33. Broken

         - Jeśli sama się nie spakujesz, ja zrobię to za ciebie. – rzuciła Isabelle stojąc w progu jej pokoju.

         Genevieve leżała na łóżku płacząc w poduszkę i postanowiła ignorować matkę.

         - Zobaczysz, nie weźmiesz połowy rzeczy, które chciałabyś ze sobą zabrać.

         Kobieta usiadła na skraju jej łóżka i przez chwilę jej ręka zawisła nad ramieniem córki, ale ostatecznie postanowiła się wycofać. Nie chciała jeszcze bardziej pogarszać sytuacji.  

         - Jeszcze mi podziękujesz, Genevieve. Teraz tego nie widzisz, ale kiedyś zrozumiesz. – starała się brzmieć ciepło i pocieszająco, ale dziewczynę jeszcze bardziej to irytowało. Podniosła się do pozycji siedzącej i spojrzała matce prosto w oczy, wściekła i zrozpaczona.

         - Z pewnością ci podziękuję, że spędzę dziesięć godzin w autobusie wiozącym mnie do Destin, czyli ostatniego miejsca na ziemi, w jakim chciałabym teraz być. Mam gdzieś taką troskę. Jeśli zależałoby ci na moim szczęściu i chciałabyś dla mnie dobrze, pozwoliłabyś mi zostać i z nim być. – powiedziała niemalże jednym tchem. Wiedziała, że niewiele to zmieni, ale postanowiła spróbować. – Proszę, chociaż raz w życiu pozwól mi zrobić to, co uszczęśliwi mnie, a nie was.

         Isabelle podniosła się z łóżka i ruszyła do drzwi.

         - Weź też jakieś grubsze rzeczy. Bethany mówiła, że wieczory bywają chłodne. – rzuciła i wyszła z pokoju.

         Genevieve chwyciła za poduszkę i cisnęła nią w stronę drzwi, które były już zamknięte. Nie przyniosło to jednak oczekiwanej ulgi, zamiast tego znów bezradnie padła na łóżko i zaczęła wylewać słone łzy. Miała gdzieś, czy będzie jej ciepło czy zimno na Florydzie. Zawsze cieszyła się na podróż w to miejsce, ponieważ kojarzyło jej się z rodzinnymi wakacjami. Teraz jednak wydawało jej się największym koszmarem, jaki mógł się komukolwiek przytrafić, istnym piekłem na ziemi.

         Kiedy wreszcie zebrała się w sobie by wstać, zaczęła wrzucać przypadkowe rzeczy do walizki, w większości zwinięte w kłębek. Chwyciła za torebkę zawieszoną na oparciu krzesła i znów poczuła ochotę na rzucenie jej w kąt. Usłyszała brzęk metalu i na dywanie zalśniło coś złotego. Spojrzała w to miejsce i natychmiast sobie przypomniała, co zostawiła w torbie i o czym całkowicie zapomniała. Klęknęła na podłodze i nachyliła się nad zepsutą wcześniej bransoletką. Wzięła do rąk zawieszkę i przyłożyła ją do ust, jakby miało to w jakiś sposób przybliżyć ją do Shannona. Wciąż nie mogła powstrzymać płaczu, a teraz wręcz nim wybuchła.

         Gdy usłyszała pukanie do drzwi, niemalże podskoczyła. Szybko jednak uświadomiła sobie, że to pewnie któryś z jej rodziców, dlatego nic nie odpowiedziała.

         - Mogę wejść? – zapytał nieśmiały, dziewczęcy głos.

         Tessa jeszcze nigdy nie widziała przyjaciółki w takim stanie. Już wcześniej Genevieve płakała przy niej z powodu Shannona, ale tamtego szlochu nie dało się porównać do tego. Przyjaciółka wyglądała, jakby jej serce rozbito na miliony kawałków, których nie dało się już poskładać. Pokiwała głową tłumiąc płacz, ale wciąż klęczała na dywanie zwrócona w stronę okna, więc Tessa widziała tylko jej profil.

         Podeszła do Genevieve i klęknęła przy niej. Wzięła ją w objęcia, co pozwoliło dziewczynie jeszcze bardziej się rozkleić. Tessa nie mogła znieść jej smutku i sama także zaczęła płakać. Głaskała ją po głowie i czuła się tak, jakby pocieszała małe dziecko, ale cieszyła się, że może choć w taki sposób pomóc przyjaciółce.

