8. Beneath

         Kiedy jeep Shannona stanął pomiędzy motorami, Monique niemalże wyskoczyła z auta. Pobiegła prosto do swojego chłopaka, ale kilka osób odciągnęło ją na bok. Genevieve trochę utykając także podeszła bliżej, ale gdy tylko zobaczyła jak Luke leży bez ruchu w rowie, natychmiast się cofnęła i ukryła twarz w dłoniach. Shannon przecisnął się z drugiej strony między tłumem i widząc swojego przyjaciela w takim stanie natychmiast zbliżył się do niego, sprawdzając puls. Ledwo go wyczuł, ale wykrzyczał do tłumu, by ktoś wezwał pomoc. Sloan siedziała na poboczu trzymając się za krwawiącą rękę, jednakże nie wyglądało na to, by stało jej się coś poważnego. Cara kucała nad nią pocieszając przyjaciółkę. Obie z przerażeniem patrzyły raz na poturbowanego chłopaka, raz na jego ciężarną dziewczynę, która cały czas krzyczała jego imię i szarpała się, by do niego dojść, ale dla jej dobra ludzie odciągali ją do tyłu.

         Shannon wdrapał się z powrotem na ulicę i pociągnął Genevieve za rękę tak, by się odwróciła, po czym kazał jej wsiąść do auta. Dziewczyna posłuchała go, ale zdziwiło ją, że w takiej sytuacji chłopak chce tak po prostu odjechać. Za samochodem podążały jeszcze dwa motory, które tak jak on zjechały z powrotem na pole, gdzie wszyscy spotkali się na początku.

         - Zostań w samochodzie. – polecił zdenerwowany Shannon i pospiesznie opuścił pojazd.

         Genevieve obserwowała, dokąd pobiegł. Okrążył rząd samochodów, po czym zatrzymał się pod większym busem z nazwą jakiejś firmy od przeprowadzek. Otworzył drzwi od pojazdu i mężczyźni zaczęli chować do niego swoje motory. Gen podejrzewała, że nie tylko jego był kradziony i przed przyjazdem służb ratowniczych trzeba było pozbyć się wszelkich dowodów. Kiedy wszystkie motory znajdowały się już w środku, umięśniony mężczyzna wsiadł do busa i odjechał. Zaraz po nim do innego auta wsiadł drugi, młodszy chłopak, a Shannon wrócił do jeepa i uruchomił silnik, po czym cały roztrzęsiony wyruszył w drogę powrotną.

         W samochodzie panowało milczenie. Gen nie mogła znieść takiego napięcia. Shannon prowadził jeszcze bardziej chaotycznie, a ręce drżały mu na kierownicy. W dodatku dziewczyna spojrzała teraz na swoją zakrwawioną ranę i niemalże natychmiast tego pożałowała. Wyglądała strasznie i zaczęła ją piec jeszcze bardziej. Nie mogła się powstrzymać i syknęła z bólu.

         Shannon spojrzał na jej nogę i gwałtownie zjechał na pobocze. Znaleźli się na parkingu jakiegoś przydrożnego baru, który był niemalże pusty. Shannon stanął w poprzek zajmując dwa miejsca parkingowe, co było dla dziewczyny dziwne. Przez chwilę pomyślała, ze chłopak zatrzymał się tu, by się napić i natychmiast chciała zaprotestować, gdy tylko wysiadł z jeepa. Obszedł go naokoło i otworzył drzwi z jej strony. Latarnia wyraźnie oświetlała jego zmęczoną twarz.

         - Usiądź bokiem na fotelu. – powiedział despotycznie, a Genevieve wykonała jego polecenie i usiadła tak, że nogi zwisały jej przez otwarte drzwi.

         Shannon nachylił się nad nią niebezpiecznie blisko, chcąc wyjąć coś ze schowka. Dziewczyna czuła jego oddech na ramieniu i dostała od tego gęsiej skórki. Szybko jednak jej uwagę odwrócił przeszywający ból nad kolanem i walczyła ze sobą, by znów nie patrzeć na ranę. Zaciskała zęby, byle nie krzyknąć, ale czuła, że długo tak nie wytrzyma.

