42. Depth

         - Co ją ugryzło? – zapytała Isabelle spoglądając w stronę schodów, choć jej córka zniknęła już w swoim pokoju.

         Kobieta przeniosła wzrok na chłopaka. Widziała, że był rozgoryczony i zaciskał pięści ze złości. Podejrzewała, że niewiele się od niego dowie, jednakże od razu zrozumiała, że między nim a Genevieve doszło do kłótni.

         - Nie wiem. – odparł i obrócił się do Isabelle. Jego mina zmieniła się na obojętną.

***

         Jared wparował do domu mimowolnie trzaskając drzwiami. Był zaskoczony, gdy w salonie zastał Shannona. Podejrzewał, że znów wyjdzie upić się do klubu. Zamiast tego postanowił upić się w domu. Młodszy brat natychmiast wpadł w szał. Bez chwili namysłu chwycił butelkę whisky stojącą na stole i pomimo sprzeciwu chłopaka przemaszerował z nią w stronę kuchni.

         Kiedy uniósł butelkę nad zlewem, Shannon dopadł do niego i wyrwał mu ją z ręki. Zaczęli się szarpać, zupełnie tracąc kontrolę i trzeźwość myślenia. Jared wiedział, że po alkoholu jego brat nie ma już żadnych zahamowań, ale nie spodziewał się silnego pchnięcia, przez które odbił się od blatu i wylądował twardo na podłodze.

         Jared zaczął zwijać się z bólu, czując obite żebra. Nie to jednak było najgorsze. Najbardziej skrzywdził go fakt, że jego własny brat pobił go za butelkę whisky.

         - Jay, nie chciałem… - powiedział Shannon uzmysławiając sobie, co zrobił. Odłożył alkohol na blat i próbował pomóc wstać bratu, ale ten odepchnął jego ręce.

         - Zostaw mnie. – odparł i z jękiem podniósł się z podłogi, wspomagając się klamkami szuflad. – Najlepiej zostaw nas wszystkich albo weź się w garść, bo wyrządzasz tylko same szkody. – powiedział po raz ostatni i zamknął się w pokoju.

         Jared zdawał sobie sprawę, że gdyby nie sytuacja z Gen, nie potraktowałby brata tak ostro. Jednakże mimo gorzkich słów w kierunku dziewczyny tak naprawdę czuł, że jej zachowanie jest winą Shannona. Teraz był zły na niego, że zmienił Genevieve w kogoś, kim nigdy nie była, bo tak było mu wygodniej. Żałował swojego wybuchu w jej domu, ale stwierdził, że przynajmniej dziewczyna go znienawidzi, co ułatwi mu trzymanie się od niej z daleka. Nie czuł się dobrze z myślą, że zakochał się w dziewczynie swojego brata. Poza tym wiedział, że nigdy nie wybrałaby go ponad Shannona, nawet po tym, jak ją skrzywdził.

***

         Genevieve nie spała całą noc zastanawiając się, co robić. Wcześniej było jej ciężko z powodu Shannona i cieszyła się, że może liczyć zawsze na wsparcie jego młodszego brata. Teraz jednak uświadomiła sobie, że została z tym wszystkim sama. Doszedł jej jeszcze dodatkowy problem – Jared. Od początku ignorowała znaki, jakie jej dawał. Wszystkie jego spojrzenia, gesty, zachowania… wszystko miało dla niej teraz sens. Wtedy myślała, że ubzdurała sobie coś, co nie istniało. Gdyby mogła wybierać, wolałaby nie wiedzieć, co do niej czuje. Wiedziała, że myśli samolubnie, ale nie chciała czuć się niezręcznie w jego obecności ani ukrywać tego przed Shannonem. Mimo wszystko nie chciała go skrzywdzić i niszczyć ich braterskiej więzi.

         Gdy Jared wyznawał jej miłość nie wiedziała, jak zareagować. Pomyślała wtedy, że gdyby miała kilka minut na pomyślenie, z pewnością coś by wymyśliła. Jednak nawet po upływie kilku godzin nie wpadła na żadną sensowną odpowiedź. Nie miała pojęcia, co mu powiedzieć. Nie chciała łamać mu serca, ale nie mogła też z nim być. Wcześniej czuła, że jest między nimi swego rodzaju chemia, ale nigdy nie było to porównywalne do tego, jak kochała Shannona. Uwielbiała Jareda jako przyjaciela, ale tylko jako przyjaciela. Dlatego tak bardzo żałowała, że on oczekiwał od niej czegoś więcej. Nie chciała go tracić i mimo tego, jak ostry dla niej był, dziękowała mu w duchu za szczerość i bezpośredniość. Dzięki niemu przynajmniej upewniła się, co zrobić w sprawie Shannona i zrozumiała, jak bardzo zboczyła z drogi.

