50. Liars

         Kiedy Leanne wahała się, czy zapukać do drzwi, usłyszała przekręcanie zamka. Nie zdążyła się nawet ruszyć, kiedy w progu ujrzała twarz ojca.

         - Leanne. – Rhys natychmiast spoważniał, widząc jej zapłakaną twarz. – Wejdź.

         Patrząc na jego twarz, Lea nie mogła dopuścić do siebie myśli, że ojciec, którego znała od zawsze i kochała całym sercem, mógłby ją tak okłamać. Nie potrafiła pojąć jak mężczyzna, który był dla niej wzorem uczciwości i dobroci, byłby zdolny do takiego oszustwa.

         - Coś się stało? – zapytała Isabelle, która wychodziła właśnie z kuchni.

         Leanne wiedziała, że jej matka miała swoje sekrety. Jednakże mimo wszystko nigdy nie pomyślałaby, iż mogłaby posunąć się aż tak daleko. Dziewczyna bez słowa weszła do salonu, a jej rodzice poszli za nią, rzucając sobie zaniepokojone spojrzenia.

         - Znacie Amber Weston? Albo jak wolicie, Naomi? – rzuciła Leanne, oczekując reakcji rodziców.

         Isabelle nawet nie drgnęła. Jej wyraz twarzy pozostał niezmienny, jakby zastygła w bezruchu. Rhys natomiast spuścił wzrok, w obawie, że jego oczy nie będą współgrać z mimiką i zdradzą jego myśli.

         - Nie wiem o kim mówisz. Dlaczego uważasz, że powinnam ją znać?

         Leanne wzięła głęboki oddech, chcąc się w ten sposób przynajmniej odrobinę uspokoić i pozbierać myśli, by przejść od razu do sedna.

         - Ponieważ twierdzi, że jest moją siostrą. Powiedziała, że jest Genevieve.

         Isabelle wybuchła śmiechem, a Rhys spojrzał na nią z nieodgadnioną miną.

         - I ty w to uwierzyłaś? – wyśmiała ją matka.

         Lea sama nie wiedziała już, w co wierzyć. Amber ostrzegała ją, że rodzice mogą nie potwierdzić jej słów. Dziewczyna zaczęła jednak myśleć, że skoro kłamała to wiedziała, iż Rhys i Isabelle nie potwierdzą czegoś, co nie jest prawdą. Jej przemyślenia przerwał dźwięk komórki, dobiegający zza jej pleców. Odwróciła się i spojrzała na telefon matki, na którym wyświetlił się nieznany numer, zapisany jako „G”.

         - Kim jest „G”? – zapytała Leanne, biorąc telefon w rękę i wyciągając go w stronę matki na tyle, by mogła ujrzeć ekran, ale po niego nie sięgnąć.

         - To moja znajoma, Gina. – odparła Isabelle bez zawahania spodziewając się, że córka jej uwierzy. Nie sądziła, iż Leanne bez ostrzeżenia obierze telefon. Kobieta nie była na to przygotowana, a kiedy rzuciła się w jego stronę, było już za późno. Dziewczyna wcisnęła głośnomówiący i czekała, aż rozmówca się odezwie.

         - Mamo, powiedziałam jej. Wiem, o co mnie prosiłaś, ale… Miałam bardzo ważny powód. Nie chcę o tym rozmawiać przez telefon. Spotkajmy się tam gdzie zawsze, dobrze?

         Mimo, że numer był inny niż ten, który posiadała, Leanne od razu rozpoznała głos Amber. Spojrzała na matkę z wyrzutem, niemalże wypuszczając komórkę z ręki. Rozłączyła się i odłożyła ją z powrotem na parapet. Isabelle po raz pierwszy od jej przyjścia była bardziej zmieszana, niż Rhys.

         - Więc to prawda. „G” oznacza Genevieve. Ona cały czas żyła, a wy o tym wiedzieliście. – powiedziała przez łzy, wciąż czując, jakby wszystko to było tylko snem, z którego miała się zaraz obudzić.

         - Leanne, zrozum… - zaczął Rhys, gotów przyznać się do kłamstwa. Dziewczyna ruszała już jednak do wyjścia. Mężczyzna nie dawał za wygraną i podążył za córką. – Chcieliśmy ci powiedzieć, ale to nie było takie proste. Proszę, zostań, porozmawiajmy.

