaczął podejrzewać, że może jego przyjaciel jest jednak w szpitalu i to coś poważniejszego. Wiedział, że nawet ze złamaną ręką Luke przyszedłby do pracy. Nie był typem lenia i łatwo nie odpuszczał.

         - W takim razie gdzie jest? Nie mów mi, że coś sobie wczoraj złamał…

         Blake głośno westchnął.

         - Nie zapiął wczoraj kasku. Przy upadku mu spadł z głowy i… - chłopak spuścił wzrok, a Shannon zaczął się już naprawdę denerwować. Nie mógł uwierzyć, że jego przyjaciel był na tyle nieodpowiedzialny, by nie zapiąć kasku. W takich sprawach zazwyczaj był dokładny.

         - Coś sobie zrobił? To coś poważnego?

         Blake dotknął ramienia Shannona, ponieważ poczuł, że może go to jakimś cudem podnieść na duchu, bądź złagodzić jego gniew.

         - Shannon, Luke nie żyje.

***

         Genevieve starała się jak najszybciej dojść do sali teatralnej, ale utykając nie było to łatwe. Gdy Tessa zapytała ją, co się stało, dziewczyna powiedziała, że spadła ze schodów. Nie chciała mówić jej o wyścigach, ponieważ dało by to jej kolejny powód do nagonki na Shannona.

         Na scenie stał już Jason i reszta aktorów. Wszyscy czekali tylko na nią. Pani Brown tłumaczyła coś do Courtney, która wskazywała jej jakiś fragment w książce. Nie mogły się jednak dokładnie usłyszeć, ponieważ Johanna ćwiczyła na pianinie podkłady do przedstawienia. Keith i Tyler patrzyli w stronę Courtney i zawzięcie o czymś dyskutowali, podśmiechując się lekko.

         - Już jestem, przepraszam za spóźnienie, ale musiałam zejść tu z drugiego piętra. – powiedziała pospiesznie Genevieve wchodząc do sali zdyszana.

         - Najwyższa pora! – westchnęła Courtney jakby czekała na nią całą wieczność, a nie kilka minut.

         Gen zignorowała dziewczynę i kulejąc weszła na scenę. Stanęła obok pianina, a nauczycielka podeszła do niej patrząc na jej nogę.

         - Co ci się stało dziecko? – zapytała zmartwiona spuszczając na nos swoje czarne okulary. Siwe włosy jak zwykle miała w ogromnych lokach, które upięła z tyłu kolorową klamrą. Była to kobieta w podeszłym wieku, na emeryturze postanowiła dorabiać sobie przygotowując przedstawienia i szkolne uroczystości.

         - Spadłam z roweru. – powiedziała Genevieve pospiesznie, a kobieta podrapała się po głowie.

         - Możesz normalnie chodzić?

         - Nie bardzo. Trochę utykam. – odparła Genevieve zgodnie z prawdą, bo tego nie dało się ukryć. Kiedy starała się iść normalnie, czuła ból i automatycznie znów kulała.

         Pani Brown westchnęła głęboko, a Gen wiedziała już, co chce powiedzieć. Courtney też to rozszyfrowała, ponieważ zaczęła uśmiechać się prowokująco i stanęła ze skrzyżowanymi rękami czekając tylko, aż starsza kobieta powie upragnione słowa.

         - W takim razie nie możesz zagrać w przedstawieniu, przykro mi.

         Genevieve starała się udawać, że ją to nie obeszło i przytaknęła. Dopiero kiedy wyszła z sali łzy zaczęły płynąć jej po twarzy.

         Powrót do domu kosztował ją trochę bólu, ale z dużym wysiłkiem dała sobie radę. Od razu pobiegła do swojego pokoju i nie wychodziła z niego do wieczora, cały czas płacząc w poduszkę albo malując ze złością abstrakcyjne obrazy. Wcześniej myślała, że nie zależało jej na przedstawieniu, ale kiedy już wyrzucono ją z obsady i to z takiego powodu, uświadomiła sobie, jak bardzo się myliła. W dodatku gdy pomyślała, że jej rolę dostanie Courtney, wściekała się jeszcze bardziej.

         Powiedziała rodzicom, co się stało, dlatego dali jej spokój. Jej matka weszła do pokoju tylko raz by oznajmić jej, że znów jedzie do pracy i Jared przyszedł by zająć się Leanne. Kazała jej też wynieść śmieci, ponieważ nie zrobiła tego w południe. Godzinę po wyjściu matki Genevieve zeszła na dół by spełnić jej prośbę. Przywitała się z Jaredem, który siedział na kanapie z Leanne i oglądał z nią jakąś kreskówkę dla małych dzieci. Rozbawiło ją trochę to, że śmiał się z bajki tak samo jak jej mała siostra. Na chwilę ten widok poprawił jej humor.

