45. Crime

         Shannon obudził się przez trudny do zniesienia pisk samochodowego alarmu. Ciężko było mu otworzyć oczy, gdyż czaszkę przeszywał mu ostry ból głowy. Wiele razy miał już kaca, jednakże tym razem okazał się on dwukrotnie większy, niż kiedykolwiek. Zmusił się do podniesienia z siedzenia, podpierając się łokciami. Nie pamiętał, jak się tu znalazł. Kiedy wyjrzał przez szybę zdał sobie sprawę, że musiał nieźle zabalować, ponieważ pierwszy raz w życiu obudził się w całkowicie nieznanym mu miejscu.

         Przesiadł się na miejsce kierowcy i zobaczył, że kluczyki znajdują się w stacyjce. Na szybie natomiast zauważył dość spore pęknięcie ale postanowił, że przyjrzy mu się bliżej w domu, teraz i tak nie mógł nic zaradzić. Nie miał pojęcia, czy osoba, która go tu przywiozła skoczyła do sklepu i ma na nią poczekać, czy odjechać. Po kilkunastu minutach stwierdził, że musi wrócić wreszcie do domu. Po drodze zapytał starszego mężczyznę gdzie w ogóle się znajduje. Po krótkiej rozmowie wiedział już, jak dojechać do Shreveport, a stamtąd droga do domu była już prosta.

         Kiedy w radiu usłyszał piosenkę Nine Inch Nails Head Like A Hole natychmiast przypomniał sobie, jak po raz pierwszy umówił się z Genevieve. Pamiętał, że przyszedł wtedy do jej domu i przekonał ją, by pojechała z nim na wyścigi. I choć nie skończyły się one szczęśliwie, i tak to wspomnienie wywołało u niego uśmiech, ale i poczucie winy. Dzięki niemu przypomniał sobie urywki wczorajszego wieczoru. Nie wiedział, na ile były one zgodne z rzeczywistością. Podejrzewał, że wszystko mogło okazać się urojeniami i w duchu bardzo na to liczył. Miał nadzieję, że Gen wcale nie zjawiła się w Oyster. Pamiętał tylko, że zobaczył ją w tłumie z Tessą. Podeszła do jego stolika, nakrzyczała na niego, a on na nią… Nie był w stanie przypomnieć sobie, czy cały czas spędził w klubie samotnie, czy nie. Wszystko było dla niego jak czarna dziura, w której dało się dostrzec jedynie prześwity wspomnień.

         Wiedział, że jeśli Gen faktycznie była w klubie, z pewnością nie będzie chciała go znać. Mijając po drodze klub zobaczył policyjne radiowozy, dlatego bez zatrzymywania się jechał dalej. Obawiał się, że mógł mieć we krwi jeszcze narkotyki bądź alkohol, w końcu nie pamiętał co brał ani pił. Gdy minął parking Oyster, uderzyło w niego jeszcze jedno wspomnienie. Wychodził głównym wejściem z klubu. Nie wiedział, czy zrobił to o własnych siłach, czy ktoś mu pomógł. Pamiętał, że za wszelką cenę chciał porozmawiać z Genevieve. Kolejnym urywkiem było znalezienie się w samochodzie. Na miejscu kierowcy, czy z tyłu?  Tego fragmentu układanki nie potrafił już sobie przypomnieć.

         Z każdym kolejnym kilometrem w stronę domu czuł narastające napięcie. Bał się rozmowy z Genevieve a raczej tego, że nie będzie chciała go wysłuchać. Czuł się podle ze świadomością, że ją zawiódł i nie dotrzymał słowa. Wiedział, że jeśli Gen mu nie wybaczy, będzie to wyłącznie jego wina. Ale mimo, iż nie zasłużył na wybaczenie, bardzo go pragnął. Z drugiej strony jednak nie potrafił dać jej gwarancji, że to wszystko się już nie powtórzy.

         Ku jego zaskoczeniu w oddali zobaczył kolejne policyjne radiowozy. Zdziwił się tym bardziej, że stały pod domem Genevieve. Na początku pomyślał, że może to Rhys zmobilizował swoją jednostkę, bo dziewczyna nie wróciła do domu. Zaczął się martwić, bo okolice Oyster nie należały do najbezpieczniejszych. Choć był przerażony i przekonany, że rodzice Gen zaczną zadawać mu niewygodne pytania, chciał jak najszybciej dowiedzieć się, o co chodzi. Gdy podjechał bliżej, jakiś nieznajomy policjant stanął mu na drodze. Shannon gwałtownie zahamował podejrzewając, że Isabelle zrobiła już z niego podejrzanego numer jeden.