         Leanne zatrzymała się, odwracając do niego i do matki, która stanęła w drzwiach od salonu i patrzyła na nią bez słowa, wyglądając na zażenowaną.

         - Wygląda na to, że nie mam z wami o czym rozmawiać. – powiedziała podniesionym głosem, czując, że jeśli zostanie tu chociażby minutę dłużej, wybuchnie. – Gdybyście chcieli kiedykolwiek mi powiedzieć, zrobilibyście to teraz, zamiast znów kłamać. Zresztą nie powinnam się teraz denerwować, chociaż teraz jest już i tak za późno. Tak, dobrze słyszeliście. – dodała, napotykając zaskoczone spojrzenia rodziców. – Jestem w ciąży. Mam tylko nadzieję, że moje dziecko nie odziedziczy niczego po swoich dziadkach. No, może prócz umiejętności aktorskich.

         Dziewczyna trzasnęła drzwiami, pozostawiając osłupiałych rodziców w mieszkaniu. Gdy wróciła do samochodu, Jared obrzucił ją pytającym spojrzeniem.

         - Dowiem się w końcu, co się dzieje? – zapytał stanowczo, ale z widoczną troską.

         Leanne ukryła twarz w dłoniach, oddychając głęboko. Starała się pozbierać w całość wszystko, czego właśnie się dowiedziała. Myśli biegały po jej głowie, nie zatrzymując się ani na chwilę, a ona starała się je dogonić. Wciąż nie potrafiła myśleć o Amber jako o swojej siostrze. Nie mogła też zrozumieć, jakim cudem niczego nie zauważyła, choć teraz wszystko układało się jak porozrzucane po jej głowie puzzle. Tajemnicze telefony jej matki, chęć zostania rodziców w Londynie na dłużej, unikanie przez Amber Jareda, a także jej chęć zbliżenia się do niej i zostania jej przyjaciółką, choć ona traktowała ją chłodno.

         Chciała powiedzieć Jaredowi prawdę, usłyszeć jego zdanie. Pomyślała jednak, że jej siostra nie ukrywała się bez przyczyny. Postanowiła, iż najpierw ją wysłucha, a dopiero potem podejmie jakiekolwiek decyzje.

         - Zawieź mnie z powrotem do szpitala, proszę. Muszę porozmawiać z Amber. Obiecuję, że później wszystko ci wyjaśnię.

         Jared spojrzał na nią podejrzliwie. Próbował zgadywać, o co chodzi, ale żadna z jego teorii nie miała większego sensu. Bez słowa odpalił więc silnik i włączył się do ruchu.

***

         - Jest pani z rodziny? – zapytała rejestratorka o azjatyckiej urodzie. Leanne wiedziała, że nie może przytaknąć, choć w obecnej sytuacji nawet by nie skłamała.

         - Nie.

         - Jak się pani nazywa? – drążyła kobieta, co zdziwiło dziewczynę. Nigdy dotąd nie słyszała, by pytano kogokolwiek o takie rzeczy przy odwiedzinach.

         - Leanne Montgomery.

         Kobieta zaczęła szukać czegoś w notesie, po czym szybko znów spojrzała jej w oczy.

         - Amber uprzedzała, że mogę panią wpuścić. Wie pani, która sala?

         Dziewczyna przytaknęła zaskoczona i ruszyła korytarzem prosząc Jareda, by na nią poczekał. Wcześniej sugerowała, by wrócił do domu, ale stanowczo odmówił. Dopiero teraz zaczęła się zastanawiać, czy chce poznać całą historię. Mimo wątpliwości zapukała do drzwi i niepewnie weszła do środka.

         Amber uśmiechnęła się na jej widok, jednakże gdy tylko uświadomiła sobie, jak trudna rozmowa ją czeka, szybko spoważniała. Leanne usiadła na krześle i spojrzała na kobietę, która miała być jej siostrą.

         - Byłam u rodziców. – powiedziała wreszcie, przełamując ciszę.

         Amber westchnęła spodziewając się skutków tego spotkania.