         - Tak mi przykro, Gen. – powiedziała Tessa szczerze. W tym momencie wcale nie liczyło się dla niej czy lubiła chłopaka przyjaciółki, czy nie. Widząc jak cierpi wiedziała, że dziewczyna naprawdę go kocha, więc tylko to miało teraz znaczenie. Poza tym ze słów Isabelle wynikało, że Shannon także zrobił wiele, by pokazać, że nie widzi poza nią świata. Inaczej już dawno dałby sobie spokój i nie sprowadzał na siebie kłopotów, których mógł przysporzyć sobie aż zanadto, kiedy uderzył ojca Genevieve. – Wiem, że na początku robiłam wszystko, żebyście się rozstali i byłam trochę jak twoja matka. Ale teraz już rozumiem, co do siebie czujecie i nawet wam zazdroszczę, bo wiem, że Aaron nigdy mnie tak nie pokocha. Nie chcę, żebyście się rozstawali, ani żebyś wyjeżdżała. – wyszeptała jej do ucha, wciąż tuląc do siebie. Genevieve miała zamknięte oczy, by choć w ten sposób stłumić łzy.

         - Ja też tego nie chcę. – odparła z trudem. – Mogę cię o coś prosić?

         - Jasne, o co tylko chcesz.

         Genevieve odsunęła się od niej na chwilę, chcąc spojrzeć jej w oczy.

         - Powiedz Shannonowi, że jutro wyjeżdżam. Koniecznie powiedz mu to jutro, jak już wyjadę. Nie chcę, żeby przyszedł i miał kłopoty. Przekaż mu ode mnie kartkę. – Genevieve wstała z podłogi i podeszła do biurka. Chwyciła żółtą kartkę i nakreśliła na niej kilka zdań. Złożyła ją w kostkę i wręczyła Tessie, która tylko pokiwała głową na znak, że wykona jej polecenia.

***

         Shannon nie potrafił znaleźć sobie miejsca. Próbował już zajmować się tysiącami rzeczy, które mogłyby odwrócić jego uwagę od problemu. Za wszelką cenę starał się unikać sposobu, którego używał najczęściej – narkotyków i alkoholu. Zamiast tego palił jednego papierosa za drugim i leżał na łóżku, grając w kółko na gitarze Wish You Were Here. Jared opierał się o futrynę drzwi i patrzył na niego z litością, jakby oglądał dzikie zwierze zamknięte na siłę w zoo.

         - Zamierzasz to grać do końca życia? – zapytał w końcu, patrząc na swoją gitarę w rękach brata. Chyba jeszcze nigdy nie widział go w tak złym stanie, nie licząc dnia śmierci ich ojca. Wtedy to on zaopiekował się młodszym bratem, dlatego teraz Jared uznał, że jest mu winien to samo.

         Shannon nic nie odpowiedział. Kontynuował grę na gitarze, choć sto razy bardziej wolałby teraz wyżyć się przy bębnach. Musiał jednak pocieszyć się tym, co miał, a raczej co miał jego brat. Patrzył pustym wzrokiem w ścianę, a Jared poczuł się, jakby odwiedzał go w szpitalu psychiatrycznym.

         - Chcę ci pomóc, Shann.

         - Możesz to zrobić wychodząc. – powiedział chłopak nawet na niego nie patrząc.

         Nie chciał traktować Jareda tak szorstko, ale uznał, że jeśli zostanie tu jeszcze minutę dłużej, potraktuje go o wiele ostrzej. Wolał być teraz sam i nie słuchać nikogo nad swoją głową, bo i tak nikt nie był w stanie go zrozumieć czy mu pomóc. Kiedy brat wyszedł, trochę mu ulżyło. Jednak gdy drzwi do pokoju znów się otworzyły pomyślał, że tym razem Constance próbuje coś wskórać w jego beznadziejnym przypadku.

         - Cześć. – powiedziała Tessa, a gdy spojrzał na nią wilkiem, od razu dodała: - Przychodzę w pokojowych zamiarach.