         - Proszę opuścić auto z rękami uniesionymi w górze. – polecił ostro posiwiały policjant, a zaskoczony Shannon wykonał jego polecenia.

         Zobaczył, że w oknach pojawiają się sąsiedzi, oglądający całą sytuację. Gdy funkcjonariusz podszedł do niego i obrócił go, by założyć chłopakowi kajdanki, ujrzał zapłakaną matkę stojącą na werandzie. Patrzyła na niego z wyrzutem, całkowicie zrozpaczona. Jeszcze nigdy nie widział jej w takim stanie. Dołączył do niej Jared, który objął ją jak małe dziecko. Było widać, że on również płakał. Jego spojrzenie było całkowicie wyzute z uczuć, a wręcz przeszywał nim brata, co przeraziło Shannona jeszcze bardziej.

         - Co się dzieje? – zapytał chłopak, gdy policjant prowadził go w stronę radiowozu.

         Na zewnątrz pojawili się kolejni policjanci.

         - Niech przyjdą tu technicy i zabezpieczą ślady z samochodu. – polecił mężczyzna, spoglądając na zderzak auta.

         Shannon podążył za jego spojrzeniem i mimowolnie wydał z siebie stłumiony okrzyk. Zauważył na nim ślady krwi. Były one widoczne także na masce, choć tak nisko, że podczas jazdy nie zwrócił na nie uwagi. Zapewne mężczyzna, który wskazywał mu drogę pomyślał, że potrącił na drodze jakieś zwierzę. On także by tak pomyślał, jednakże za to nie zakuwano ludzi w kajdanki.

         - Co się dzieje, do cholery?! – powtórzył Shannon, opierając się przed wejściem do policyjnego samochodu.

         - Dowiesz się na komendzie. Na twoim miejscu nie mówiłbym już nic więcej.

         Z domu wybiegła Isabelle, kierując się prosto w stronę radiowozu. Zaczęła pukać w szybę i obkładać ją pięściami, podczas gdy Rhys wraz z drugim policjantem starali się ją odciągnąć.

         - Zabiłeś moją córkę! Jesteś mordercą! – wrzeszczała, a Shannon czuł, jak miękną mu kolana.

         Nie docierały do niego słowa kobiety. Jednak przypominając sobie coraz więcej szczegółów zrozumiał, co się wydarzyło.

***

         Kolejne dni były dla niego piekłem. Każdy z nich był praktycznie taki sam – ciągłe przesłuchania, rozmowy z prawnikiem, oskarżenia…. Żadna z tych rzeczy go nie obchodziła. Miał gdzieś, czy postawią mu zarzut potrącenia ze skutkiem śmiertelnym, czy nieumyślnego spowodowania śmierci. To nie miało znaczenia. Najważniejsze było to, co się stało. Genevieve odeszła. Nie żyła. Przez niego.

         Constance każdego dnia starała się mu wmówić, że nie jest winien, skoro był pod wpływem narkotyków i nic nie pamięta. Shannon podejrzewał jednak, że próbuje raczej pocieszyć samą siebie. W końcu kto chciałby, aby jego synem był morderca? Jared nie był już taki wyrozumiały. Zasypywał go tuzinem pytań, na które nie znał odpowiedzi. Starał się jakoś wszystko wyjaśnić, znaleźć coś, co oczyściłoby go z zarzutów. Przynajmniej na początku. Później, kiedy zobaczył, że jego brat nawet nie stara się współpracować, zaczął go obwiniać i się na niego obraził. Natomiast gdy wspomniał o tym, że powinien porozmawiać raczej z Tessą, Jared pokręcił tylko smutno głową. Zapytany, o co chodzi odparł, że zaginęła. Nikt nie widział jej od dnia wypadku, jakby rozpłynęła się w powietrzu.

         Shannon nie płakał tylko dlatego, że w celi nie powinno okazywać się słabości. Jednak w środku dusił wszystkie uczucia, które nie mogły znaleźć ujścia. Codziennie siedział pod ścianą i uderzał w nią pięścią, przez co całe jego ręce były posiniaczone i obite. Najgorsza była dla niego świadomość, że gdy zobaczyli się po raz ostatni, potraktował ją jak śmiecia, za co już nigdy nie miał jej przeprosić. Układał sobie w głowie wszystko to, co by jej powiedział, choć wiedział, że to na marne. Nie mógł nawet pójść na jej pogrzeb, bo siedział tutaj. Zresztą, i tak nie byłby tam mile widziany. Na zawsze jednak zapamiętał tę datę – 28 listopada. Genevieve zginęła 28 listopada. On zabił ją 28 listopada.