         - Niech zgadnę, wyparli się wszystkiego. – rzekła ze smutkiem, a Lea skinęła głową. – W takim razie dlaczego tu przyszłaś?

         - Gdy zadzwoniłaś, odebrałam telefon mamy i wszystko słyszałam. Tata potem przyznał, że to prawda, a ona wciąż milczała. – Leanne spojrzała na rurki podłączone do ciała Amber. – Oni nie wiedzą, prawda?

         Kobieta podążyła za jej wzrokiem.

         - Nie. Dlatego pewnie nie rozumieją, dlaczego ci powiedziałam.

         - Dlaczego w ogóle to wszystko zrobiłaś? Po co te wszystkie kłamstwa?

         Amber spojrzała jej w oczy, choć czuła, jak płonie ze wstydu i zażenowania.

         - To bardziej skomplikowane, niż myślisz. Wolałabym opowiedzieć to w innym miejscu.

         Leanne parsknęła z irytacją.

         - Nie sądzisz, że wystarczająco długo zwlekałaś z wyjaśnieniami? – powiedziała bez ogródek, a Amber spuściła wzrok, mając ochotę schować głowę w piasek. Wiedziała jednak, że jej siostra ma rację i była jej winna szczere wyjaśnienia. Wzięła głęboki oddech i ułożyła sobie wszystko w głowie.

         - Nie mam pojęcia, od czego zacząć. Pewnie powinnam od początku, ale to bez znaczenia. Liczy się tylko ten jeden dzień, dwudziesty ósmy listopada. To wtedy poszłam ze swoją przyjaciółką, Tessą, do klubu, by znaleźć Shannona. To tam wdałam się z nim w kłótnię i zniszczyłam narkotyki, które przy nim znalazłam. Nie wiedziałam tylko, że nie należały do niego. Kiedy wyszłam z klubu, zaatakował mnie jeden z dilerów, z którymi zadarł. – opowiadała tę historię tak, jakby wydarzyła się wczoraj. I choć minęło wiele lat, ona wciąż pamiętała to ze wszystkimi szczegółami. – Pamiętasz jak powiedziałam ci kiedyś, że moja blizna wzięła się z tego, że pobił mnie mój mąż? – Leanne przytaknęła, mimowolnie spoglądając na jej policzek, przez który przechodził zabliźniony, czerwony pręg. – Kłamałam. To pamiątka po tym, jak tamten diler pchnął mnie na ścianę, z której wystawały metalowe pręty. Gdy wyciągnął broń, pojawiła się Tessa, chcąc mnie uratować. Później wszystko potoczyło się tak szybko, że nawet nie zauważyłam, kiedy to ja trzymałam w rękach pistolet. Nie miałam wyjścia. Gdy ponownie nas zaatakował, pociągnęłam za spust.

         Leanne oniemiała. Czuła się tak, jakby Amber opowiadała jej fabułę jakiegoś dreszczowca.

         - Zabiłam go. – powiedziała, walcząc ze łzami i łamiącym się głosem. – Wiem, że nie powinnam po nim płakać, ale mimo wszystko był człowiekiem, którego to ja zabiłam. Ten drugi nas zauważył i chciał się zemścić, więc zaczęłyśmy uciekać. Rozdzieliłyśmy się, a ja dobiegłam do domu jako pierwsza. Tessa była już pod naszym domem, kiedy nadjechał samochód i ją potrącił. Rodzice wykorzystali fakt, że było ciemno, a Tessa była do mnie podobna i wmówili wszystkim, że to byłam ja, a ona zaginęła. Musiałam uciec od odpowiedzialności i ukryć się przed jej zabójcą. Później wyjechałam z miasta z inną tożsamością i obiecałam sobie, że kiedyś wszystko ci opowiem, ale z czasem było mi coraz trudniej się przyznać.

         Leanne nagle uderzyła myśl, której wcześniej nawet nie przemknęła przez jej głowę. Pomyślała o Shannonie, który żył w wiecznym poczuciu winy, iż zabił ukochaną. Zaczęła czuć się winna, że obwiniała Shannona o śmierć Genevieve.

         Amber spodziewała się choć trochę współczucia ze strony siostry, choć nie oczekiwała, że ta natychmiast jej wybaczy. Nie podejrzewała jednak, że Leanne będzie na nią aż tak zła.