         Chłopak przestał grać i odłożył gitarę na bok. Tessa wolała nie siadać, ponieważ już wystarczająco czuła się tu nieswojo.

         - Nie powinno mnie tu teraz być. Powinnam przyjść dopiero jutro po południu, ale… - westchnęła. – Pomyślałam, że tak będzie lepiej. – powiedziała i wyciągnęła rękę z żółtą kartką. – Genevieve kazała ci to dać.

         Shannon rozłożył zwinięty papier i ujrzał liścik pisany w pośpiechu.

Shannon,

Przepraszam za wszystko. Przepraszam, że masz przeze mnie przesrane, że wyjechałam bez słowa i nie chciałam, żebyś przyjechał by zobaczyć, jak odjeżdżam. Nie chciałam narobić ci problemów. Nie wiem kiedy wrócę, ale niezależnie od tego wiedz, że będę strasznie tęsknić. Kocham Cię.

Gen

         Chłopak zauważył, że tusz w kilku miejscach był rozlany. Domyślił się, że to z powodu łez. Nie mógł tylko pojąć, jak Genevieve może czuć się winna za wszystko, co tak naprawdę zrobili jej rodzice.

         - Wiem, że ona nie chce, żebyś tam pojechał. Ale widziałam ją dzisiaj i uważam, że to co napisała, to nieprawda. Po prostu bała się, że Rhys się wkurzy i cię zaskarży. Jeśli chcesz, mogę powiedzieć ci kiedy i skąd jutro odjeżdża.

         Shannon spojrzał na nią zaskoczony. Nie wiedział, dlaczego Tessa nagle chce mu pomóc, skoro tyle razy próbowała skłócić go z Gen.

         - Dlaczego to robisz?

         Dziewczyna westchnęła i odgarnęła kosmyk włosów wystający z jej luźnego warkocza.

         - Bo nie mogę patrzeć, jak się męczycie. Wiem, że byłam przeciwko tobie, ale teraz widzę, że ją kochasz, więc z dwojga złego wolę to, niż miałaby być z jakimś dupkiem, który miałby ją gdzieś. – czuła się dziwnie rozmawiając tak otwarcie z Shannonem, ale wiedziała, że tak trzeba. – Tylko nie mów potem, że nigdy nic dla ciebie nie zrobiłam.

         - Chcę wiedzieć. Powiedz mi, skąd odjeżdża i kiedy.

***

         Genevieve nie musiała się budzić, bo tej nocy w ogóle nie spała. Leżała tylko w łóżku i patrzyła w sufit zastanawiając się i płacząc. Wciąż bawiła się bransoletką, którą dostała od Shannona. Wieczór spędziła na naprawianiu jej, co nie było łatwe gdy ręce trzęsły się jej jak po wypiciu kilku kaw.

         Równo o piątej trzydzieści Rhys wszedł do jej pokoju, by obudzić córkę. Widząc, że nie śpi, przyglądał jej się tylko w ciszy. Nie lubił oglądać Genevieve w takim stanie i czuł się podle wiedząc, iż płacze z jego powodu. Wciąż jednak wmawiał sobie, że robi to z Isabelle dla jej dobra.

         - Czas wstawać. – powiedział tylko widząc, że dziewczyna nawet nie zwróciła na niego uwagi.

         Genevieve wyszła z łóżka dopiero, gdy zniknął w korytarzu. Ubrała się w stary t-shirt, trampki i postrzępione dżinsy, całkowicie nie przejmując się tym, jak wygląda. Tego dnia postanowiła się nawet nie malować. Niechętnie rozczesała włosy, które były jeszcze wilgotne od wieczornego mycia. Nie chciało jej się nawet zajrzeć ponownie do walizki by sprawdzić, czy czegoś nie zapomniała. Zdjęła z półki kilka książek i włożyła je do podręcznej torby.

         Jedna z książek, której nie wzięła, spadła nagle z półki upadając na podłogę. Po okładce wiedziała już, że to Fitzgerald, ale nie Gatsby, którego już spakowała, tylko Czuła jest noc. Podniosła ją i spojrzała na stronę, która się otworzyła.

Kiedy będzie pani starsza, przekona się pani, że ludzie, którzy kochają, cierpią. Cierpią męki. Lepiej być młodym i nieczułym, niż kochać.