***

28 listopada

         Dziewczyna biegła najszybciej, jak potrafiła. Czuła, że mogłaby wypluć swoje płuca, ale nie traciła narzuconego przez siebie tempa. Mijała przeróżne budynki, które w mroku wydawały jej się wyjątkowo straszne. Z każdego z nich mógł wyskoczyć on, a ona tylko czekała, aż złapie ją znienacka i zrobi to, czego nie zdążył James. Wciąż przed oczami miała jego znieruchomiałą twarz. Wciąż słyszała jego słowa w swojej głowie. „Jesteś za słaba”. Był pewien, że nie strzeli. Ona też była tego pewna. A jednak to zrobiła. Wbrew pozorom nie czuła dumy. Nie czuła się odważna. Tym bardziej, kiedy uciekała przed kolejną osobą, która chciała ją zabić, a ona nie miała nawet czym się obronić.

         Tessa również biegła. Była przyzwyczajona do biegania na długie dystanse. Robiła to zawsze, gdy nudziło jej się w Spring Hill, lub kiedy chciała odstawić na bok problemy. Trzymała w ręce broń, której nie potrafiła nawet użyć. Mimo to pistolet dawał jej złudne poczucie bezpieczeństwa. Była pewna, że Genevieve sobie poradzi tak dobrze, jak ona. Gdyby zabrakło jej sił, zawsze mogła skryć się w cieniu któregoś z budynków. Tessa jednak była przekonana, że nie będzie musiała się zatrzymywać. Miała tylko nadzieję, że Gen jest już bezpieczna w domu.

         Genevieve odetchnęła z ulgą, gdy w oddali zobaczyła swój dom. W każdym oknie paliło się światło, jedynie w jej pokoju zapalona była jedynie nocna lampka. Domyślała się, że rodzice umierają ze strachu. Po raz pierwszy poczuła się winna, że wymknęła się bez słowa. Zrozumiała, że mieli racje. Robili to z troski o nią, a ona ich nie posłuchała, w efekcie czego naraziła się niewłaściwym ludziom. Marzyła tylko o tym, by znaleźć się już w domu i wypłakać się matce na ramieniu, przepraszając ją za wszystko i opowiadając, co się stało.

         Gdy znalazła się na werandzie, miała ochotę ucałować drzwi. Myślała, że zemdleje ze zmęczenia, ale dała radę przekroczyć próg, wpadając do salonu. Isabelle nie miała nawet siły na nią krzyczeć. Dziękowała Bogu, że nic się jej nie stało. Rhys od razu zauważył ranę na jej policzku, ale pozwolił jej mówić, gdy była przytulona do swojej matki. Genevieve zaczęła płakać, niewyraźnie starając się przekazać to, co chciała.

         - Przepraszam was, naprawdę was przepraszam. – wybuchła płaczem. – Chciałam tylko go zobaczyć, porozmawiać… Tam byli tacy faceci, jeden z nich poszedł za mną i próbował mnie zabić, ale Tessa go powaliła, a ja zabrałam mu broń, potem on wstał i go zastrzeliłam…. – mówiła jednym tchem, składając najdłuższe zdania w swoim życiu. Isabelle i Rhys słuchali jej z przerażeniem, jednak kobieta nie wypuszczała jej z objęć. – Naprawdę tego nie chciałam! – dziewczyna zanosiła się płaczem, przerywając po każdym słowie.

         - Genny, co było dalej? – Rhys położył rękę na jej ramieniu, chcąc ją uspokoić.

         - Uciekłyśmy z Tessą, bo tamten drugi zaczął nas gonić. Postanowiłyśmy się rozdzielić, sama nie wiem dlaczego. Myślałam, że przybiegnie tu pierwsza, miała krótszą drogę, miała broń… Boże, oby nic jej się nie stało. – Gen znów poczuła, że musi zrobić przerwę, ale szybko kontynuowała. - Tato, czy ja pójdę do więzienia?

         Rhys przytulił ją i Isabelle, starając się nie myśleć o tym, jak wszystko to wpłynie na ich życie. Nie tylko jej, jako młodej dziewczyny, ale i jego, jako policjanta.

         - Nie, kochanie. Pomożemy ci z mamą, spokojnie.

         Nagle usłyszeli pisk opon dochodzący z ulicy, blisko ich domu. Genevieve z przerażeniem odwróciła się do okna. Zobaczyła tylko odjeżdżające auto, któremu nawet się nie przyjrzała. Jej uwagę przykuło coś innego – dziewczyna w dżinsowej kurtce, której ciało leżało bezwiednie na chodniku. Gen przyłożyła ręce do ust, byle nie krzyknąć.