         - Nie wierzę, że z czystym sumieniem patrzyłaś, jak Shannon przez te wszystkie lata cię opłakuje myśląc, że zginęłaś przez niego. – powiedziała z gniewem, a Amber spojrzała na nią zaskoczona. Zupełnie nie wiedziała, do czego zmierza.

         - Nie miałam pojęcia, że się obwinia. Przecież to ja poszłam do tego klubu, on mnie do tego nie zmuszał…

         Lea nie wiedziała, czy kobieta udaje, że naprawdę nie wie o czym mówi, czy znów mydli jej oczy.

         - Wmówiliście mu, że cię potrącił! Jak miał się nie obwiniać?! – wybuchła, szybko przywracając się do porządku. Nie chciała za mocno się zdenerwować, ani też zostać wyrzuconą z sali za krzyki. Wsłuchiwała się w miarowe dźwięki wybijane przez aparat podłączony kabelkami do ciała jej siostry, które zdawały się ją uspokajać.

         Amber osłupiała. Dopiero teraz zrozumiała, co Leanne miała na myśli.

         - Przysięgam, że nie miałam o tym pojęcia. Mój boże… - pokręciła głową z niedowierzaniem, zaczynając płakać. – Nie mogę uwierzyć, że byli zdolni do czegoś takiego. Powiedzieli mi, że sprawca jest uznany za nieznanego, a sprawa zamknięta. Nie wiedziałam… - mówiła tak, jakby starała się przekonać samą siebie, a nie Leanne. Dziewczyna widziała jednak, że jej siostra jest szczera. – Nigdy nie dopuściłabym do czegoś takiego.

         Leanne położyła rękę na dłoni siostry, co nieco uspokoiło obie kobiety. Dopiero teraz zaczęło docierać do niej, że jej przyjaciółka jest w rzeczywistości jej rodziną.

         - Wierzę ci. – powiedziała Leanne, patrząc w jej mokre od łez oczy. – Naprawdę bardzo mi przykro, że musiałaś przejść przez to wszystko i rozumiem, że musiało ci być trudno przyznać się do tego wszystkiego. Ale to nie zmienia faktu, że nie jestem jedyną osobą, której powinnaś się teraz zwierzać.

         Na samą myśl o tym, że miałaby porozmawiać twarzą w twarz z Shannonem, Amber przeszły ciarki i ogarnęła ją panika.

         - Nie, nie mogę… - powiedziała, znów wybuchając płaczem. – Powiedz mu, że to nie on spowodował wypadek, ale to wszystko. On nie może wiedzieć, że żyję. To by go zabiło. Nawet, jeśli mnie już nie kocha, jego życie ległoby w gruzach. Może i pozbyłby się poczucia winy, ale znienawidziłby mnie i znów zamknął w sobie, przestał ufać ludziom. Nie mogę mu tego zrobić.

         Leanne westchnęła, patrząc ze współczuciem na siostrę. Wiedziała, że Shannon wciąż ją kochał, ale nie chciała jej tego mówić. Obawiała się, że wtedy tym bardziej nie zgodziłaby się powiedzieć mu prawdy.

         - Genevieve. – po raz pierwszy to słowo przeszło jej przez gardło, a Amber natychmiast spojrzała na nią zaskoczona. Nikt nie nazywał jej tak od bardzo dawna, nawet jej rodzice. – Pomyśl, on nie uwierzy mi na słowo. Tylko ty możesz go przekonać, że niczego nie zrobił. Musisz z nim porozmawiać.

         Gdy rozległo się pukanie do drzwi, obie niemalże podskoczyły. Kiedy usłyszały pytający głos Jareda, czy może wejść, Leanne natychmiast wstała i ruszyła w stronę drzwi.

         - Wrócę tu. Powiedz tylko słowo, a wrócę tu z nim. – rzuciła wyszła z pokoju, nie pozwalając Jaredowi nawet zerknąć do środka.