         Chłopak znalazł w schowku apteczkę i położył ją na masce jeepa. Spojrzał na nogę Genevieve i aż się wzdrygnął – nie wyglądała za dobrze, ale też nie była zbyt głęboka. Sączyła się z niej krew, jednakże na szczęście niezbyt obficie. Największym problemem był odłamek szkła wbity w ranę, który musiał leżeć gdzieś na ulicy. W swoim życiu Shannon widział już gorsze urazy, dlatego wiedział, co robić. Genevieve spojrzała na niego nieco zmieszana, bo nic nie mówił, a ona także nie miała pomysłu, co powiedzieć.

         - Muszę trochę mocniej rozerwać te spodnie. – powiedział do niej niepewny, jakby pytał o jej zgodę.

         Dziewczyna spojrzała na swoje legginsy – były tylko trochę rozdarte w miejscu, gdzie przejechała nogą po asfalcie, ale i tak nie nadawały się już do noszenia, więc było jej wszystko jedno. Pokiwała głową na znak, że nie ma nic przeciwko, a Shannon chwycił za rąbki dziury i szybkim ruchem sprawił, że zrobiła się jeszcze większa, odsłaniając większą część ciała. Teraz jedna nogawka była długa, a druga ledwo zasłaniała jej udo. Genevieve była trochę zawstydzona, gdy Shannon opatrywał jej ranę, ale jednocześnie była mu wdzięczna, że się nią zaopiekował, a nie zostawił jak Luke'a.

         Kiedy Shannon wyjął z apteczki wodę utlenioną, Gen już wiedziała, że zacznie boleć jeszcze bardziej. Zacisnęła dłonie na fotelu i postanowiła skupić się na Shannonie, byle nie patrzeć na swoją nogę i zapomnieć choć odrobinę o bólu. Chłopak odgarnął kosmyk włosów za ucho i nachylił się nad dziewczyną. Spojrzał w jej szklane oczy i niepewnie chwycił ją za nogę, by przy przemywaniu rany nią nie ruszyła. Złapał ją w miejscu, gdzie miała teraz odsłoniętą skórę, a jego dotyk w dziwny sposób koił jej ból niczym lek przeciwbólowy. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, ale kiedy Shannon polał obrażenie wodą dziewczyna mimowolnie zacisnęła powieki z których popłynęły łzy i syknęła. Woda zaczęła się burzyć, a on sprawnym ruchem usunął kawałek szkła.

         Shannon był zaskoczony, że Genevieve dopiero teraz się popłakała. Nigdy nie podejrzewałby, że pomimo takiego urazu byłaby w stanie wsiąść z powrotem na motor bez chwili zawahania. Później także nie narzekała, nie oczekiwała nawet pomocy. Musiał sam przed sobą przyznać, że jej zachowanie mu zaimponowało i teraz nie miał już wątpliwości co do tego, że Gen nie jest tylko niewinną, kruchą dziewczynką.

         Chłopak zwinnie opatrzył jej ranę, a ona otarła łzy wierzchem dłoni. Wciąż czuła pieczenie, ale nie było już tak dokuczliwe jak na początku, kiedy szkło ciągle ją kuło.

         - Dziękuję. – powiedziała Genevieve, kiedy Shannon skończył już swoją pracę i znów schylał się nad nią, by schować apteczkę do schowka.

         Ich spojrzenia się skrzyżowały, a twarze dzieliły centymetry. Gen poczuła między nimi napięcie i znów miała poczucie, że bicie jej serca przyspiesza. Wydawało jej się, że ta chwila przeciąga się w nieskończoność.  Genevieve zaczęła zastanawiać się, jaki właściwie kolor mają jego oczy. Zauważyła, że wszystko zależało od jego nastroju, raz były zielone, raz piwne, czasem zdawały się być też ciemniejsze lub jaśniejsze. Teraz dwa kolory pomieszały się w jeden i błyszczały w świetle latarni, spoglądając w jej niebiesko-zielone tęczówki.