         - Genevieve.- rzuciła Isabelle, by ocucić bladą dziewczynę. Ona jednak już zemdlała, osuwając się w jej ramiona. – Rhys, zanieś ją na dół.

         Kobieta wybiegła na zewnątrz, mając już w głowie gotowy plan. Zaczęła płakać, trząść się, krzyczeć. Na ziemi zauważyła srebrny pistolet. Niepostrzeżenie chwyciła go i schowała za pasek spodni, którego nie było widać przez długi sweter. Nachyliła się nad zmasakrowaną dziewczyną, która leżała twarzą do chodnika. Rhys wybiegł chwilę po niej, obejmując ją i patrząc z przerażeniem na ciało Tessy wyobrażając sobie, że to ich córka.

         - Boże, Genevieve! – wrzasnęła Isabelle, a Rhys przez chwilę nie wiedział, co się dzieje. Szybko jednak zrozumiał, co wymyśliła jego żona. Przypominając sobie wcześniejsze wyobrażenia odnośnie tego, jak ich życie runęłoby w gruzach gdyby wyszło na jaw, co zrobiła Genevieve, postanowił udawać wraz z żoną.

         Nad ciałem szybko znaleźli się przechodnie i ludzie z okolicy. Ktoś wezwał pogotowie, ktoś inny policję. Wszyscy zgromadzeni byli roztrzęsieni, a starsza kobieta z domu stojącego w bliskim sąsiedztwie opowiadała wszystkim, jak to uderzył w dziewczynę srebrny jeep.

***

         Genevieve obudziła się z nadzieją, że wszystko to, co dręczyło jej myśli było tylko snem. Przez chwilę nie wiedziała, gdzie się znajduje. Jednak po rozejrzeniu się wokół uświadomiła sobie, że jest w piwnicy, gdzie jej ojciec urządził sobie „męski pokój”. Stała tu kanapa, telewizor, stół do bilardu i mini lodówka, a na ścianie wisiała tablica do rzutek i zegar wskazujący trzecią, choć przez zasłonięte okno nie było wiadomo, czy w nocy, czy w południe. W pomieszczeniu obok znajdowała się łazienka. Dziewczyna podniosła się z sofy zastanawiając się, jak się tu znalazła. Chciała już ruszać na górę kiedy usłyszała, jak ktoś schodzi w dół.

         Isabelle wyglądała na smutną i wykończoną. W ręce trzymała talerz z kanapkami. Była niedbale ubrana, co zdarzało jej się bardzo rzadko. Genevieve obawiała się, jakie wieści ma jej do przekazania.

          - Mamo, czy z Tessą wszystko w porządku? – zapytała wciąż licząc na to, że wszystko było jedynie koszmarem.

         Isabelle postawiła talerz na stole bilardowym i usiadła obok córki. Złapała ją za rękę i spojrzała jej ze współczuciem w oczy. Dziewczyna wiedziała już, co chce powiedzieć, ale i tak musiała to usłyszeć by uwierzyć.

         - Kochanie, posłuchaj mnie uważnie. Wczoraj zemdlałaś, dlatego zanieśliśmy cię tutaj. Widząc Tessę ubraną dokładnie tak, jak ty, pomyślałam tylko o jednym. Kiedy sprawdziłam jej puls i go nie wyczułam wymyśliłam, jak cię z tego wszystkiego wyciągnąć. Nie chcemy z ojcem, żebyś miała zmarnowane życie przez jeden głupi błąd. Jest wiele ludzi, którzy są nam winni przysługi, albo mamy na nich haki.

         - Mamo, o czym ty mówisz? – Genevieve nie potrafiła się skupić myśląc tylko o tym, że jej przyjaciółka nie żyje. Znów zaczęła płakać.

         - Genny, Tessie i tak już nic nie pomoże. Kiedy zawieźli ją do kostnicy powiedziałam, że to ty. Jak mówiłam mam znajomości, dlatego nikt nie będzie tego ponownie sprawdzał. Ojciec również załatwił wszystko tak, by ludzie myśleli, że to ty umarłaś.

         Genevieve poczuła, jak traci grunt pod nogami. Nie rozumiała ani jednego słowa matki. A raczej zrozumiała to na swój sposób. Pomyślała jednak, że jej rodzice nigdy nie posunęliby się do czegoś takiego, a ona zaczyna wariować przez szok wywołany przez ostatnimi wydarzeniami.