         - Z czego się śmiejesz? – zapytał Jared zauważając jak dziewczyna uśmiecha się idąc z workiem na śmieci.

         - Z tego, że cię to bawi bardziej niż Lee.

         Jared uśmiechnął się jeszcze szerzej.

         - Oj przestań, to całkiem fajna kreskówka. Niektóre rzeczy są śmieszne. A tak w ogóle, to jak było wczoraj na wyścigach?

         Genevieve zdziwiła się, że Jared pyta o to ją, a nie swojego brata.

         - Shannon nic ci nie chciał powiedzieć?

         - W ogóle się z nim dzisiaj nie widziałem. Nie wiem, gdzie spędził dzisiaj noc, ale wróciłem do domu w południe i do teraz nie było go w domu. Może już wrócił, nie mam pojęcia.

         Gen starała się nie zrobić czerwona. Postanowiła nie mówić, że jego brat spał dzisiaj u niej w domu, w dodatku pod jej łóżkiem.

         - Było całkiem okej, nie licząc mojej nogi, która trochę ucierpiała. Idę wynieść śmieci i zobaczę, czy Shannon już wrócił.

         Genevieve wyszła na dwór i wrzuciła worek do kubła przy płocie. Była ciemna i ciepła noc, ale na ulicy nie było za dużo ludzi. Ktoś akurat przechodził z psem, a jeden facet biegał w swoich sportowych ciuchach. Gen postanowiła przejść na drugą stronę ulicy i zobaczyć, czy auto Shannona stoi na podjeździe. Nie było go tam, ale garaż był zamknięty. Przez okno w salonie widziała, że pali się tam światło, więc dziewczyna postanowiła zapukać do drzwi.

         Słyszała muzykę dobiegającą z wnętrza domu i pukała jeszcze kilka razy, ale nikt nie otwierał. W końcu jednak usłyszała głośne „otwarte!”, więc niepewnie weszła do środka.

         Shannon siedział na kanapie, pochylony do stolika na którym było rozrzuconych mnóstwo rzeczy. Była tam do połowy pusta butelka taniej wódki, puszki coca-coli, papierosy i Bóg wie co jeszcze. Genevieve nie przyglądała się za bardzo stolikowi, ale samemu Shannonowi. Miał podkrążone, czerwone oczy i kiwał się na kanapie w tę i z powrotem, nie zwracając nawet uwagi, że ktoś wszedł do salonu. Palił papierosa i strzepywał popiół na dywan.

         - Shannon? – rzuciła Genevieve, by chłopak zwrócił na nią uwagę. Niechętnie odwrócił na nią wzrok i spojrzał zmęczonym wzrokiem.

         - Czego chcesz? – odparł ostro, co zbiło Gen z pantałyku.

         - Coś się stało? Jared pytał się, czy jesteś w domu…

         - Nic się nie stało. – wyciągnął kolejnego papierosa, poprzedniego gasząc w popielniczce gdzieś na końcu stolika. W pokoju unosił się gęsty papierosowy dym. – Coś jeszcze?

         Gen nie mogła znieść jego zachowania. Nie mogła pojąć, dlaczego chłopak znów się tak zachowuje. Chciała zrzucić winę na alkohol stojący na stole, ale to nie było żadne wyjaśnienie.

         - Przez twoje głupie wyścigi wyrzucili mnie z przedstawienia. – powiedziała nagle z pretensją czując, że musi kogoś obarczyć winą. Gdyby chłopak nie był dla niej niemiły, nigdy by tak nie postąpiła, ale postanowiła odpłacić mu jakoś za jego postawę.

         - Gówno mnie to obchodzi. – rzucił patrząc jej prosto w oczy, po czym odwrócił wzrok powracając nim do stolika. Odsunął kilka gazet i puszek, które wcześniej zasłaniały Genevieve widok.

         Na stole widniały trzy białe linie wykonane z proszku. Shannon chwycił ze stołu banknot dziesięciodolarowy i zwinął go w rulonik. Genevieve przyglądała się z niedowierzaniem całemu temu procesowi. Shannon w końcu wciągnął nosem jedną z kresek przez zwinięty banknot i z lekkim uśmiechem pociągnął mocniej nosem. Dziewczyna zaczęła zastanawiać się, ile kresek już tak wciągnął, zanim się pojawiła.