         - Kiepsko dziś wyglądasz. – stwierdziła Tessa odwiedzając ją wieczorem w domu.

         - Za to ty promieniejesz.

         Genevieve była zdziwiona, że jej przyjaciółka tak szybko uporała się ze złamanym sercem. Sama nie wiedziała, na ile to było prawdą, a na ile tylko udawała. Cieszyła się jednak, że nie rozmyśla nad wszystkim tak jak ona.

         - Staram się. – odparła siadając na łóżku dziewczyny i posłała jej badawcze spojrzenie. – Masz kaca czy to znów z powodu Shannona?

         - Po części ten drugi powód. Ale doszedł kolejny problem, przez którego nie mogłam spać w nocy. – Genevieve usiadła obok Tessy, a ta natychmiast zmieniła nastawienie. Była teraz niesamowicie zaciekawiona.

         - Zamieniam się w słuch.

         Genevieve głośno westchnęła.

         - Wczoraj Jared wygarnął mi, że przestałam się interesować tym, co dzieje się z Shannonem i zamiast tego zmieniłam się na gorsze. – Tessa miała już coś powiedzieć z oburzeniem, ale Gen kontynuowała. – A potem wyznał mi miłość.

         Tessie opadła szczęka. Nie spodziewała się, że brat Shannona coś do niej czuje. Myślała, że nie interesowało go nic poza byciem dla niej przyjacielem. Zazwyczaj miała nosa do takich spraw, dlatego tym bardziej zdziwiła się, że niczego nie zauważyła.

         - Powiesz Shannonowi?

         Genevieve spojrzała na przyjaciółkę zaskoczona, jakby upewniała się, że nie żartuje.

         - Oczywiście, że mu nie powiem. Jeśli Jared będzie chciał, sam mu to powie.

         - No dobrze, a co z wami? Co mu odpowiedziałaś?

         Genevieve spuściła głowę, a Tessa wstała i podeszła do okna.

         - Właśnie chodzi o to, że nic. Weszła moja matka i uciekłam… Poza tym i tak nie miałam mu nic do powiedzenia. I nadal nie wiem, co z tym zrobię.

         - Chyba powinnaś się pospieszyć, bo twoja mama właśnie odjeżdża.

         Genevieve spojrzała na Tessę z przerażeniem. Nie była jeszcze gotowa na tę rozmowę. Poza tym najpierw chciała załatwić sprawy z jego bratem.

         - Zaraz wracam.

         Genevieve wyszła z pokoju i niemalże natychmiast wpadła na Jareda. Chłopak własnie szedł korytarzem do pokoju Leanne. Po zderzeniu automatycznie chwycił ją za ramiona, przez co obydwoje poczuli się niezręcznie. Spojrzeli sobie w oczy, ale Gen szybko przywołała się do porządku i odsunęła od chłopaka. Ruszyła do schodów nie odzywając się nawet słowem. On także milczał. Odprowadził ją wzrokiem aż zniknęła na dole i poszedł do pokoju jej siostry.

***

         Shannon właśnie szykował się do wyjścia. Po sprzeczce z bratem zrozumiał, że musi wreszcie zdobyć się na rozmowę, której tak bardzo się obawiał. Próbował porozmawiać z Genevieve już rano, ale nigdy nie miał ku temu okazji – po szkole odbierała ją matka, a w trakcie przerw nie wychodziła na zewnątrz. Natomiast po odjeździe Isabelle wpadł na pomysł, by wyprzedzić jej ojca i zamienić z nią chociażby kilka słów. Wystarczyła mu sekunda, by powiedzieć „przepraszam”.

         Kiedy otworzył drzwi i wyszedł na zewnątrz, rozejrzał się dookoła upewniając się, że Rhys właśnie nie wraca do domu. Jego brat wyszedł kilka minut wcześniej. Gdy doszedł na werandę dziewczyny, poczuł zdenerwowanie. Zupełnie jak wtedy, gdy jechał na jej bal. Na to wspomnienie słabo się uśmiechnął. Już miał sięgać do dzwonka, kiedy drzwi się otworzyły, a w progu ujrzał Genevieve. Spojrzeli sobie w oczy zaskoczeni i obydwoje poczuli, jak ich serca przyspieszają. Żaden z nich nie wiedział, co powiedzieć, więc przez minutę wpatrywali się w siebie myśląc tylko o tym, by znów było tak jak kiedyś.

Genevieve zamknęła za sobą drzwi i minęła go w przejściu. Zaprowadziła go pod zachodnią część domu, gdzie nie sięgały latarnie uliczne, a było słychać samochody. Stanęli obok okna kuchennego, w cieniu budynku.