***

         Tej nocy nie mogła zmrużyć oka. Cały czas myślała o tym, czego właśnie się dowiedziała. Zastanawiała się, jak jej rodzice potrafili bez mrugnięcia okłamywać ją prosto w oczy przez tyle lat, jak Gen udało się ukryć przed światem i dlaczego nigdy nic nie zauważyła. Leanne nawet było ciężko nie mówić nic Jaredowi, a dowiedziała się wszystkiego zaledwie kilka godzin temu. Nie mogła zrozumieć jakim cudem Genevieve dała radę trzymać się z daleka od Shannona przez kilkanaście lat.

         Z samego rana postanowiła pojechać do szpitala. Okłamała Jareda mówiąc, że jedzie do pracy, podczas gdy miała dzień wolny. Wyłączyła telefon, który dzwonił bez przerwy, wyświetlając na przemian numer Isabelle i Rhysa.

         - Przykro mi, ale Amber wyszła ze szpitala na własne żądanie. – powiedziała rejestratorka przepraszającym tonem.

         Leanne udała, że wypadło jej to z głowy i z fałszywym uśmiechem podziękowała kobiecie. Obiecała sobie, iż tak łatwo nie odpuści. Natychmiast udała się do mieszkania Amber mając nadzieję, że ją tam zastanie. Nie pomyliła się. Kobieta otworzyła jej drzwi. Była blada, ubrana w piżamę, bez makijażu i w związanych włosach. Dopiero teraz Leanne zauważyła w niej coś znajomego, co widziała na starych fotografiach.

         - Nie powinnaś w tym stanie wypisywać się ze szpitala. - kobieta spojrzała tylko na siostrę z politowaniem, siadając na dużym fotelu przy oknie. – Myślałaś o tym, co ci wczoraj powiedziałam?

         Genevieve westchnęła.

         - Leanne, nie myślałam o niczym innym przez te wszystkie lata. Naprawdę, wiele razy chciałam mu powiedzieć. Ale wiedziałam, że jeśli to zrobię to albo mnie znienawidzi i się załamie, albo nie pozwoli mi odejść, a ja nie mogę z nim zostać. Jest teraz sławny. Gdyby ktoś nas zobaczył razem i umieścił gdzieś nasze zdjęcia, mogłabym zostać rozpoznana. Nie mogę tak ryzykować. – powiedziała, wbijając wzrok w okno. Jej telefon zaczął dzwonić, ale nie zwróciła na niego uwagi.

         - Nie odbierzesz?

         - To na pewno rodzice. Nie chcę z nimi rozmawiać po tym, co zrobili Shannonowi. Jeśli mam im wszystko wygarnąć to zrobię to osobiście, a nie przez telefon.

         Lea oparła się o ścianę, stojąc teraz naprzeciwko siostry, która dopiero teraz na nią spojrzała.

         - Ja też nie odbieram ich telefonów. – westchnęła. – Mimo wszystko nie uważasz, że po tym wszystkim co zrobili rodzice, Shannonowi należy się szczerość? Powinien poznać prawdę.

         Genevieve stanowczo potrząsnęła głową.

         - Nie rozumiesz. To złamałoby mu serce.

         Leanne parsknęła.

         - Jemu, czy tobie? – zapytała, a Gen spuściła głowę. – Ja też poczułam się oszukana, nawet potrójnie, bo zdradzili mnie też rodzice. Ale mimo to jestem tutaj i staram się zrozumieć. Jestem pewna, że Shannon zrobiłby to samo. – Leanne nie wiedziała, czy powinna to w końcu powiedzieć, ale postanowiła zaryzykować. – On cię wciąż kocha.

         Genevieve znów spojrzała w oczy siostry, a po jej policzkach zaczęły płynąć łzy.

         - Tego właśnie się obawiam. Wolałabym, żeby nie zrozumiał i się ode mnie odsunął, był wreszcie szczęśliwy, ponieważ zasługuje na to jak nikt inny. Dlatego ujawnię mu się tylko pod jednym warunkiem. – wzięła głęboki wdech, powoli wypuszczając powietrze i otarła mokre policzki skrawkiem rękawa. Słowa ciężko przechodziły jej przez gardło, ale wiedziała, że mimo bólu to nie jej uczucia są teraz najważniejsze. – Przyznam się, że żyję, ale powiem mu też, że zgodziłam się wrobić go w moje zabójstwo. To jedyny sposób, by uwolnił się od wyrzutów sumienia i ode mnie.