         - Ale dlaczego oni mają tak myśleć? Nie rozumiem…

         Isabelle westchnęła.

         - Zaczniesz wszystko od nowa. Z nową tożsamością, z czystą kartą. Nikogo nie zabiłaś. Genevieve Montgomery umarła, potrącona przez psychopatę, który próbował ją zabić, bo zastrzeliła jego przyjaciela. Ty jej nie znałaś, nawet o niej nie słyszałaś. Zrozumiałaś?

         Genevieve zaczęła płakać zupełnie tak, jak poprzedniego dnia. Nie mogła w to wszystko uwierzyć.

         - A co z Tessą? Będą jej szukać…

         - Tessa zaginęła. Nigdy nie odnajdą jej ciała, a po kilku latach uznają, że umarła. – powiedziała Isabelle z opanowaniem, jakby mówiła o największej błahostce. – Na górze jest pełno policjantów. Nie wychodź stąd, dopóki po ciebie nie przyjdę. Gdy tylko wszystko ucichnie, wyjedziesz z miasta.

         - Ale ja go nie zabiłam, to był wypadek, tylko się broniłam… - dziewczyna zaczęła kręcić głową, jakby chciała wyrzucić z niej dręczące ją obrazy. Isabelle nie mogła patrzeć na cierpienie córki, ale starała się zachować zimną krew.

         - Nie jesteś w stanie tego udowodnić, Gen. Jedyny świadek, który zeznawałby na twoją korzyść nie żyje. Przykro mi, kochanie. To jedyne wyjście.

         - Ale mamo… - Genevieve starała się zaprotestować, ale myśląc o tym, że trafiłaby do więzienia, natychmiast ucichła. Isabelle ucałowała ją w czubek głowy i ruszyła w stronę schodów, znikając na górze.

         Gen usiadła pod ścianą, obierając głowę o chłodne mury. Zastanawiała się, jak doszło do tego wszystkiego. Nie wyobrażała sobie tego, co miało jej czekać. Nie docierało jeszcze do niej, co to wszystko oznacza. Kiedy pomyślała o zmarłej przyjaciółce, znów wybuchła płaczem, choć zaczynało jej brakować łez. Gdy przypomniała sobie o Shannonie, miała ochotę umrzeć. Żałowała, że to nie ją potrącono. To powinna być ona.

***

         - Ej ty. – rzucił policjant do śpiącego w celi Shannona. – Wychodzisz. Nie jesteś już podejrzany.

         Rhys załatwił, by podstawieni świadkowie zeznali na jego korzyść. Choć obwiniał go o wszystko, co się wydarzyło, nie potrafił skazać go na dożywocie za niewinność. Dzięki kontaktom w policji przyspieszył wyjście chłopaka z więzienia i oczyścił go z zarzutów. Oficjalną wersją było, że Shannon miał alibi, a w jego samochodzie znaleziono za dużo odcisków, by można było jednoznacznie ustalić, kto prowadził. I choć dla chłopaka wszystko to było bardzo naciągane, myśląc o swojej matce i bracie postanowił nie polemizować.

         - Shannon. – usłyszał za swoimi plecami, gdy miał właśnie wejść do domu, za którym tak tęsknił. Rhys stał przed nim z kamienną twarzą. – Ustaliłem z Constance, że wszyscy stąd wyjedziecie i już nigdy nie wrócicie. Macie czas do jutra. Jeśli tego nie zrobicie dopilnuję, żeby znów zaczęli węszyć i zrobię wszystko, żebyś został skazany.

         - Dlaczego nie zrobisz tego teraz? Dlaczego mi pomagasz, skoro zabiłem twoją córkę? – powiedział mimowolnie Shannon, nie zastanawiając się jak zabrzmi.

         Rhys westchnął ze smutkiem.

         - Bo to nie zwróci jej życia. Lepiej mnie posłuchaj, zanim zmienię zdanie.

         Shannon pokiwał głową i patrzył, jak Rhys odchodzi. On również odwrócił się w stronę swojego domu, ale wcale nie miał ochoty tam wchodzić. Wbiegł do domu i porwał kluczyki od motoru Jareda, znikając z nimi zanim chłopak zrozumiał, co się stało. Kiedy wybiegł za nim na dwór, Shannon zniknął już wraz z jego maszyną.

         Wiedział, dokąd chce pojechać. Postanowił, że dopiero tam będzie w stanie wyrzucić z siebie wszystko to, co grzęzło w nim przez cały ten czas. Istniały tylko dwa miejsca, w jakich chciał teraz być i pozostało mu zdecydować, gdzie uda się najpierw.