         - Nie ma za co. – odparł chłopak, jakby nagle przypomniał sobie jej słowa.

         Shannon odwrócił wzrok i odsunął się od dziewczyny. Skorcił się w myślach, że to zrobił, ale w tamtej chwili wydawało mu się to słuszne. Genevieve dopiero teraz zauważyła, że cały ten czas wstrzymywała oddech. Usiadła z powrotem na wprost do szyby i zamknęła drzwi, a on wrócił na miejsce kierowcy. Włączył radio, gdzie męski głos ogłaszał, że jakiś artysta wydał nowy album. Z impetem wyjechał z powrotem na drogę, wymuszając pierwszeństwo.

         - Mam nadzieję, że z Luke z tego wyjdzie. – powiedziała Genevieve po kilku minutach niezręcznej ciszy. Shannon udawał, iż koncentruje się na drodze, byle na nią nie patrzeć i nie dać po sobie poznać, że martwi się o przyjaciela.

         - Nie raz już coś takiego się zdarzało, na pewno nic mu nie będzie. – odparł Shannon, a w jego głosie Genevieve dostrzegła nutę zwątpienia.

         - Dlaczego stamtąd odjechaliśmy?

         Shannon głośno westchnął.

         - Bo za dużo ludzi przyciąga podejrzenia policji, a wyścigi nie są legalne. Poza tym niewiele byśmy tam nie pomogli, a ciebie trzeba jak najszybciej odwieźć do domu. – powiedział beznamiętnie i agresywnie uderzył w radio, by zmienić stację. Irytowała go dyskotekowa piosenka, którą właśnie zaczęła brzmieć w głośnikach. Teraz damski głos śpiewał „you’re in love..”, a Shannon usłyszawszy te słowa jeszcze raz wcisnął przycisk służący do wyszukania innej stacji. Zostawił radio w spokoju dopiero gdy usłyszał znajomą piosenkę R.E.M. Losing My Religion.

         Genevieve zaczęła zastanawiać się, jak dostanie się o tej porze do domu. Wcześniej starała się odsunąć od siebie tę myśl, ale teraz pomyślała, że wreszcie przyszedł czas, aby wreszcie ustalić jakiś plan. Starała się na coś wpaść, ale nic mądrego nie przychodziło jej do głowy, a ból nogi dekoncentrował ją jeszcze bardziej niż chaotyczna jazda Shannona.

         Zaczął jechać spokojniej dopiero, gdy znaleźli się na ich ulicy. Shannon zatrzymał się niedaleko swojego domu. Powiedział, aby została na chwilę w środku, a sam poszedł sprawdzić czy jakiś samochód znajduje się na podjeździe pod domem Gen. Nie musiał podchodzić zbyt blisko, ponieważ jej ojciec jak zwykle zaparkował swoje czarne auto pod ogrodzeniem na krawędzi chodnika. Na podjeździe jednak nie było auta jej matki, co dla Shannona trochę ułatwiało zadanie. Światła w całym domu były zgaszone gdy chłopak obchodził go dookoła przeskoczywszy przez bramę. Nie był do końca pewien, który pokój jest Genevieve, ale miał już gotowy plan jak dostanie się do niego nie robiąc przy tym hałasu.

         Wrócił do auta i pomógł jej z niego wysiąść, podając jej rękę. Dziewczyna wyszła z samochodu z wyraźnym bólem malującym się na twarzy i stanęła z nim na chodniku. Było już późno, a na ulicy nie było żywej duszy.

         - Które okno jest od twojego pokoju? – zapytał Shannon by upewnić się, że jego plan może wypalić.