         Pospiesznie zamknęła książkę i wrzuciła ją do torby, próbując się znów nie rozpłakać. Oczy miała już tak opuchnięte, że każda kolejna łza szczypała ją w powieki. Wciąż jednak miała w głowie ten cytat. Pamiętała, jak matka mówiła jej, że czyta zbyt poważne książki, których i tak nie jest w stanie jeszcze zrozumieć. Teraz już rozumiała i po raz pierwszy pomyślała, że nie zgadza się z Fitzgeraldem. Owszem, cierpiała męki. Ale wolała już przeżywać te katusze, niż być nieczuła. Może i poczuła się jak sadystka, ale gdyby mogła wybrać w kim się zakochuje, to bez chwili zawahania wybrałaby Shannona nawet gdyby wiedziała, co później nastąpi.

         Zeszła na dół z torbą na ramieniu, która była ciężka od wszystkich tych książek. W końcu zdecydowała się wrócić na górę i odłożyć kilka z nich do walizki, zostawiając tylko Gatsbiego i Czuła jest noc.

         Isabelle próbowała wmusić w nią śniadanie, ale Gen nie miała ochoty nic jeść. Wypiła tylko herbatę siedząc posępnie przy stole. Czuła się tak, jakby miała pójść na ścięcie. Gdy zobaczyła jej ojca niosącego z góry jej granatową walizkę, jeszcze bardziej posmutniała.

         - Wiesz, te kilka dni u ciotki nie zmienią tego, co czuję do Shannona i co on czuje do mnie. – powiedziała nagle do matki, zaskakując tym nawet samą siebie. Rhys był już na zewnątrz i pakował walizkę do samochodu.

         Isabelle spojrzała na nią z dezaprobatą. Nie myślała, że jej córce ot tak przejdzie, ale pomyślała, że odpoczynek od Shannona uświadomi jej, jak spokojne i bezproblemowe jej życie może być bez niego. Chciała, by to wszystko przemyślała i może trochę liczyła na to, iż Shannon się zniechęci, pozna inną dziewczynę lub Genevieve znajdzie kogoś nowego na Florydzie, którego po powrocie nawet nie będzie mogła widywać. Głównym celem wyjazdu było to, by Gen wyciszyła się i pobyła trochę z rodziną, nawet jeśli miała to być tylko ciotka i jej syn.

         - Nikt nie powiedział, że to tylko kilka dni. Rozmawiałam z twoimi nauczycielami. Przyznali, że przyda ci się przerwa i zapewnili, że zdążysz nadrobić zaległości po powrocie, o ile się skupisz. Sugeruję ci, żebyś spożytkowała czas na Florydzie na nauce, wtedy na pewno pójdzie ci szybciej.

         Genevieve parsknęła ironicznie, ale nie zamierzała już dłużej dyskutować z matką. Wiedziała, że i tak nie przemówi jej do rozsądku, gdyż Isabelle będzie miała zawsze gotową odpowiedź, nawet jeśli nie będzie miała racji.

         - Na nas już czas. – powiedział Rhys wchodząc do kuchni i spojrzał smutno na córkę. Krajało mu się serce, ale postanowił nie okazywać słabości i być twardy. – Isabelle, jedziesz z nami?

         Kobieta spojrzała na córkę i widziała, że dziewczyna tego nie chce, ale postanowiła osobiście dopilnować, że Gen wsiądzie do autobusu i odjedzie na Florydę.

         - Tak. Już idę.

         Kiedy wyszli na zewnątrz, Genevieve odruchowo spojrzała na dom Shannona. Chciała go zobaczyć, chociażby w oknie. Wszystkie jednak były zasłonięte, lub po prostu puste. Jego srebrny jeep stał na podjeździe jak zawsze, ubrudzony błotem z drogi niedaleko Benton Rd., gdzie znajdowała się chatka, która była ich specjalnym miejscem.

         - No dalej, wsiadaj. – popędził ją ojciec, a ona mimowolnie wykonała jego polecenie.

***

         Shannon siedział w salonie i nasłuchiwał, czy ich samochód już odjechał. Nie chciał pokazywać się w oknie w obawie, że ktoś go zauważy. Wolał udawać, że śpi i nie wie o ich wyjeździe.