***

Jared ponownie zszedł na dół upewniając się, że Leanne już śpi. Pomyślał, że znajdzie tam Genevieve, jednakże nie było jej w żadnym z pomieszczeń. Przez uchylone okno usłyszał natomiast jej głos. Nie chciał jej podsłuchiwać, ale podszedł do blatu jak w amoku, nie zapalając światła. Słyszał każde słowo i jeszcze zanim dobiegł go także głos brata, wiedział już, do kogo dziewczyna kieruje swoje słowa. Przez okno widział także zarysy ich twarzy.

***

- Właśnie się do ciebie wybierałam. – powiedziała nieobecnym głosem. Próbowała powstrzymać się przed rzuceniem mu się na szyję. Pomimo złości, jaką wciąż do niego czuła, nie potrafiła go znienawidzić.

- Genny, chciałem cię przeprosić. – choć nie widział dokładnie jej oczu wiedział, że powoli zalewają się łzami. – Wiem, że nawaliłem. To nie był pierwszy raz i nie jestem z tego dumny. Ale musisz wiedzieć, że bardzo tego żałuję. I choć jestem beznadziejny w przepraszaniu, to niczego więcej nie chcę, prócz twojego wybaczenia.

- To tylko słowa, Shannon. One nie zmienią faktu, że mnie zostawiłeś. – powiedziała trochę wbrew sobie. Była mu w stanie wybaczyć wszystko od ręki ale nie zrobiła tego wiedząc, że to nic by go nie nauczyło. I choć miała wątpliwości, czy jej kolejny ruch coś zmieni, musiała zaryzykować. – Mógłbyś być najlepszy w przepraszaniu, ale ja ci nie wybaczę. Przynajmniej nie tak łatwo. – powiedziała przez łzy.

Shannon zaczął tracić grunt pod nogami. Wiedział, że mają mało czasu na rozmowę, ale nie potrafił przyjąć do wiadomości tego, co chciała mu właśnie przekazać.

- Zrobię wszystko, o co mnie poprosisz.

Dziewczyna głośno wciągnęła powietrze. Teraz, albo nigdy, pomyślała.

- Musisz z tym skończyć. Przestań ćpać, upijać się, handlować dragami. Musisz się zmienić. Obydwoje musimy. Tylko wtedy nam się uda.

Chłopak zdawał sobie sprawę, że to nie będzie łatwe. Właściwie w tej chwili wydawało mu się to  wręcz niemożliwe. Jednak gdy pomyślał o tym, że nigdy więcej nie pocałuje Genevieve, nigdy już jej nie obejmie lub zobaczy ją z kimś innym… był gotów spróbować.

- Dobrze. Zmienię się. Tylko nie odchodź. – powiedział z desperacją w głosie i chwycił dziewczynę za ręce.

- Nie rozumiesz Shannon. – odparła ze smutkiem. Słowa ciężko przechodziły jej przez gardło, a płacz nie pomagał w mówieniu. – Ja już odeszłam. Odeszłam z chwilą, kiedy mi nie pomogłeś w klubie. Wrócę do ciebie tylko wtedy, gdy zobaczę, że się zmieniłeś.

Gen próbowała wyrwać ręce z jego uścisku, ale on przeniósł dłonie na jej policzki.

- Nie zostawiaj mnie w ten sposób, proszę. Równie dobrze mogę zmienić się przy tobie. Kocham cię, Genevieve.

Genevieve zacisnęła mocno powieki pozwalając łzom spłynąć prosto na jego dłonie. Chwyciła je swoimi rękoma i przysunęła się bliżej.

- Wiesz, że ja też cię kocham, inaczej nie robiłabym tego wszystkiego. Ale już to przerabialiśmy, Shannon i nie wyszło. Pamiętasz co obiecałeś mi w Destin?  Powiedziałeś, że zrobisz wszystko, żebyśmy już zawsze byli razem. Tylko w ten sposób dotrzymasz tej obietnicy.

Dziewczyna zbliżyła swoją twarz do jego, a on natychmiast zaczął ją całować. Przeżyła z nim już tyle pocałunków, że nie potrafiła ich zliczyć, ale ten był wyjątkowy. Jeszcze nigdy nie czuła w jednym pocałunku tyle desperacji, smutku, zachłanności, ale też namiętności i miłości. Był pełen nadziei i pozwolił jej uwierzyć, że nic jeszcze nie jest stracone, a ona postępuje słusznie.

Obydwoje chcieli, by ta chwila trwała wiecznie. Jednak już po chwili usłyszeli samochód parkujący na podjeździe. Niechętnie odsunęli się od siebie, a dziewczyna bez słowa pobiegła w stronę tylnego wejścia do domu.