         - Jak obejdziesz dom z prawej strony, to pierwsze okno po lewej na górze. – odparła zaniepokojona, bo planowała dostać się do domu drzwiami, a nie oknem.

         - Okej, w takim razie powinno się udać. – powiedział Shannon tajemniczo, w głowie mając już wszystko dokładnie ustalone. Kiedy zobaczył przestraszoną minę Genevieve, postanowił wytłumaczyć jej plan działania. – Pod oknem masz kraty z różami. Wespniesz się po nich i wejdziesz przez okno do pokoju.

         Genevieve była przerażona. Nigdy nie pomyślałaby, że będzie próbowała włamać się do własnego domu.

         - Nie pomyślałeś o jednym. – powiedziała dziewczyna wskazując swoją nogę. – Ledwo chodzę, a ty oczekujesz żebym z tą nogą wspięła się po kratkach do róż? Poza tym one kończą się sporo przed moim oknem.

         Shannon zastanowił się chwilę.

         - Nie ma innego wyjścia. Pomogę ci wejść, dasz radę. Jedyne co musisz zrobić to być cicho, żeby twój ojciec nie usłyszał i w miarę szybka, bo nie wiadomo kiedy wróci twoja matka.

         W tej chwili Gen wolałaby już przyznać się, że wymknęła się z domu i wejść do domu jak człowiek. Pomyślała jednak o konsekwencjach i od razu stwierdziła, iż plan Shannona nie jest jednak aż tak beznadziejny.

         Tak jak myślała, przez jej nogę było jeszcze trudniej zrealizować założenia Shannona. Genevieve miała już problem z przeskoczeniem niskiego ogrodzenia, a co dopiero z wdrapaniem się na drewniane podpory do kwiatów. Shannon chwycił Gen w pasie i podsadził, by już na starcie była trochę wyżej. Kiedy musiała się już sama wdrapywać, ostrożnie stawiała stopy i przeklinała się w duchu, że nie założyła dziś trampek. Co jakiś czas natykała się na róże, których starała się nie zniszczyć, ale musiała też uważać na kolce, które nie raz wbiły się jej w rękę. Zaciskała zęby by nie wydać z siebie żadnego dźwięku, choć miała ochotę krzyczeć z bólu. Shannon wspinał się zaraz za nią i dziewczyna zaczęła obawiać się, czy drewniana konstrukcja wytrzyma taki ciężar. Zaczęła się niebezpiecznie chwiać, ale Genevieve nie mogła się odezwać, bo musieli być bardzo cicho. Na szczęście Shannon sam to zauważył i zaczął wspinać się po kratce obok, która nie była połączona z tamtą.

         Kiedy była już wysoko, pod jej stopą złamała się jedna z obluzowanych małych kratek. Prawie już krzyknęła, ale Shannon złapał ją z tyłu za biodra i szepnął, by była cicho. Dziewczynę znów skrępował jego dotyk, ale postanowiła się nie dekoncentrować i skupiła się na wspinaczce. Kiedy doszła już do skraju kratki, do okna zostało jeszcze trochę. Genevieve zatrzymała się, bo nie wiedziała co zrobić dalej. W dodatku było tak ciemno, że nie mogła dokładnie ocenić odległości.

         - Będę trzymał cię ręką, stań na samym końcu i tam podskocz. – szepnął Shannon takim tonem, jakby to była najłatwiejsza rzecz na świecie.

         Gen zwalczyła w sobie ogarniający ją strach i zobaczyła, że Shannon znów jest teraz na równej wysokości, co ona. Dziewczyna wzięła głęboki oddech i jedną ręką chwyciła się jego dłoni. Drugą wciąż trzymała się za ostatni szczebel kratki i weszła nieco wyżej. Wyciągnęła rękę żeby sprawdzić, czy dosięgnie parapetu, ale jeszcze trochę brakowało. Wiedziała, że już wyżej nie uda jej się wspiąć, a noga uniemożliwiała podskok. Ręce bolały ją już od trzymania się za kratki.