         Kiedy usłyszał znajomy warkot silnika oddalający się od jego domu, natychmiast wstał i ruszył do swojego auta. Zrobił to po cichu, nie chcąc obudzić domowników, choć było to teraz jego najmniejsze zmartwienie. Przekręcił kluczyk w stacyjce jeepa, ale samochód odmówił posłuszeństwa.

         Spróbował drugi raz. Znowu nic.

         Przekręcał kluczyk w pośpiechu jeszcze kilka razy, ale samochód nawet nie reagował, dławiąc się po każdej próbie uruchomienia silnika. Shannon gwałtownie uderzył rękoma w kierownicę, klnąc sam do siebie. Wyszedł z auta i głośno trzasnął drzwiami. Pobiegł do domu i z koszyczka z kluczami stojącego na blacie kuchennym wyjął klucz od motoru brata. Wiedział, że Jared zaraz wstanie i będzie chciał pojechać do pracy, ale stwierdził, że gdyby chodziło o niego, to byłby w stanie się tak poświęcić dla brata. Wybiegł z domu, zapominając nawet zakluczyć drzwi zewnętrzne.

         Uruchomił głośno motor i odjechał nim w pośpiechu.

***

         Genevieve wpatrywała się w czerwone poranne niebo z nostalgią. Nie chciała odjeżdżać, a z każdym kolejnym kilometrem jej smutek i tęsknota narastały. W radiu leciały jakieś wesołe piosenki, które powinny pobudzać ją do życia, ale zamiast tego tylko ją irytowały, gdyż wcale nie czuła się radosna.

         Gdy znalazła się już na dworcu autobusowym musiała się zmusić, by wysiąść z samochodu. Powłóczyła nogami w stronę autobusu, który wskazał jej ojciec niosący za nią walizkę. Stanęła już przy pojeździe, gdy za plecami usłyszała głos matki.

         - Gen, podejdź tu jeszcze na chwilę i się z nami pożegnaj jak należy. – Isabelle mówiła troskliwie, ale Gen wyczuła w tym pewien przymus. Nie miała ochoty się z nimi żegnać, więc po prostu postawiła stopę na schodku autobusu, chcąc wejść do środka bez słowa.

         - Genny! – wrzasnął zdyszany i zdesperowany głos. Shannon biegł w jej kierunku, a rodzice dziewczyny natychmiast zmienili nastrój.

         - Powiedziałem, że masz się więcej nie pokazywać i nie rozmawiać z moją córką. – rzucił surowo Rhys, a Shannon spojrzał na jego posiniaczony nos.

         Genevieve zignorowała ostrzeżenie ojca i podbiegła do chłopaka, rzucając mu się na szyję. Poczuła znajomy zapach papierosów mieszający się z jego perfumami, który teraz wydawał jej się być najpiękniejszy na świecie.

         - Kocham cię, pamiętaj. – wyszeptała mu do ucha.

         - Ja ciebie też. Przysięgam, że gdy tylko wrócisz, jakoś to rozwiążemy. – odparł głaszcząc ją po głowie i szybko ją pocałował, choć nawet ten krótki pocałunek zdawał się mu teraz trwać o wiele dłużej, a u niej wywołał płacz.

         - Dosyć tego. Wsiadaj, Gen. – rozkazała matka, a dziewczyna ostatni raz pogładziła jego policzek i go ucałowała. Cały czas na niego patrząc, weszła do autobusu, nawet nie żegnając się z rodzicami.

         Usiadła przy szybie tak, by go cały czas widzieć. Stanął teraz po drugiej stronie, by być blisko niej, a z dala od jej rodziców. Przyłożyła dłoń do szyby patrząc na niego ze łzami w oczach, a on zmusił się do słabego uśmiechu, który miał podnieść dziewczynę na duchu. Nie zwracała uwagi na ludzi w autobusie, którzy przyglądali jej się z zainteresowaniem. Niektórzy nawet się zasmucili, patrząc na chłopaka stojącego posępnie na poboczu. Gdy zniknął z jej horyzontu i przed oczami widziała już tylko ulicę, założyła na głowę kaptur swojej szarej bluzy i znów zaczęła szlochać bez opamiętania.