***

      Jared natychmiast odsunął się od okna i pobiegł do salonu, niemalże rzucając się na kanapę. Chciał udawać, że niczego nie słyszał i starał się wyglądać na zaskoczonego, gdy zapłakana Genevieve znalazła się w kuchni, do której weszła tylnymi drzwiami. Gdy jak burza mknęła przez salon, podniósł się z kanapy i stanął jej w przejściu.

- Chcesz o tym pogadać? – zapytał nieśmiało. Choć słyszał całą ich rozmowę, chciał pomóc dziewczynie. Wiedział, że czasami najlepiej jest się po prostu wygadać. Pomimo, że każde jej słowo wypowiedziane w kierunku jego brata zraniło go jak tysiące noży, nie potrafił się gniewać na żadnego z nich. Nawet jeśli to on zakochał się w Genevieve, zanim Shannon w ogóle zwrócił na nią uwagę.

- Porozmawiam o tym z moją przyjaciółką, która czeka na górze. – odparła chcąc uniknąć spotkania z ojcem i minęła Jareda, uciekając na górę.

Jared poczuł, jakby wymierzyła mu policzek, ale nie zamierzał jej dłużej zatrzymywać.

***

Po powrocie do domu Shannon nie wiedział, co ze sobą zrobić. Spojrzał na butelkę whisky stojącą wciąż na blacie. Chwycił ją i bezmyślnie cisnął nią w ścianę. Dźwięk tłuczonego szkła rozniósł się po pustym salonie, a alkohol rozlał się po podłodze wraz z odłamkami. Chłopak nie potrafił nawet powstrzymać łez, których tak bardzo nienawidził. W tej sytuacji wydawały mu się jednak jedynym, co mógł zrobić.

Uzmysławiając sobie, że prędzej czy później ktoś wróci do domu, podszedł do rozbitej butelki i na kolanach zaczął ją sprzątać gołymi rękoma. Nie zauważył nawet, że jego matka pojawiła się w salonie. Spostrzegł ją dopiero, gdy dotknęła jego ramienia i napotkał jej przerażone spojrzenie. Zaskoczony, skierował wzrok na swoje dłonie. Były całe zakrwawione, a odłamki szkła tkwiły w wewnętrznej stronie lewej dłoni. Później nie czuł już nic.

- Wstań. – powiedziała kobieta i próbowała mu pomóc, choć nie miała wystarczającej siły. Chłopak ani drgnął, wyglądając jak obłąkany. Constance zaczęła się zastanawiać, czy czegoś nie wziął, jednakże nie była tego pewna. Już wiele razy widziała go otępiałego po narkotykach, jednakże nigdy nie był aż tak nieobecny.

Po chwili do domu wrócił też Jared. Gdy zauważył brata klęczącego na podłodze w głębi salonu i przerażoną matkę próbującą go unieść za rękawy kurtki, natychmiast do nich podbiegł. Normalnie od razu by założył, że Shannon doprowadził się do takiego stanu przez narkotyki, jednakże jeszcze kilka minut temu słyszał, jak trzeźwo rozmawia z Genevieve. Wiedział, że nie dałby rady tak szybko się otumanić. Natychmiast pomógł matce podnieść go z podłogi i podpierając chłopaka na swoim ramieniu, zaprowadził go do pokoju.

***

Genevieve przez pół dnia zastanawiała się, co stało się z Shannonem gdy dała mu ultimatum. Chciała się tego dowiedzieć ale wiedziała, że nie może tak po prostu go odwiedzić. Wiedziała, że musiała dać mu do zrozumienia, iż naprawdę się rozstali. Znała tylko jedną osobę, która mogła jej wszystko powiedzieć i choć czuła się strasznie głupio chociażby myśląc o tym, że mogłaby z nią porozmawiać, musiała to zrobić.

Tego dnia Isabelle poprosiła Ethana, by odwiózł Genevieve po szkole do domu. Miała mnóstwo dodatkowych zajęć w szkole, gdyż jej matka robiła wszystko, by jak najmniej czasu poświęcała na myślenie o czymkolwiek innym, niż nauce. Przez to wracała do domu niemalże wieczorami. Dziewczyna postanowiła to wykorzystać, by zaraz po powrocie zrealizować swój plan. Nie widząc srebrnego jeepa na podjeździe pomyślała, że to jedyna okazja.

Kiedy zapukała i po minucie nikt nie otworzył pomyślała, że i jego nie ma w domu. Kiedy miała już odejść, Jared pojawił się w drzwiach. Spojrzał na nią ze zmartwieniem, ale nic nie powiedział. Odsunął się i zrobił jej przejście. Dziewczyna weszła do domu niepewnie, ale ani razu się nie zawahała. Gdy znalazła się w salonie, zauważyła kilka kartonów i walizki. Z przerażeniem spojrzała na Jareda nie wiedząc, co to wszystko ma oznaczać. On tylko spuścił głowę, unikając w ten sposób jej wzroku.