         - Nie dam rady. – oznajmiła ruszając tylko ustami.

         Shannon nerwowo westchnął i przewrócił oczami. Pokazał ręką, by została w tym samym miejscu, w którym jest teraz, a ona kiwnęła głową. Sam wspiął się odrobinę wyżej i zwinnym ruchem doskoczył do parapetu, robiąc przy tym niewielki hałas. Genevieve obawiała się, że tak czy inaczej ojciec to usłyszy i cały czas spanikowana patrzyła na okno obok, które znajdowało się w sypialni jej rodziców.

         Shannon podciągnął się na parapecie i zniknął w jej pokoju. Za chwilę jednak znów pojawił się w oknie i maksymalnie się wychylił, wyciągając rękę. Genevieve zrobiła wszystko, co w jej mocy by mógł ją złapać. Kiedy już to zrobił, puściła drugą rękę i złapał także ją, wciągając dziewczynę do pokoju. Gen nogami starała się pomóc Shannonowi, ale jej uderzanie stopami o zewnętrzną ścianę przyniosło więcej hałasu niż faktycznie pomogło. W sąsiednim pokoju usłyszeli jakieś odgłosy, więc Shannon gwałtownie pociągnął dziewczynę do siebie, przez co obydwoje z impetem wpadli do sypialni Genevieve.

         Shannon leżał teraz na podłodze, a na nim Gen. Zaczęli się cicho śmiać, patrząc na siebie, po czym nagle obydwoje spoważnieli. Znów dziewczyna poczuła głośne bicie serca i wstrzymywany oddech, i choć nie było tego widać w ciemnościach to wiedziała, że się rumieni. Wiedziała, że powinna się podnieść, ale żaden z nich się nie poruszył. Shannon chwycił dziewczynę za ramiona i przeturlał się tak, że teraz ona leżała na podłodze, a on wspierał się nad nią rękoma. Patrzył teraz na jej twarz z góry i zaczął przybliżać swoją twarz coraz bardziej.

         Nagle obydwoje usłyszeli, jak w sąsiednim pokoju otwiera się okno. Shannon szybko i bezszelestnie stanął na nogach i podając Genevieve rękę zmusił ją do tego samego.

         - Muszę się gdzieś schować. – szepnął spanikowany rozglądając się po ciemnym pokoju. Chciał wskoczyć do szafy, ale Gen go zatrzymała wiedząc, że nie ma tam miejsca. Ostatnio ustawiła tam pełno kartonów, dlatego z pewnością nie znalazłby tam dla siebie kryjówki.

         - Pod łóżko. – powiedziała szybko, a Shannon natychmiast padł na podłogę obok łóżka.

         Genevieve szybko zdjęła z siebie kurtkę i rzuciła ją na krzesło przy biurku. Ściągnęła też poszarpane legginsy z dwiema nogawkami o różnych długościach, w których wyglądała śmiesznie i miała zamiar schować je pod poduszką. Zobaczyła, że Shannon nie ukrył się jeszcze pod łóżkiem, ale przyglądał się jej bacznie. Gen znów poczuła się zawstydzona i obciągnęła niżej dłuższy t-shirt, po czym ponagliła chłopaka by wturlał się pod łóżko. Widziała, że się uśmiecha i szybko zniknął pod spodem, a ona włożyła legginsy tam, gdzie zamierzała i wpełzła pod kołdrę.

         Niemalże w tej samej chwili usłyszała, jak drzwi od jej pokoju się wolno uchylają. Dziewczyna miała głowę skierowaną do okna i widziała w jego obiciu, że ojciec wychyla głowę patrząc na swoją córkę. Zaspany wszedł do środka i poszedł w stronę otwartego okna. Genevieve szybko zamknęła oczy i udawała, że śpi. Mężczyzna spojrzał na jej spokojną twarz i wychylił się przez otwarte okno. Spojrzał w dół, ale nie zobaczywszy nic ciekawego przymknął je tak, że teraz było otwarte tylko do połowy. Wyszedł z pokoju zamykając za sobą drzwi i wrócił do swojej sypialni.