         - Nie wierzę w to. – powiedziała Gen sama do siebie, a on nadal nie zwracał na dziewczynę uwagi i zabierał się za kolejną porcję narkotyku. – Pieprzony idiota.

         Genevieve wybiegła z jego domu przyłapując się na tym, że zaczyna zbierać się jej na płacz. Nie mogła zrozumieć, jak może płakać przez takiego dupka. Wszelkie nadzieje na to, że może faktycznie zmienić jego stare nawyki zniknęły. Postanowiła już nigdy więcej się do niego nie odezwać, bo to tylko przynosiło jej ból – zarówno fizyczny, jak i psychiczny. Wróciła do domu i pobiegła prosto do pokoju, nie informując Jareda o tym, co się stało. Nie chciała by chłopak widział, że płacze.

***

         Następnego dnia z powodu testów próbnych ostatnich klas lekcje się nie odbywały. Tessa namówiła Genevieve na wspólne zakupy, a ta zgodziła się, bo pomyślała że to dobry sposób na odbudowanie ich przyjaźni i zapomnienie o ostatnich przykrościach. Ethan zawiózł je po drodze do Shreveport i zostawił pod niedawno odnowionym St Vincent Mall.

         Po skończonych zakupach dziewczyny śmiejąc się spacerowały wzdłuż Southern Avenue jedząc owocowe lody w wafelkach. Mijały właśnie mały, biały dom, kiedy ktoś z werandy wykrzyczał imię Genevieve. Dziewczyna odruchowo odwróciła się i zobaczyła, jak po podjeździe biegnie do niej znajoma blondynka.

         - Znasz ją? – zapytała zaskoczona Tessa mierząc nieznajomą wzrokiem.

         - Hej, Skye. – powiedziała Gen do dziewczyny stojącej teraz przed nimi. – To moja przyjaciółka.

         - Tessa. – powiedziała niechętnie dziewczyna.

         - Skye.

         Dziewczyny przywitały się siląc się na sztuczną uprzejmość. Skye wyglądała na zmęczoną, błyszczące blond włosy związała w niesforny kucyk, a bez makijażu wyglądała teraz młodziej niż na wyścigach.

         - Mieszkasz tutaj? – Genevieve wskazała na mały, biały dom. Wyglądał na zadbany i przytulny.

         - Tak. Jest u mnie właśnie Monique, szłam do sklepu po coś do jedzenia. Jest z nią trochę kiepsko i boję się zostawiać ją samą na dłużej. – powiedziała posępnie. Genevieve pomyślała, że Monique czuje się źle z powodu ciąży, dlatego nie zmartwiła ją za bardzo ta wiadomość. – W sumie jej się nie dziwię, wszystkich nas to dotknęło. A jak trzyma się Shannon?

         Gen pomyślała przez chwilę o wczorajszej wizycie w domu chłopaka i aż się wzdrygnęła. Nie, nic co związane z Shannonem już ją nie obchodziło.

         - Nie wiem, ostatnio z nim nie gadałam. – powiedziała wymijająco, czując na sobie spojrzenie Tessy.

         Skye spojrzała na nią zdziwiona, ale nie miała tego za złe dziewczynie. W końcu nie wiedziała, jak długo przyjaźni się z chłopakiem, albo czy w ogóle coś ich łączy. Widziała ich razem tylko raz na wyścigach.

         - Z pewnością mu trudno, w końcu Luke był jego najlepszym przyjacielem. To takie smutne. Próbowałam się do niego dodzwonić, ale nie odbierał. Blake mówił mi, że powiedział mu wczoraj w warsztacie o jego śmierci. Słyszałam, że nie przyjął tego zbyt dobrze. Gdybyś go gdzieś widziała to powiedz mu, że zawsze może ze mną pogadać, okej? Chociaż nie wiem czy to dobry pomysł by przyjeżdżał tutaj, kiedy jest u mnie Monique. Obwinia go i Sloan za to, co się stało i zabroniła im przychodzić na pogrzeb. Ale spokojnie, jakoś ją przekonam, to też możesz mu powiedzieć.

         Genevieve zatkało. Nagle uświadomiła sobie, że zamiast podnieść Shannona na duchu, jeszcze bardziej go dobiła. Poczuła się okropnie i chciała jak najszybciej znaleźć chłopaka, aby wszystko naprawić i mu pomóc.