         Genevieve odczekała chwilę i odkryła kołdrę. Będąc wciąż na łóżku, schyliła się by zajrzeć pod łóżko. W tym samym momencie wyłonił się spod niego Shannon i uśmiechał się szeroko patrząc na dziewczynę.

         - Było blisko. – powiedział cicho rozbawiony. – Jak ja stąd teraz wyjdę?

         Dziewczyna zastanowiła się chwilę. Powrót oknem był ryzykowny, tym bardziej że jej ojciec już coś zauważył. Gdyby usłyszał chociaż szelest za oknem, natychmiast by wyjrzał na zewnątrz i zobaczył Shannona uciekającego z jej pokoju. Wyjście z domu frontowymi drzwiami też nie było do końca bezpieczne, bo jej matka mogła wrócić w każdej chwili. Były jeszcze tylne drzwi, ale dostanie się do nich po korytarzu i schodach też było ryzykowne.  

         - Chyba musisz wyjść dopiero rano, kiedy moi rodzice pojadą już do pracy. Powiem im, że nie mam pierwszej lekcji i zostanę chwilę dłużej, żebyś mógł pójść do siebie jak już wyjdą. – zaproponowała Genevieve. Shannon nie był zadowolony z perspektywy spania pod łóżkiem na twardej, drewnianej podłodze, ale sam nie znalazł lepszego wyjścia z tej sytuacji. – Mam nadzieję, że nie chrapiesz.

         Shannon spojrzał na nią bez entuzjazmu, ale widać było, że trochę bawiła go ta sytuacja.

         - Dasz mi chociaż jakąś poduszkę czy coś? – zapytał cicho.

         Genevieve chwyciła dwie małe poduszki leżące obok niej i podała mu je. Cieszyła się, że ma wysokie łóżko, bo dzięki temu Shannon miał tam w miarę wygodnie i nawet gdy podłożył poduszkę pod głowę, wciąż miał trochę miejsca. Dziewczyna podała mu jeszcze koc, aby nie spał na gołej podłodze. Shannon i tak jeszcze raz wyszedł spod łóżka, aby zdjąć kurtkę. Spojrzał na nogę Gen, która nie była teraz zakryta przez kołdrę. Na białym bandażu było widać jedynie kroplę krwi co oznaczało, że nie była aż tak poważna i krwawienie ustąpiło.

         - Będziesz musiała się z tego jakoś wytłumaczyć. – powiedział cicho i wskoczył z powrotem pod łóżko, zabierając ze sobą kurtkę.

         - Coś wymyślę. – odparła Genevieve i położyła się do łóżka, a sprężyny materaca zaskrzypiały.

         - Mam nadzieję, że nie będziesz się tak wiercić przez całą noc. – usłyszała rozbawiony głos Shannona spod łóżka i zaśmiała się tłumiąc dźwięki poduszką.

         - Mam nadzieję, że nie masz klaustrofobii. – odpowiedziała i usłyszała jego chichot. Obydwoje wysunęli się na prawą część łóżka, by dobrze się słyszeć i w razie czego Genevieve szybko mogła udawać, że śpi.

         - Hm, okaże się. Ale coś czuję, że po tej nocy się jej nabawię. I może jeszcze bólu kręgosłupa.

         Obydwoje zaczęli cicho się śmiać, dopóki nie usłyszeli odgłosu auta parkującego na podjeździe.

         - To moja mama. – Gen rozpoznała charakterystyczny dźwięk samochodu matki. – Musimy teraz być już cicho, bo będzie krążyć po całym domu dopóki nie pójdzie spać.

         Matka Genevieve miała swoje własne przyzwyczajenia. Zawsze po powrocie z pracy musiała iść do kuchni żeby się napić, później umyć się do łazienki, następnie szła sprawdzić, czy wszystkie drzwi są pozamykane i dopiero szła spać. W dodatku miała bardzo dobry słuch, nawet najmniejszy szelest mógł obudzić ją w nocy.

         - W takim razie dobranoc. – powiedział Shannon i przesunął się bardziej na środek łóżka pilnując, by jego nogi nie wystawały za ramę.

         - Dobranoc. – odpowiedziała Gen.

         Wcześniej nie odczuwała zmęczenia, dopiero teraz gdy zamknęła oczy nagle uderzyło w nią jak fala. Wsłuchiwała się w dźwięk zegara, ale później doszedł do niej jeszcze inny odgłos. Słyszała miarowy oddech Shannona, który sprawiał, że uspokajała się i z każdym kolejnym wdechem i wydechem coraz bardziej popadała w sen, aż w końcu zasnęła na dobre.

         - Genny, obudź się! Spóźnisz się do szkoły. – wrzasnęła matka z korytarza, uchylając lekko drzwi.

         Genevieve przez chwilę zastanawiała się, czy to co wydarzyło się poprzedniego dnia było tylko snem, czy zdarzyło się naprawdę. Kiedy tylko usłyszała, że matka schodzi na dół i rozmawia tam z ojcem, natychmiast spojrzała pod łóżko.

         Shannon patrzył się na nią roześmianymi oczami. Od razu było widać, że się nie wyspał i prawdopodobnie dawno już się obudził, jeśli w ogóle tej nocy spał.

         - Dzień dobry, słoneczko. – powiedział żartobliwie i już chciał dodać coś jeszcze, kiedy Isabelle zawołała córkę na śniadanie.

         - Zaraz coś ci przyniosę. – obiecała dziewczyna i ułożyła kołdrę tak, by zasłaniała przestrzeń między łóżkiem a podłogą. Wyjęła z szafy cienki szlafrok, który sięgał jej za kolana, idealnie zasłaniając bandaż.

         Kiedy zeszła na dół, poczuła już zapach naleśników z jabłkami. Stały już na stole, ułożone w równą wieżyczkę. Starała się nie utykać, byle nikt nie zauważył jej kontuzji. Usiadła przy stole i zjadła szybko dwa naleśniki, tyle co zawsze. Tym razem jednak nałożyła sobie jeszcze cztery i powiedziała, że dokończy jeść w pokoju. Ojciec spojrzał na nią podejrzliwie pijąc swoją czarną kawę, a matka patrzyła na nią w osłupieniu.

         - Od kiedy tyle jesz na śniadanie? – zapytała, a Gen starała się wykorzystać swój talent aktorski.

         - Denerwuję się przed pierwszą próbą do przedstawienia. Wiesz, że zawsze wtedy dużo jem. – odpowiedziała nie patrząc matce w oczy, byle nie zauważyła, że kłamie.

         - Zjedz tutaj, z nami. – powiedział ojciec podnosząc wzrok z nad gazety rozłożonej na stole.

         - Nie odrobiłam wczoraj do końca lekcji, bo stwierdziłam, że skoro dziś idę godzinę później, to dokończę rano. – ciągnęła dalej dziewczyna w nadziei, że rodzice niczego nie zauważą.

         - Idziesz godzinę później? Jak dojedziesz do szkoły? – zaniepokoiła się matka.

         - Wezmę rower, dawno nie jeździłam nim do szkoły. – odpowiedziała Genevieve jak najnormalniejszym tonem. Rodzice chyba to kupili, bo żaden z nich się nie przyczepił.

         - Słyszałaś wczoraj w nocy jakieś odgłosy pod oknem? – zapytał ojciec i patrzył na córkę badawczo, jakby wyczekiwał jakiś wyjaśnień.

         Genevieve starała się opanować panikę i zachowywać się tak, jakby była niewinna, a wszystko co zdarzyło się wczoraj faktycznie było tylko snem.

         - Chyba tak, bo obudziłam się w nocy. Wydaje mi się, że to był jakiś kot. Pewnie próbował wskoczyć na dach czy coś. Wstałam żeby zobaczyć co to było, ale jak wyjrzałam przez okno to już zniknął.

         Ojciec zamyślił się chwilę, a matka uważnie ich słuchała. Gen czuła napięcie nie wiedząc, czy jej rodzic na pewno nie widział jak wdrapywała się do pokoju, a teraz tylko starał się przetestować prawdomówność córki. On jednak wrócił do czytania gazety, a matka wstała by wyjąć torebkę z herbaty stojącej na blacie.

         - Cholera, pewnie znów Donovan wypuścił te swoje koty na dwór i chodziły po całej okolicy.  

         - Pewnie tak. – Gen odetchnęła z ulgą. – Mogę już iść do siebie?

         Ojciec przytaknął i Genny wstała od stołu, zabierając ze sobą talerz z naleśnikami i butelkę wody. Wiedziała, że matka odprowadza ją wzrokiem, dlatego tym bardziej starała się iść normalnie i zaciskając zęby udało jej się stłumić ból, przez co doszła na schody. Z trudem weszła na górę i zamknęła za sobą drzwi od pokoju.

         Shannon wyszedł spod łóżka i zaczął się przeciągać, czując się jak połamany od nocy spędzonej na podłodze pod łóżkiem, gdzie nie mógł się nawet przewrócić na drugi bok. Usiadł przy jej biurku i zaczął jeść naleśniki. Genevieve w razie czego wyciągnęła książkę od matematyki i jakieś stare zadania, po czym położyła je na łóżku. Wyciągnęła też poduszki i koc spod łóżka.

          Zaczęła przeglądać swoją szafę w poszukiwaniu jakiegokolwiek ubrania, które zasłoniłoby jej nogi, ale jednocześnie nie wzbudzało podejrzeń. Wątpiła by w taki upał ktokolwiek nosił długie spodnie, dlatego musiała się postarać. W końcu znalazła wzorzystą ołówkową spódnicę do kolan i z wysokim stanem, o której całkowicie zapomniała. Wybrała do niej prostą koszulkę i poszła się przebrać i wykąpać do łazienki, wcześniej prosząc Shannona o ostrożność.

         Kiedy wychodziła z toalety, jej matka właśnie przechodziła korytarzem.

         - Genny, nie wiesz gdzie są moje złote sandały, które kiedyś pożyczałaś?

         - Nie wiem, chyba mam je w szafie. Zaraz poszukam.

         Genevieve poszła do pokoju w nadziei, że matka faktycznie poczeka, aż je znajdzie. Ona jednak zaczęła iść do sypialni za nią, a dziewczyna specjalnie zaczęła z nią rozmawiać na temat butów, by Shannon słyszał, że idą do pokoju.

         Kiedy weszły do środka, zobaczyła że chłopak zniknął. Pomyślała, że ukrył się pod łóżkiem, dlatego odetchnęła z ulgą. Zaczęła szukać butów matki, a ona przechadzała się po pokoju, co niepokoiło Gen.

         - Nie mam ich, nie mam pojęcia gdzie są.

         Isabelle zamyśliła się na chwile i zobaczywszy, że córka faktycznie przeszukała już całą szafę, wpadła na inny pomysł.

         - A nie kładłaś kartonów pod łóżko? Zaraz zobaczę czy ich tam nie ma… - zaczęła i szła już w stronę łóżka, chcąc podnieść kołdrę.

         - Nie! Tam na pewno ich nie ma! – wybuchła niechcący Genevieve.

         Isabelle zaczęła być podejrzliwa i specjalnie odkryła kołdrę, po czym zajrzała pod łóżko. Genevieve widziała już oczami wyobraźni, jak matka daje jej szlaban do końca życia i jeden dzień dłużej. Zamknęła oczy i przygotowała się na wrzaski, pretensje i oskarżenia.